Όταν παραιτείσαι από έναν άνθρωπο που δεν ήθελες ποτέ ν' αφήσεις

«Ποτέ μη λες ποτέ» σου ‘πε μια μέρα. Εν μέρει είχε δίκιο. Διότι, υπάρχουν φορές που όσο κι αν λέμε εγώ «ποτέ», έρχεται η στιγμή που μπαίνουμε στην παγίδα του κι αυτό το «ποτέ» που λέγαμε γίνεται συνέχεια, γίνεται συνήθεια, γίνεται κόλλημα και δεν έχει σταματημό.

Έλα όμως που αν σου θίξουν τον εγωισμό, έρχεται η στιγμή που λες «ποτέ ξανά» και το εννοείς. Γιατί σε πατάνε εκεί που πονάς γιατί σου πετάνε στα μούτρα αυτό που δεν ήθελες τόσο καιρό ν’ ακούσεις. Γιατί στην ουσία σου λένε την ωμή πραγματικότητα. Και σε πονάει πολύ, γιατί σου θίγουν την αξιοπρέπεια, μα σου λένε την αλήθεια. Κι είναι εκεί που λες αυτό το αναθεματισμένο «φτάνει, ως εδώ. Ποτέ δεν πρέπει να ξαναστείλω, ποτέ δεν πρέπει να επικοινωνήσω ξανά, με κανέναν τρόπο».

Και κάνεις αυτό που πίστευες πως δε θα βρεις ποτέ τη δύναμη να κάνεις. Κι όμως, έρχεται η στιγμή που δεν έχεις άλλες αντοχές, που έρχεται κάτι φοβερά ψυχοφθόρο και δύσκολο, που ξέρεις πως θα σε εξαντλήσει, θα σε διαλύσει, πως χρειάζεσαι πολλές δυνάμεις για να το αντιμετωπίσεις, μα δε σου αφήνει περιθώρια. Έρχεται εκείνη η μέρα που αποφασίζεις πως πρέπει να αντέξεις και να παλέψεις για σένα. Πονάει- ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, όμως δε γίνεται. Δεν μπορείς να επιμένεις σε κάτι και να κουράζεις, να ενοχλείς. Στο δικό σου μυαλό, σας δένουν τόσα, στο δικό σου μυαλό είναι όλα αυτά που ζήσατε, που τα φαντάζουν τόσο τέλεια. Ρώτησες αν στο μυαλό του άλλου συμβαίνει το ίδιο;

Κατά βάθος βέβαια το ξέρεις, πως αν υπήρχε κάτι αμοιβαίο θα ‘ταν εκεί, θα μπορούσε, θα έβρισκε χρόνο, θα σε άκουγε και κυρίως, θα ήθελε να σε ακούσει. Δε θα ‘ταν πάντα στο τρέξιμο, θα σε έψαχνε, δε θα χρειαζόταν να προσπαθείς κάθε φορά να βρεις αφορμές για να μιλήσετε. Δε θα ήταν σε απόσταση και δε θα έχτιζε μεταξύ σας τοίχους, δε θα υπήρχε κλίμα ψυχρό και παγωμένο.

Και στην τελική, ποτέ δε σου πε ψέματα, πάντα σε κρατούσε σε απόσταση και στο έδειχνε κι εσύ εκεί, το πάλευες και προσπαθούσες, εθελοτυφλούσες, δεν έδινες σημασία. Μα ήρθε η ώρα που σου έδειξε πως ήσουν και λίγο βλάκας που έμενες τόσο καιρό. Έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι για να ξυπνήσεις. Για να συνέλθεις και να δεις αυτά, τα πιο σοβαρά, αυτά που δεν αφήνουν καμία άλλη επιλογή πέρα από το να τελειώσεις οποιαδήποτε επαφή κι επικοινωνία, γιατί δεν πάει πιο κάτω, δεν πάει πιο πέρα. Όσο κι αν δε θες, πρέπει να παραιτηθείς και να φύγεις.

Ίσως κάποιοι κύκλοι να μην κλείνουν και συμφωνούμε, μόνο που χρειάζονται την αμοιβαιότητά τους κι αυτοί. Αλλιώς τους ταλαιπωρείς σε κυκλική ροή ενώ κατά βάθος είναι γεμάτοι γωνίες. Και να θυμάσαι πως όλα έχουν νόημα, μόνο όταν δύο άνθρωποι επιλέγουν να συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι. Αλλιώς ο ένας θα σπέρνει κι ο άλλος πάντα θα καίει. Κι αυτή η γη, ποτέ δε θα ανθίσει.