Λίγα μέτρα σε χωρίζουν από το κινητό του συντρόφου σου που είναι ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι. Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά και νιώθεις το κεφάλι σου να μουδιάζει από την αγωνία. Η λαχτάρα να πάρεις το κινητό στα χέρια σου για να δεις ποιο ήταν εκείνο το μήνυμα που ζωγράφισε ένα τόσο μεγάλο χαμόγελο, θεριεύει. Από τη στιγμή που άκουσες τον χαρακτηριστικό ήχο, τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας ξεπήδησαν σαν πίδακες στο μυαλό σου κι έχεις γίνει ήδη ο κύριος πρωταγωνιστής τους. Ψάχνεις με μανία να βρεις τις αποδείξεις των εμμονών που τόσο καιρό σε μαστιγώνουν, ότι υπάρχει τρίτος άνθρωπος ανάμεσά σας κι είναι η αιτία να χάνεις τον ύπνο σου τα βράδια. Ακονίζεις το μαχαίρι σου κι ετοιμάζεσαι να κόψεις το κομμάτι των απαντήσεων αλλά παράλληλα να κόψεις σε κομμάτια αυτό που χτίζατε συντροφιά όσο καιρό είστε μαζί. Τον ακρογωνιαίο λίθο της σχέσης, την εμπιστοσύνη.
Η απιστία υφίσταται από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος πάνω στη γη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πληγές που αφήνει στην ψυχή του απατημένου χρειάζονται αρκετό χρόνο για να επουλωθούν. Το πιο ηχηρό καμπανάκι απιστίας κατά το κλισέ, είναι η αλλαγή συμπεριφοράς του συντρόφου μας, όπου αδυνατεί το μυαλό να εκλογικεύσει και ξεκινά την αναζήτηση αποδείξεων για να επιβεβαιωθεί ο μεγαλύτερος φόβος, η ύπαρξη ενός τρίτου προσώπου.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που ενώ η σχέση προχωράει με τις καλύτερες προϋποθέσεις, ζούμε με την εμμονή ότι κάποια στιγμή ένας ξενιστής θα μπει και θα τη διαλύσει. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η συναισθηματική παράνοια την οποία βιώνουμε, ίσως να είναι πιο σκληρή από την ίδια την απιστία. Ο αντίκτυπος αυτού, είναι να δηλητηριάζεται η σχέση με σκηνές ζηλοτυπίας, καβγάδες, εκρήξεις θυμού κι αμφισβήτησης. Όμως, περισσότερο, δηλητηριάζεται η ψυχή μας γιατί ζούμε με την εμμονή να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τρελοί γι’ αυτά που το δικό μας μυαλό ορίζει ως ενδείξεις.
Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;
Κάνε τώρα το τεστ!
1. Προβολή του παρελθόντος
Ο πιο συνήθης λόγος που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε έτσι, είναι να έχουμε βιώσει την απιστία σε παρελθοντική σχέση. Σ’ αυτήν την περίπτωση κουβαλάμε το τραύμα και θεωρούμε ότι το έργο θα παίξει σ’ επανάληψη. Αρχίζουμε να συγχέουμε καταστάσεις από το παρελθόν με το σήμερα και να ζούμε με τις Ερινύες ότι δε θ’ αργήσει να έρθει για άλλη μια φορά το λεγόμενο κέρατο. Κατανοητό ο καμένος να φοβάται την φωτιά αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τροφοδοτούμε τον γεμιστήρα του όπλου με το παρελθόν πυροβολώντας το σήμερα.
2. Ίσως το θέλουμε εμείς
Ένας άλλος λόγος ο οποίος είναι λίγο παράδοξος αλλά έχει αποδειχθεί μέσα από μελέτη που έγινε και δημοσιεύθηκε στο Journal of Social and Personal Relationships είναι η προβολή του δικού μας εαυτού σε σχέση με την απιστία. Η δική μας σκέψη κι ανάγκη ν’ απιστήσουμε μας οδηγεί στην εμμονή ότι θα κάνει ο σύντροφός μας ακριβώς το ίδιο και σ’ εμάς. Στην ουσία δίνουμε ένα άλλοθι στον εαυτό μας γι’ αυτά τα οποία σκεφτόμαστε να κάνουμε, ενώ παράλληλα κλείνουμε τα μάτια στην αλήθεια.
3. Το σύνδρομο του Οθέλλου
Ένας ακόμη λόγος είναι το σύνδρομο του Οθέλλου, εννοώντας την παθολογική ζήλια. Το συγκεκριμένο σύνδρομο πήρε το όνομα του από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ. Ο Οθέλλος σκότωσε την αθώα σύζυγό του όταν ένας στρατιώτης του τον έπεισε ότι τον είχε απατήσει. Η κατάληξη ήταν να αυτοκτονήσει. Ο Οθέλλος είναι ένα πρότυπο παθολογικής ζήλιας και δυστυχώς είναι μια διαταραχή η οποία εντοπίζεται σε αρκετά μεγάλο πλήθος μη διαγνωσμένων ανθρώπων. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι κι η πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη γιατί η ζήλια κι η εμμονή της απιστίας εκδηλώνονται πολύ πιο έντονα και μπορούν να φτάσουν ακόμα και σε επίπεδο βίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τις οδηγίες ενός ειδικού γιατί η μη παραδοχή κι αντιμετώπιση της, θα οδηγήσει στον κατακερματισμό της ζωής μας.
Σε όλα τα παραπάνω, αυτό που ορίζεται ως κοινό σημείο αναφοράς είναι το «εγώ» μας κι η σχέση που έχουμε εμείς οι ίδιοι μαζί του. Η έλλειψη αυτοεκτίμησης, η υπέρτατη ανάγκη για επιβεβαίωση, ο φόβος εγκατάλειψης ή απόρριψης είναι το σημείο μηδέν το οποίο αν δεν αναγνωρισθεί και δε δουλευτεί από εμάς τους ίδιους, δυστυχώς θα μας επαναφέρει στην ίδια γραμμή εκκίνησης. Αν δεν «επικοινωνήσουμε» αρχικά με τον εαυτό μας τότε πώς θα επικοινωνήσουμε με τον σύντροφό μας;
Το κινητό παρέμεινε στο τραπέζι ανέγγιχτο. Στα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που είχες κάνει πριν από λίγο, άρχισες να ρίχνεις τους τίτλους τέλους. «Θέλω να κάνουμε μία συζήτηση» λες και γεμίζεις δυο ποτήρια με κρασί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θάλεια Διαμαντούλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
