7 ειδεχθή εγκλήματα που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη

Στη θεωρία της εγκληματολογίας ο ένοχος ενός εγκλήματος χρειάζεται να πληροί τρεις προϋποθέσεις: να έχει κίνητρο, να έχει τα μέσα και να έχει την ευκαιρία να διαπράξει το έγκλημα. Στη θεωρία του κινηματογράφου πάλι, ένας σκηνοθέτης για να δημιουργήσει μία επιτυχημένη ταινία χρειάζεται να πληροί τις εξής τρεις προϋποθέσεις: καλό cast ηθοποιών, το ανάλογο budget και ένα πρωτότυπο σενάριο. Τι πιο πρωτότυπο, λοιπόν, από ένα σενάριο, το οποίο βασίζεται σ’ ένα αληθές γεγονός και δη ένα έγκλημα; Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο ανθρώπινος νους γαργαλίζεται στο άγνωστο, στο παράδοξο, στο μη λογικό, και διεγείρεται στην προσπάθειά του να το αναλύσει, να το επεξεργαστεί και να δώσει τη δική του έκφανση, με συνέπεια εγκλήματα τα οποία μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη να αποκτήσουν το δικό τους φανατικό κοινό και να γεμίσουν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Πάμε να δούμε 7 ειδεχθή εγκλήματα, τα οποία μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη και πραγματικά έσπασαν τα ταμεία;

1. «Monster» (2003)

Η ταινία “Monster” αρχικά να πούμε ότι χάρισε το 2004 Charlize Theron στα βραβεία Όσκαρ, το χρυσό αγαλματάκι Ά γυναικείου ρόλου, καθώς τη Χρυσή Σφαίρα και το Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών (SAG) για την εξαιρετική ερμηνεία της Aileen Wuornos  -η πρώτη γυναίκα serial Killer των ΉΠΑ. Η ταινία βασίζεται στην τραγική ζωή της Aileen Wuornos, η οποία ήταν μία ιερόδουλη που διέπραξε εφτά στο σύνολο δολοφονίες αντρών μέσα σ’ έναν χρόνο (1989-1990) και τελικά καταδικάστηκε μετά από 12 χρόνια (το 2002) σε θάνατο με τη χρήση θανατηφόρας ένεσης. Σημαντικό στη συγκεκριμένη ταινία ήταν η ολοκληρωτική μεταμόρφωση της Charlize Theron σε «τέρας», η οποία ξύρισε τα φρύδια της και πήρε 13 κιλά για τις απαιτήσεις του ρόλου.

2. «From Hell» (2001)

Ο πιο διάσημος serial killer όλων των εποχών ήταν ένας. Ο ονομαστός Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Ακόμα και σήμερα οι γνώμες διίστανται για την ταυτότητά του. Εκτός από τα πέντε ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξε, το μακρινό 1888 στην Αγγλία η ανωνυμία του κάνει την ιστορία του να μοιάζει ακόμα πιο σκοτεινή και να λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για συγγραφείς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους. Κάπως έτσι οι αδερφοί Χιουζ (σκηνοθέτες) εμπνεύστηκαν από τη διάσημη ιστορία του κατά συρροή παρανοϊκού δολοφόνου, Τζακ, και δημιούργησαν το 2001 το « From Hell». Πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες της ταινίας ο  Φρέντερικ Αμπερλαϊν, ένας ιδιότυπος επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ, τον οποίο υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ, και η η Μαρί Κέλλυ -ιερόδουλη την οποία υποδύεται η Heather Graham- που προσπαθεί να τον βοηθήσει στην εξιχνίαση των φόνων.

3. «Zodiac» (2007)

Περνάμε τώρα σε έναν ακόμη serial killer, του οποίου τα εγκλήματα στάθηκαν πρόδρομος έμπνευσης για τον τεράστιο σκηνοθέτη David Fincher, ο οποίος δημιούργησε ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών, το “Zodiac”. Ο “Zodiac” στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος του Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής, ο οποίος δε συνελήφθη ποτέ από την αστυνομία. Κατηγορήθηκε για 6 εγκλήματα, ενώ ο ίδιος με δική του δήλωση υποστήριξε ότι είχε διαπράξει 37 και τα στοιχεία που βρέθηκαν από την αστυνομία τον συνδέουν με 50. Χαρακτηριστικό του ήταν ότι αρεσκόταν από τα φώτα της δημοσιότητας και λάτρευε το «παιχνίδι» με όσους τον κυνηγούσαν. Έτσι, αφού έκανε άγρια εγκλήματα, έστελνε κρυπτογραφημένα μηνύματα τα οποία ήθελε να δημοσιευτούν σε εφημερίδες για να μη συνεχίσει τη δράση του. Άλλωστε, ο λόγος που ονομάστηκε “Zodiac” ήταν λόγω του συσχετισμού των συμβόλων του με τον ζωδιακό κύκλο. Ένας σκιτσογράφος (Jake Gyllenhaal), ένας δημοσιογράφος (Robert Downey Jr.) και ένας αστυνομικός (Mark Ruffalo) προσπαθούν εμμονικά να αποκρυπτογραφήσουν τα μηνύματα του Zodiac και περπατούν στα επικίνδυνα μονοπάτια της σύλληψης και της αποκάλυψης του μανιακού δολοφόνου, η οποία δεν ήρθε ποτέ.

4. «An American Crime» (2007)

Ακόμα ένα ειδεχθές έγκλημα διαπράττεται τη δεκαετία του ’60 και συγκλονίζει τις βάσεις της Αμερικάνικης κοινωνίας στα μέσα του ‘60. Μία τετραμελής οικογένεια που οι γονείς δούλευαν σε τσίρκο αποφασίζει να αφήσει τις δύο κόρες της –λόγω της θερινής περιοδείας του τσίρκου– υπό τη φροντίδα της φαινομενικά συνηθισμένης νοικοκυράς, μητέρας έξι παιδιών, Gertrude Baniszewski (Catherine Keener) με το αντίτιμο των 20 δολαρίων την εβδομάδα. Δυστυχώς όμως -για τις δύο κόρες και ειδικά για τη μικρότερη, τη Sylvia (Ellen Page)- η επιταγή καθυστερεί να φτάσει και κάπου εκεί ξεκινάει ένας τρομακτικός εφιάλτης, ο οποίος οδηγεί τη Sylvia σε φρικτό θάνατο από τα χέρια του φροντιστή της μέσα στο υπόγειο του σπιτιού. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι γείτονες γνώριζαν τα πάντα και δεν προσπάθησαν να βοηθήσουν ή να σώσουν τα 2 κορίτσια. Η ιστορία μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Τόμι Ο’ Χάβερ το 2007 και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά κινηματογραφικά δράματα κακοποίησης ανηλίκου . «Αυτό» -είπε ο κατήγορος Λιρόι Νιού- «είναι το πιο φρικτό έγκλημα που έχει διαπραχθεί ποτέ στην πολιτεία της Ιντιάνα. Ήταν η πρώτη φορά που ένα έγκλημα κακοποίησης ανήλικου ξεπέρασε τον δισταγμό και την άρνηση να δημοσιευθεί και να καταγγελθεί δημοσίως στη δεκαετία του΄60!»

5. «Το κτήνος – Dahmer» (2002)

Ένας διαβόητος στυγερός και από τους πλέον διαβολικούς κατά συρροή δολοφόνους -ένα πραγματικό κτήνος- ο Τζέφρυ Ντέμερ ή αλλιώς ο «O Κανίβαλος του Μιλγουόκι» ενσαρκώνεται από τον ηθοποιό Τζέρεμι Ρένερ στην ταινία «Το κτήνος – Dahmer» και μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη όχι τόσο τα απεχθή εγκλήματα του, αλλά δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στη δυσεπίλυτη και διεστραμμένη προσωπικότητά του. Από το 1978, σε ηλικία μόλις 18 ετών, μέχρι και το 1991 που συνελήφθη, διέπραξε συνολικά 18 φόνους αγοριών -εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν μαύροι. Η μέθοδος που ακολουθούσε για να σκοτώνει τα θύματά του ήταν άκρως αποτρόπαια και συγκεκριμένη. Λόγω ότι ήταν ένας δολοφόνος με «συναίσθημα» δεν ήθελε τα θύματά του να νιώθουν τον πόνο. Έτσι, πρώτα τα νάρκωνε, μετά τα στραγγάλιζε, τα βίαζε -λέγεται ότι έτρωγε και μέλη τους- και για να διατηρήσει την επαφή με τα πτώματα κρατούσε κομμάτια τους σε διάφορα μέρη του σπιτιού του. Το κτήνος, ο Ντέμερ, τελικά καταδικάστηκε ισόβια 15 φορές αλλά μετά από δύο χρόνια δολοφονήθηκε από έναν συγκρατούμενό του.

6. «Summer of Sam» (1999)

Μεταφερόμαστε στη Νέα Υόρκη και στο καυτό καλοκαίρι του 1977. Εκείνο το διάστημα και μέσα στην εκρηκτική αύξηση της εγκληματικότητας, εμφανίζεται και ο πρώτος serial killer της Νέας Υόρκης, ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτζ, ή αλλιώς ο αυτοαποκαλούμενος «Γιος του Σαμ». Ένας δολοφόνος αλλά και εμπρηστής -έβαλε συνολικά 1488 πυρκαγιές-, ο οποίος τρομοκράτησε την κοινωνία της Νέας Υόρκης, αφαιρώντας τη ζωή σε 6 ανθρώπους, τραυματίζοντας άλλους 8. Για έναν ολόκληρο χρόνο είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος νεαρών ζευγαριών και γυναικών με μακριά καστανά μαλλιά -καθότι δεν του άρεσε να βλέπει ερωτευμένους και όμορφες κοπέλες που δεν μπορούσε να έχει. Ισχυριζόταν ότι για τα εγκλήματα που διέπραττε με το 44αρι όπλο του ήταν επειδή μετάφραζε τα γαβγίσματα του σκύλου του γείτονα του Σαμ Καρ -από τον οποίο χρησιμοποίησε και το όνομα Σαμ- σαν εντολές που του έδινε ο Σατανάς να βγει έξω και να σκοτώνει. Τα εγκλήματα του Ντέιβιντ Μπέρκοβιζτ μεταφέρθηκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1999 από τον σκηνοθέτη Σπάικ Λι, ο οποίος μέσα από την ιστορία ενός κομμωτή που απατά τη γυναίκα του εκείνο το ζεστό καλοκαίρι ξετυλίγει παράλληλα και τα εγκλήματα του Γιου του Σαμ.

7. «Μ» (1931)

Ίσως η ταινία «Μ» -που αναφέρεται στο αρχικό των λέξεων murderer και mass- σε σκηνοθεσία του εμβληματικού Φριτς Λανγκ να είναι ένα από τα πιο σημαντικά αριστουργήματα θρίλερ για τους λάτρεις του παλιού κλασικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Η υπόθεση της ταινίας πραγματεύεται την ιστορία του serial killer και δράκου του Ντίσελντορφ της Γερμανίας, Πέτερ Κούρτεν, ο οποίος διέπραττε φόνους κυρίως γυναικών και παιδιών και χαρακτηριστικό του ήταν ότι σφύριζε ένα συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι, το οποίο και τον πρόδωσε με αποτέλεσμα την αποκάλυψή και σύλληψή του. Στην πραγματικότητα, όμως, και εστιάζοντας στην πραγματική ιστορία του Πέτερ Κούρτεν διαπιστώνουμε ότι η δίψα του για αίμα ξέφυγε από κάθε έλεγχο το 1929, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να καταδικαστεί για εννέα φόνους (αν και τον βάραιναν υποψίες για 68) και να εκτελεστεί. Η πλειοψηφία των θυμάτων του ήταν γυναίκες και παιδιά, χωρίς να αποκλείονται και οι άνδρες. Το κίνητρό του ήταν ο σεξουαλικός σαδισμός και η απόλαυση του φόνου για τον φόνο. Κοινό χαρακτηριστικό των φόνων του; Έπινε το αίμα των θυμάτων του. Μπορεί στην ταινία να μην αναφέρονται όλα τα παραπάνω, αλλά αξίζει να δώσουμε  προσοχή σε δύο βασικές πληροφορίες όσον αφορά το « Μ». Αρχικά, ήταν η πρώτη ταινία για τον Φριτς. Επίσης, ψηφίστηκε ως η σημαντικότερη Γερμανική ταινία όλων των εποχών από την Ένωση Γερμανικών Ταινιοθηκών.