«Μεγαλώνω ένα παιδί με οπτική δυσλεξία»

«Είμαι άχρηστος! Το μισώ το γράψιμο! Τη μισώ την ορθογραφία σου λέω!» φώναξε γεμάτος οργή και τσαλάκωσε με μανία το χαρτί που είχε μπροστά του με τις μουτζούρες. «Όλοι στην τάξη γράφουν γρήγορα την ορθογραφία ή την αντιγραφή από τον πίνακα κι εγώ πάντα τελειώνω τελευταίος κι είναι όλο λάθη. Δε θέλω να πάω στο σχολείο, δε θέλω να γράφω σου λέω!» Έπιασε με τα δυο του χέρια το μολύβι και το έσπασε στα δύο.

Παρακολουθούσα το ξέσπασμα του τότε επτάχρονου γιου μου Δημήτρη, με το στόμα ανοιχτό κι ένιωθα την απογοήτευσή του να συναντάει τη δική μου και σαν χείμαρρος να ρέει στα μηνίγγια μου. Μάζεψα το σπασμένο μολύβι από το γραφείο, τακτοποίησα τα τσαλακωμένα χαρτιά, που πριν λίγο πάνω τους προσπαθούσαμε να μάθει την ορθογραφία στην οποία θα εξεταζόταν την επομένη μέρα στο σχολείο και μονολόγησα από μέσα μου: γιατί να το περνάει όλο αυτό το παιδί μου;

Κανένας δε γεννιέται γονιός. Όλοι μας εκπαιδευόμαστε ως γονείς από τη στιγμή που θα κρατήσουμε τα παιδιά στην αγκαλιά μας και για να το θέσω πιο σωστά, τα ίδια τα παιδιά μάς εκπαιδεύουν. Θα ήταν ψέμα να μην παραδεχτούμε ότι αυτό που ονειρευόμαστε για εκείνα είναι να τα βλέπουμε να φτάνουν πιο ψηλά από εμάς. Έστω και μία στιγμή έχει περάσει από τα μυαλό μας πως αυτά που δεν καταφέραμε εμείς ως ενήλικες, ίσως να πραγματωθούν από εκείνα.

Η δική τους γραμμή εκκίνησης ορίζεται στο σχολείο. Είναι το στάδιο της ζωής τους που θα αναπτύξουν τις δεξιότητες και θα ξεκινήσει το ταξίδι της γνώσης. Το σχολείο θα τους δώσει όλα τα εφόδια για την πνευματική τους εξέλιξη και για τη μετέπειτα ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο. Τι συμβαίνει όμως όταν διαπιστώνεται δυσκολία στη μάθηση ή στην εναρμόνιση του παιδιού μας μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο του σχολείου; Ποιος είναι ο δικός μας ρόλος ως γονείς και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας για να νιώσουν ότι για εμάς είναι άξια κι είμαστε περήφανοι γι’ αυτά; Το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα της δυσκολίας τους και πρέπει ν’ ακουμπήσουμε στα χέρια τους είναι «η παραδοχή της δυσκολίας του παιδιού μας».

Μου έλεγε τότε μια αξιόλογη δασκάλα ειδικής αγωγής, την οποία είχα την τεράστια τύχη να γνωρίσω και να αναλάβει τον γιο μου ώστε να τον βοηθήσει στη δική του μαθησιακή δυσκολία, ότι «δεν υπάρχουν παιδιά τεμπέλικα αλλά υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν δεχτεί βοήθεια».

Μεγαλώνω ένα παιδί με οπτική δυσλεξία, το οποίο αξιολογήθηκε αρκετά νωρίς, σε ηλικία 7 ετών. Οι γνώσεις μου πάνω στο κομμάτι της δυσλεξίας ήταν τότε αρκετά συγκεχυμένες κι όπως διαπίστωσα στην πορεία, αρκετές απ’ αυτές ήταν λάθος. Θεωρούσα ακούγοντας τη λέξη δυσλεξία ότι το πρόβλημα έγκειτο στην εκφορά του λόγου ενώ τελικά, όπως αναφέρεται στη διεθνή εταιρεία δυσλεξίας, είναι μια διαταραχή με νευρολογική βάση, συχνά κληρονομική, η οποία εμποδίζει την κατάκτηση της γλώσσας. Διαφέρει σε σοβαρότητα από άτομο σε άτομο κι εκδηλώνεται με δυσκολίες στην αντίληψη κι έκφραση της γλώσσας, ιδιαίτερα στη φωνολογική επεξεργασία, στην ανάγνωση και στη γραφή, στην ορθογραφία και μερικές φορές στην αριθμητική.

Λανθασμένα επίσης θεωρούσα ότι υπήρχαν πολλές μορφές, ενώ τελικά είναι δύο. Η επίκτητη κι η ειδική ή αλλιώς εξελικτική, η οποία τελευταία έχει δυο βασικές υποκατηγορίες, την οπτική και την ακουστική. Το βασικότερο όμως όλων -που αγνοούσα- ήταν ότι ένα δυσλεκτικό παιδί θα εξελιχθεί σε δυσλεκτικό ενήλικα καθ’ ότι είναι νευρολογική διαταραχή και δεν υπάρχει θεραπεία. Με τις κατάλληλες, όμως, παρεμβάσεις κι ακολουθώντας ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα που ταιριάζει στην κάθε περίπτωση χωριστά, αναπτύσσεται η ικανότητα της ανάγνωσης και γραφής ώστε να μη δημιουργηθούν παρακείμενα προβλήματα στην επαγγελματική εξέλιξη αλλά περισσότερο στην ψυχολογία του ατόμου. Συνεπώς, ο δρόμος ήταν ένας. Ν’ αποδεχτούμε αρχικά εμείς, η οικογένειά του, τη δυσκολία του παιδιού μας , να την αγκαλιάσουμε, ν’ αγαπήσουμε αυτήν του την ιδιαιτερότητα στον τρόπο σκέψης και να προσφέρουμε κάθε δυνατή βοήθεια.

Προσπάθησα διαβάζοντας, συζητώντας με ειδικούς αλλά περισσότερο παρατηρώντας το παιδί μου, να μπω στο μυαλό του και να προσπαθήσω να γνωρίσω τον δικό του κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο από  άπειρες εικόνες, όπως άλλωστε συμβαίνει στους δυσλεκτικούς, που το δικό μου το μυαλό αδυνατούσε να δημιουργήσει τόσο γρήγορα. Αρχίσαμε λοιπόν να εικονοποιούμε ό,τι διαβάζαμε. Το βιβλίο της ιστορίας έγινε ταινία κι εμείς κάναμε τους ηθοποιούς και τη μάθαινε μέσα από τους διαλόγους. Στην ορθογραφία, όπου συναντήσουμε δύσκολα γράμματα τα μεταμορφώναμε σε προσωπάκια και τα ύψιλον έγιναν χαμόγελα κι έδωσαν χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο την ώρα που την έγραφε. Όλη η προσπάθεια η δική του δε γινόταν για να μάθει μόνο ότι στη λέξη παραμύθι το πρώτο “ι” γράφεται με ύψιλον αλλά για να νιώσει εκείνος ότι μπορεί να το γράψει σωστά.

Χρησιμοποιούσε χάρακα για να μην μπερδεύεται και να μη διαβάζει τις από κάτω σειρές και μέρα με τη μέρα τα γράμματα σταμάτησαν να χορεύουν, όπως έλεγε ο ίδιος· απέκτησαν τη θέση τους. Τα χρώματα επίσης είχαν την τιμητική τους. Ό,τι ήταν σημαντικό να θυμάται, φρόντιζε να το χρωματίζει και τα βιβλία έγιναν μικροί πίνακες. Εκείνος καμάρωνε στην εξέταση του μαθήματος σαν περιώνυμος ζωγράφος. Βήμα-βήμα με πολλή αγάπη, υπομονή, συνεργασία με τη δασκάλα ειδικής αγωγής αλλά ευτυχώς και με τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών του σχολείου, κέρδισε με το σπαθί του τα πρώτα του μπράβο καθώς και την αποδοχή των συμμαθητών του, που δεν τον κοίταξαν ούτε μία στιγμή σαν κατώτερό τους αλλά αντίθετα τον βοήθησαν έμπρακτα στην προσπάθειά του.

Ο Δημήτρης σήμερα είναι 13 ετών και μόλις τελείωσε την πρώτη γυμνασίου. Δεν ξέρω αν το όνειρό του είναι να μπει στο πανεπιστήμιο, αν θα ακολουθήσει κάποιο τεχνικό επάγγελμα ή αν θα αφιερωθεί στην τέχνη. Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι ότι έχει μάθει να προσπαθεί, έχει αγαπήσει τη δυσκολία του και μεγαλώνοντας, εκπαιδεύει τον εαυτό του ν’ ανακαλύψει αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο.

Οι μουτζούρες στο χαρτί της ζωής των παιδιών μας, όταν υπάρχει παραδοχή, αγάπη και θέληση σίγουρα μπορούν να λιγοστέψουν κι εμείς οι γονείς οφείλουμε να είμαστε κοντά τους και να τους δείχνουμε πώς αυτές οι μουτζούρες μπορούν να γίνουν τεράστια χαμόγελα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!