Παρασκευή πριν από 12 χρόνια περίπου, 6:30 το απόγευμα κι είμαι ακινητοποιημένη με το αμάξι μου στο απέραντο πάρκινγκ του Κηφισού, ενώ τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο παράλληλα χτυπάει και το κινητό μου. Ήταν η κολλητή μου η οποία επέμενε να πάμε το βράδυ να ακούσουμε τον Δημήτρη Μητροπάνο που τραγουδούσε τότε με την Πέγκυ Ζήνα στην Ιερά Οδό. Η κούραση της ημέρας είχε κυριεύσει όλο μου το κορμί και το τελευταίο που ήθελα ήταν να το εναποθέσω σε μια καρέκλα στα μπουζούκια. Αρνήθηκα λοιπόν ευγενικά και το κλείσαμε. Δυνάμωσα λίγο τη μουσική στο ραδιόφωνο και εντελώς τυχαία μπήκε ο Μητροπάνος -μια στάση εδώ να βγω στο δρόμο να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο, πάνω στην άσφαλτο και ‘συ με ύφος ψεύτικο να με κοιτάζεις τάχα πως με λογαριάζεις. Ξεκίνησα να σιγοτραγουδάω τους στίχους φέρνοντας τη μορφή του μπροστά μου να χορεύει ζεϊμπέκικο έτσι όπως μόνο εκείνος ήξερε. Η φωνή του «θρύλου» γέμισε τ’ αυτιά μου και αστραπιαία έπιασα το κινητό στα χέρια μου, «Σοφία τι ώρα θες να συναντηθούμε σήμερα;» τη ρώτησα και δυνάμωσα ακόμα περισσότερο τη μουσική.
Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1948 στα Τρίκαλα, στην Αγία Μονή την οποία είχε προσφωνήσει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του ως «Μικρή Μόσχα» καθότι οι περισσότερες οικογένειες που ζούσαν εκεί ήταν αριστερών πεποιθήσεων. Μεγάλωσε μόνο με τη μητέρα του αντιμετωπίζοντας αρκετές οικονομικές δυσκολίες. Για την ύπαρξη του πατέρα του έμαθε όταν ήταν 16 χρονών, αφού εκείνος ήταν κομμουνιστής κυνηγημένος στον εμφύλιο πόλεμο και θεωρούσαν ότι είχε πεθάνει. Έμαθαν ότι ζούσε μετά από ένα γράμμα που τους έστειλε και τους ενημέρωσε ότι μένει στη Ρουμανία. Συναντήθηκαν από κοντά όταν ο Μητροπάνος ήταν 29 ετών.
Το 1967 κατεβαίνει στην Αθήνα και μένει με τον θείο του στην οδό Αχαρνών. Πριν ακόμα τελειώσει το γυμνάσιο αρχίζει και δουλεύει σαν τραγουδιστής. Αριστερών πεποιθήσεων, γράφεται στη νεολαία Λαμπράκη ενστερνίζοντας την αριστερά μέχρι και την τελευταία του κατοικία. Μέντορας και δεύτερος πατέρας του ήταν ο Γιώργος Ζαμπέτας ο οποίος του χάρισε και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία «Θεσσαλονίκη» το 1967. Άπειρες οι συνεργασίες με καταξιωμένους στιχουργούς και συνθέτες του ελληνικού πενταγράμμου, τεράστιες σε επιτυχία οι δισκογραφικές του δουλειές και το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος μάς άφησε κληρονομιά έναν ανεκτίμητο θησαυρό από ποιοτικά τραγούδια.
Μια από τις καλύτερες και από τις πιο γνωστές του δισκογραφικές δουλειές ήταν η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο. Το άλμπουμ του «Στου Αιώνα την Παράγκα» το οποίο κυκλοφόρησε το 1996 κρύβει σε στίχο και μουσική πραγματικά διαμάντια. Μερικά από αυτά είναι ο «Τυμβωρύχος», «Πάντα γελαστοί», «Δημώδες» και βέβαια η περίφημη «Ρόζα» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. Ένα τραγούδι που έμεινε 20χρόνια στο συρτάρι.
Το 1976 ο Άλκης Αλκαίος δίνει ένα βράδυ τους στίχους της Ρόζας στον Θάνο Μικρούτσικο να τους μελοποιήσει. Ο Θάνος Μικρούτσικος εκείνο το διάστημα έμενε σε μια πολυκατοικία στην Αθήνα και επειδή δεν ήθελε να ενοχλήσει τους ενοίκους , καθότι η έμπνευση για τη σύνθεση του τραγουδιού ήρθε αστραπιαία, έκανε μια πρόχειρη ηχογράφηση χρησιμοποιώντας ένα εξάρτημα του πιάνου τη σουρντίνα, η οποία πνίγει στην ουσία τον ήχο, με αποτέλεσμα η ηχογράφηση του τραγουδιού να μην είναι καλή. Ο Θάνος Μικρούτσικος πρότεινε σε πολλούς καλλιτέχνες ακόμα και στη Χάρις Αλεξίου, για το άλμπουμ της «Η αγάπη είναι ζάλη», το τραγούδι αλλά όλοι το προσπέρασαν λόγο της κακής ηχογράφησής του.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που η Ρόζα του Άλκη Αλκαίου επιλέγεται να αποκτήσει σάρκα και οστά από τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Όπως εξομολογήθηκε ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα «Αυγή» ήταν ένα τραγούδι που τους παίδεψε πολύ στο στούντιο για να ηχογραφηθεί ενώ το πιο δύσκολο ήταν να ηχογραφήσουν τον ρυθμό των τυμπάνων. Οποιαδήποτε προσπάθεια και να έκανε ο ντράμερ στάθηκε αδύνατο να ικανοποιήσει το αυτί του Μικρούτσικου. Πλησίασε τότε ο Μικρούτσικος τον ντράμερ και του ζήτησε να βγάλει τα πουκάμισό του και να φορέσει μια προβιά για να παίξει όπως θα έπαιζε ένας Βίκινγκς ζεϊμπέκικο. Εννοείται βέβαια ότι προβιά στο στούντιο δεν υπήρχε αλλά ο ντράμερ έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και το μπάσο βγήκε απίστευτα μελωδικό. Στην ίδια συνέντευξη ο Μικρούτσικος είχε αναφέρει ότι ο Δημήτρης Μητροπάνος είχε τόσο τρακ για την ηχογράφηση του συγκεκριμένου τραγουδιού που ξανατραγούδησε μετά από 15 μέρες.
Το βέβαιο είναι ότι η Ρόζα του Αλκή Αλκαίου, που πιθανόν να μη μάθουμε ποτέ αν ήταν όντως η επαναστάτρια -όπως εικάζεται- Ρόζα Λούξεμπουργκ, είναι ένα από τα καλύτερα και πιο διαχρονικά ζεϊμπέκικα του ελληνικού ρεπερτορίου και στο άκουσμά του θα ρίξουν τις στροφές τους πολλές γενιές ακόμα!
Περίπου 5 τα ξημερώματα και τα φώτα χαμήλωσαν. Το μπουζούκι ξεκίνησε να σολάρει. Ο «θρύλος» της μουσικής Δημήτρης Μητροπάνος ανεβαίνει στη σκηνή για να ερμηνεύσει το τελευταίο του τραγούδι και η Ιερά οδός σείεται συθέμελα από το χειροκρότημα. Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν. Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδούσε και ρίγη μας διαπερνούσε σαν συνεχόμενο ρεύμα όσους βρισκόμασταν στην αίθουσα.
Αλίμονο εγώ θα πω, σε όσους δεν κατάφεραν να απολαύσουν ζωντανά αυτόν τον σπάνιο ερμηνευτή που αυτό που τον έκανε ακόμα πιο σπουδαίο ήταν η αλήθεια της ψυχής του, την οποία δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή να τη μοιράσει σε όλους εμάς μέσα από τη φωνή του.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θάλεια Διαμαντούλη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
