Όταν έχεις παιδί, αφήνεις την καρδιά σου να ζει έξω από το σώμα σου

Το δεύτερο αγαπημένο δώρο ζωής -καθότι το πρώτο είναι το παιδί μου- το οποίο κοσμεί την βιβλιοθήκη του σπιτιού μου εδώ και πολλά χρόνια είναι ένα μικρό βιβλιαράκι “Γνωμικολόγιον” με διάφορα αποφθέγματα μεγάλων φιλοσόφων, συγγραφέων, ακαδημαϊκών, καλλιτεχνών. Ένα τόσο δα μικρό βιβλίο που συγκεντρώνει μέσα στις λίγες σελίδες του μεγάλη σοφία χιλιάδων ετών της ζωής. Έφηβη, θυμάμαι, ήμουν όταν μου το έκαναν δώρο κι από το πρώτο ξεφύλλισμά του έπεσα πάνω στην Αμερικανίδα συγγραφέα, εκπαιδευτικό Elizabeth Stone η οποία έλεγε ότι «Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα».

Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, μού φάνηκε αρκετά ως πολύ ακαταλαβίστικο το συγκεκριμένο γνωμικό και γύρισα γρήγορα τη σελίδα. Μετά από αρκετά χρόνια, όπως λένε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ξαναγύρισα πίσω, διαβάζοντάς την πολύ πιο προσεκτικά κι αυτή τη φορά φωναχτά, για να το ακούσει κι ο τότε σύντροφός μου- σημερινός μου σύζυγος.

Για πολλούς ανθρώπους όντως ισχύει ότι η ευτυχία της ζωής κρύβεται στη γονεϊκότητα και δεν μπορώ να διαφωνήσω, καθότι κι εγώ ούσα γονιός όπως προανέφερα, το παιδί μου είναι το μεγαλύτερο δώρο ζωής. Μας μίλησε όμως άραγε ποτέ κανείς για τη σημασία της γονεϊκής ετοιμότητας ή μόνο μας βομβάρδιζαν με τη φράση «όταν θα γίνεις γονιός τότε θα με καταλάβεις»; Λες κι αν δε γινόσουν γονιός θα ήσουν απαραίτητα δυστυχισμένος και δε θα καταλάβαινες ποτέ τους γονείς σου. Ο γονεϊκός ρόλος είναι από τους πιο σημαντικούς κι υπεύθυνους ρόλους που θα κληθούμε ν’ αναλάβουμε στη ζωή μας. Δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη βιολογική σχέση που θα έχουμε ως γονείς με το παιδί γιατί μπορεί να είμαστε γονείς σ’ ένα παιδί ανεξάρτητα από το αν το έχουμε γεννήσει, κι αυτό δε μειώνει τη σημαντικότητα του γονεϊκού ρόλου. Άρα, στην όποια περίπτωση πρέπει να είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι για την απόφαση της ανάληψης αυτού του ρόλου.

Και κάπου εδώ, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της Elizabeth Stone ξανά: «Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι βαρυσήμαντη» και συμπληρώνω ότι πρέπει να είναι μια απόφαση από κοινού. Κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αυτό το λεγόμενο βιολογικό ρολόι, το ιδανικό θα ήταν να χτυπήσει ταυτόχρονα και για τους δύο. Τώρα θα μου πεις τι γίνεται όταν δε χτυπάει την ίδια στιγμή για ένα ζευγάρι; Εκεί τα πράγματα ζορίζουν αρκετά κι η μόνη λύση είναι η αληθινή κι ουσιαστική επικοινωνία. Τι εννοούμε με την ουσιαστική επικοινωνία; Καταθέτω με ηρεμία και κάνοντας διάλογο -κι όχι τον μονόλογο του Ζαν Κοκτώ- στον σύντροφό μου τις ανάγκες μου, ακούγοντας παράλληλα τις δικές του. Αν τα δικά μου θέλω συγκρούονται με τα δικά του, πρέπει να υπάρξει επιχειρηματολογία κι από τα δύο μέρη. Ειδικά στη λήψη απόφασης για το αν θα γίνουμε γονείς, η οποία καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την εξελικτική πορεία της ζωής μας, πρέπει να έχουμε ανοιχτά όλα τα χαρτιά μας στο τραπέζι.

Προφανώς κι υπάρχουν λόγοι που ο καθένας επιθυμεί ό,τι επιθυμεί, οι οποίοι είναι σεβαστοί κι οφείλουμε να τους ακούσουμε. Εκτός βέβαια αν μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έχουμε διαπιστώσει από την αρχή της σχέσης ότι δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του κι εμείς τόσο καιρό εθελοτυφλούσαμε. Σ’ αυτήν την περίπτωση ας είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά από την αρχή κι να μην πετάγαμε αετό. Όπως αντίστοιχα, οφείλει να ακούσει και να σεβαστεί κι εκείνος/η τους πραγματικούς λόγους που μας γέννησαν την επιθυμία να γίνουμε γονείς το δεδομένο διάστημα- δεν εννοώ βέβαια να πετάξουμε στο τραπέζι σαν λόγο ένα «θέλω παιδιά». Αν ανοίξουμε τα χαρτιά μας, βγάλουμε από την τράπουλα το χαρτί του εγωισμού και υπάρξει αμφίπλευρη κατανόηση ως προς τις ανάγκες τους ενός προς τον άλλον, τότε θα είναι κι οι δύο σύντροφοι-παίκτες, νικητές.

Στο κομμάτι της συντροφικότητας τα μέλη είναι δύο. Ένα παιδί δεν αποτελεί μέλος της συντροφικότητας αλλά στην ουσία είναι η πιο όμορφη απόληξη της συντροφικής αγάπης, αρκεί όμως να είναι αμοιβαία επιθυμία και των δύο. Σ’ αυτήν την περίπτωση να είστε βέβαιοι ότι θα δημιουργήσετε τις καλύτερες δυνατές βάσεις για έναν εν δυνάμει ευτυχισμένο ενήλικα. Άλλωστε, τι πιο όμορφο να είναι η καρδιά σου έξω από το σώμα σου συντροφιά με μια άλλη καρδιά, προστατεύοντας και θαυμάζοντας ταυτόχρονα το δημιούργημά τους.