Για να πω την αλήθεια με γοήτευσες και δε σου το ‘χα. Ούτε το ‘χα σ’ εμένα να ενθουσιαστώ τώρα πίσω-πίσω. Ποτέ μη λες ποτέ, λένε τα ρητά στο μισό διαδίκτυο κι ένα δίκιο το έχουν. Και να ‘τη η δικιά σου με χαρούλες και κολεόπτερα στο στομάχι!
Ευτυχώς τα ψέκασα με αροξόλ και πρόλαβα να δω πολλά για ‘σένα πριν μαζευτεί το σμήνος. Μετά από κάποιο σημείο στη ζωή σου, διακρίνεις πρότυπα συμπεριφορών και δυστυχώς έπεσα διάνα σ’ ένα από αυτά.
Γιατί αγαπητέ, είσαι από αυτούς που βαριούνται εύκολα. Που θέλουν την ίντριγκα για να μείνουν κάπου. Και που εν τέλει μένουν μόνο εκεί που τους φτύνουν και τους κυνηγάνε με τα οικιακά υποδήματα -ναι, για τη γνωστή και μη εξαιρετέα παντόφλα μιλάω. Κάπου εδώ βέβαια είναι που ξεχνάς και τις λέξεις «εμπιστοσύνη», «κατανόηση» και «συνεννόηση».
Τι να κάνεις όμως, που το πάθος δεν καταλαβαίνει από τα τρία τελευταία; Κι όταν έχεις τα δόντια βαθιά στη λαμαρίνα, δύσκολα παρατηρείς κάτι άλλο και στο τέλος πιάνεσαι μαλάκας. Όχι τώρα όμως. Ας το παίξουμε έτσι λοιπόν.
Δεν μπορείς να με έχεις.
Ανάδρομος Ερμής, Δίας σε συνεύρεση με το Γανυμήδη και το μισό σύμπαν, πες το όπως θέλεις. Όπως και να’ χει, δε θα με έχεις.
Δε σε ιντριγκάρουν οι δυσκολίες; Εδώ σε θέλω λοιπόν.
Μόνο που, τι κρίμα, τέτοιο φτύσιμο δεν έχεις συνηθίσει και δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Γιατί δεν είναι ούτε τα χαζογκομενίστικα του τύπου «δεν έχω χρόνο, είμαι μπερδεμένη», ούτε οι ατάκες της κλασικής σκύλας του στιλ «δε σε θέλω, πάψε να μ’ ενοχλείς».
Είναι η αλήθεια που δεν έχεις συνηθίσει. Το «γαμώτο» που δεν μπορείς να με έχεις και καταλαβαίνεις πως όντως το φταίξιμο είναι δικό σου. Αδυνατείς να με κάνεις να σ’ εμπιστευτώ, να αφεθώ, να νιώσω όμορφα. Και το χειρότερο είναι πως το ξέρεις.
Από την άλλη, δεν μπορώ και να σ’ αφήσω. Μ’ αρέσεις κι όταν δεν έχω πεταλούδες στο στομάχι κοιτάω την κυρα-Τούλα, εκ του Ταραντούλα, στο ταβάνι και σκέφτομαι τι θα κάνω μαζί σου.
Γιατί χαίρομαι κάθε φορά που σε ταπώνω, που σε φτύνω, που σου καίω τον εγκέφαλο. Το βλέμμα σου είναι όλα τα λεφτά. Και ξέρεις, θα το ‘θελα πολύ να σε φιλήσω την ίδια ακριβώς στιγμή που κοιτάς απορημένος. Αλλά όχι, δεν πρέπει να με έχεις. Γαμώ την αυτοσυγκράτηση!
Δε θέλω να με έχεις έτσι, με τους όρους και τους παραλογισμούς σου. Κι ίσως έτσι, κάποια στιγμή να με διεκδικήσεις και να τους βάλεις επιτέλους στην άκρη.
Μέχρι τότε, τα λέμε.
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
