Στο μυαλό ενός παιδιού, αλλά και έμπρακτα στα πρώτα χρόνια της ζωής του, οι γονείς παρουσιάζονται ως «φωτεινοί παντογνώστες», που δίνουν λύση σε ό,τι πρόβλημα προκύψει. Δίνουν την εντύπωση πως έχουν κάποιου είδους «αλάθητο», αποτέλεσμα της μακρόχρονης εμπειρίας τους. Η επαγρύπνησή τους είναι διαρκής και θεωρούν πως έχουν πράξει σωστά το καθήκον τους καραδοκώντας για κάθε πιθανό ατόπημα των παιδιών τους. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που εντάσεις προκαλούνται χωρίς αιτία ή για ασήμαντες αφορμές, με εκείνους να μη μετανιώνουν στιγμή, αφού, «πρόλαβαν το κακό».
Στο ενδιάμεσο, όμως, ξεχνούν πως έχουν διαπράξει εκείνοι ένα ατόπημα ακόμη μεγαλύτερο από αυτό της Σπυριδούλας που βρήκε γκόμενο ή του Παναγιωτάκη που γύρισε στο σπίτι τα ξημερώματα. Φόρεσαν παρωπίδες και ξέχασαν τους υπόλοιπους ρόλους τους ως άνθρωποι και φόρεσαν παρωπίδες, κρατώντας μόνο αυτόν των γονιών.
Κάποιοι άθελά τους και κάποιοι εσκεμμένα, μην τυχόν και παραδειγματιστεί το παιδί και κάνει τα ίδια με αυτά που έκαναν στα νιάτα τους και δεν έχουν αντεπιχειρήματα. Δυστυχώς, και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα δε διαφέρει και πολύ. Περιορίζονται στο ρόλο του αυστηρού, απρόσωπου προστάτη χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι αυτό μόνο αγεφύρωτα χάσματα προκαλεί ανάμεσα σε αυτούς και τα παιδιά τους, πόσο μάλλον όταν τα τελευταία φτάνουν σε ηλικία αμφισβητήσεων.
Δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο κανείς να αναρωτιέται: «Μα πώς βγήκα εγώ έτσι, αφού οι γονείς μου ήταν το ακριβώς αντίθετο;»
Μεγάλο λάθος.
Οι γονείς σου απλώς φρόντισαν να καταχωνιάσουν τα πειστήρια του εγκλήματος. Φωτογραφίες από εκδρομές, πάρτι, ακόμα και ζευγάρια κλείστηκαν σε κούτες και ανέβηκαν σε πατάρια που ήταν σίγουροι ότι δε θα μπορούσες να φτάσεις. Τη θέση τους πήρε το γαμήλιο άλμπουμ και σκόρπιες φωτογραφίες διακοπών με τα πεθερικά, όπου η εγκυμονούσα μαμά σου κάνει αέρα με τα σταυρόλεξα, ενώ η συμπεθέρα στη διπλανή πλαστική καρέκλα καταβροχθίζει το παγωτό.
Μην αυταπατάσαι πιστεύοντας πως οι γονείς σου πριν από εσένα δεν είχαν προσωπική ζωή. Βέβαια, πάντοτε υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις.
Κάποιοι ευτυχώς ξεφεύγουν από αυτό το σκεπτικό. Κι εκεί είναι που η έκπληξη είναι μεγάλη, η απομυθοποίηση ακόμα μεγαλύτερη, αλλά η πραγματική επαφή αποζημιώνει. Γιατί περισσότερη οικειότητα νιώθεις όταν ξέρεις ότι ο άλλος έχει τραβήξει πάνω-κάτω τα ίδια μ’ εσένα, έχει κάνεις τις τρέλες του, κι έχει βρεθεί σε παρόμοια διλήμματα. Δε θα αλλάξει την άποψη κανενός το γεγονός ότι η σοβαρή και μετρημένη μαμά είχε μείνει με το σουτιέν στη συναυλία των Deep Purple ή ότι ο ψυχρός και ατσαλάκωτος μπαμπάς κατέβαζε κάποτε τα κοκτέιλ σαν νεροφίδα.
Το αντίθετο μάλιστα. Θα φέρει επαφή που δεν περιορίζεται στις βασικές λειτουργίες του σπιτιού και τα καθημερινά καθήκοντα. Δε στερούνται ηθικής επειδή είχαν προσωπική ζωή πριν γεννηθούν τα παιδιά τους. Ίσα- ίσα, στη συμπεριφορά τους μπορεί να βρεις ακόμα και πτυχές του εαυτού σου.
Έξω από τον κόσμο της κουζίνας, των φορολογικών δηλώσεων και των λογαριασμών βρίσκεται η πραγματική πλευρά των ανθρώπων.
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
