Είναι μερικοί έρωτες τόσο όμορφοι και συνάμα τόσο εύθραυστοι. Πορσελάνινοι. Διακοσμείς μ’ αυτούς τα ράφια σου, τους θαυμάζεις που ομορφαίνουν το χρόνο και σου φτιάχνουν τη μέρα. Καμιά φορά, με φόβο τους πιάνεις στα χέρια σου, μόνο και μόνο για να τους ξεσκονίσεις κι ύστερα τους βάζεις πίσω στη θέση τους όσο πιο γρήγορα γίνεται, μην τυχόν και πέσουν και σπάσουν.
Πορσελάνινοι είναι κι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Μικρά, λεπτεπίλεπτα αριστουργήματα, που εύκολα γίνονται χίλια κομμάτια. Γι’ αυτό και τους έχεις βάλει στο ψηλότερο σημείο, παραβλέποντας, όμως, πως όταν πατήσεις στις μύτες των ποδιών σου για να τους φτάσεις, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να τους ρίξεις στο πάτωμα.
Δε θες, όμως, να τους καταστρέψεις, οπότε τους αφήνεις εκεί, σκονισμένους κι αραχνιασμένους, αρκεί να τους θαυμάζεις από απόσταση. Ανέγγιχτους και μακριά σου. Δεν είναι κρίμα που δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους όπως θα ήθελες;
Ακόμη κι αν έχεις αποδεχθεί πως θα είναι διακοσμητικοί, μελαγχολείς σ’ αυτή τη σκέψη. Σε οδηγούν στην τρέλα. Τη μια στιγμή σκέφτεσαι το πώς θα ήταν αν τους ζούσες, μα μόλις τους δεις να χαλάνε, τρέχεις να τους κρύψεις πίσω στην ασφάλεια. Το ξέρεις ήδη πως η ελπίδα εκείνοι να είναι διαφορετικοί δεν είναι παρά μια αυταπάτη.
Είναι, όμως, το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν για να μπουν στο πάνθεον. Για να μη διαβρωθούν, να μην ξεφτίσουν στο πέρασμα του χρόνου. Ακόμη και καλλωπιστικός να είναι ο ρόλος τους, όμως, έχουν τον τρόπο τους με τα συναισθήματά σου. Κι ενώ ξέρουν πολύ καλά να σε παίζουν, προτιμούν απλά να σου δίνουν απρογραμμάτιστες στιγμές χαράς.
Γιατί, φίλε μου, οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάσεις εκεί που δεν το περιμένεις. Να σου φτιάξουν τη διάθεση χωρίς υπεράνθρωπες προσπάθειες.
Φτάνουν μια εικόνα αμφίδρομα αγαπημένη, μια μελωδία κι οι στίχοι που τη θυμίζουν. Μια σιωπηλή επιβεβαίωση του τύπου «το ‘ξερα πως κι εσύ το σκεφτόσουν». Λες κι έχεις δώσει ραντεβού χωρίς συνεννόηση, σ’ ένα σημείο που δεν έχετε ποτέ επισκεφθεί αλλά το ξέρετε καλά.
Καμιά φορά, αρκεί ακόμα κι αυτή η στιγμή για να δώσει περισσότερη ευτυχία από μια δοκιμή, μια πορεία κι ένα τέλος.
Αυτή είναι και η αξία τους. Κάτι τέτοιοι έρωτες γεννήθηκαν για να μένουν άφθαρτοι στο χρόνο. Πολύ καλοί για να οξειδωθούν στην καθημερινότητα, τα οικογενειακά μεσημεριανά γεμάτα ρεσιτάλ υποχωρήσεων, τις φορολογικές δηλώσεις, το πετρέλαιο, το σούπερ μάρκετ. Το ξέρεις πως θα είναι πάντα εκεί, όταν σε ανύποπτες στιγμές εμφανίζεται ένα σημάδι, κάτι σε γλυκόπικρο διάλειμμα μιας κατά τα άλλα άριστα προγραμματισμένης ζωής, έτσι για να πεις «το ‘ξερα ρε γαμώτο».
Επιμέλεια Κειμένου Τίνας Μπαρμπάτσαλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
