«Kι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς». Δε γράφτηκε τυχαία το εξαίσιο τούτο λαϊκό άσμα.
Πολλές φορές το θύμα φέρνει άνετα το φονιά στα όρια με τη συμπεριφορά του. Όπως και σε άπειρες άλλες εκφάνσεις της καθημερινότητας βέβαια, ας μην το τραβάμε στα άκρα με την ανθρώπινη ζωή, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Άσχετα αν κάποιες φορές πολλοί είπαμε από μέσα μας «Ποιος ξέρει τι θα του έκανε του καημένου του ανθρώπου και τον έσφαξε».
Μια από τις καθημερινές εκφάνσεις είναι και το κέρατο. Κυπαρίσσιo, δεκαχρονίτικο, γυαλιστερό ή ματ, με βούλες ή καρώ, είναι μια πραγματικότητα την οποία ουκ ολίγοι έχουμε βιώσει, ως θύτες, θύματα ή και τα δύο.
Ναι, ντροπή, αίσχος και όνειδος σε αυτούς και αυτές που κερατώνουν και δε βρίσκουν τα αχαμνά να τελειώσουν μια αρρωστημένη κατάσταση. Να καούν στην κόλαση και οι άπληστοι που απλά θέλουν κάτι παραπάνω και βρίσκουν την ευτυχία σε πάνω από δύο διαφορετικά πρόσωπα.
Κόκκινο πανί, λοιπόν, το κέρατο για τις σχέσεις. Οργισμένα μηνύματα, πακέτα με χαρτομάντιλα, μπουκάλια βότκα και άπειρα καψουροτράγουδα συνοδεύουν αυτό το θεσμό, σχεδόν πάντα στήνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα το πρόσωπο που διέπραξε το δεύτερο σοβαρότερο αμάρτημα μετά το προπατορικό.
Κι όμως, δε φταίει πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος. Φαντάσου να γυρνάς στο σπίτι κουρασμένος απ’ τη δουλειά και αντί για χαμόγελο, να αρχίζει τη μίρλα η Ουρανία. «Άργησες πέντε λεπτά, παιδιά δεν έχεις, άφησες το θερμοσίφωνο ανοιχτό, δεν έχω βρακί να φορέσω, το σαββατοκύριακο θα το περάσει μαζί μας η μητέρα μου, πάλι φεύγεις, δεν έχεις τηλεόραση να δεις τον αγώνα σπίτι σου;», και άλλες τέτοιες ατακάρες απείρου κάλλους.
Στο ίδιο καζάνι και ο Μήτσος, που ανοίγει το στόμα μόνο για να ξεστομίσει, «Τι φαΐ έχει, πιάσε μια μπύρα, πάλι λεφτά θες, πού θα πας πάλι, τι μαλακία είναι αυτή που μαγείρεψες, πώς είσαι έτσι» και άλλα κολακευτικά σχόλια.
Η Ουρανία, που έχει ξεχάσει τι σημαίνει το rexona και οι πιο προσωπικές της περιοχές θυμίζουν δάσος του Αμαζονίου και ο Μήτσος με το μπυροκοίλι, το λιγδιασμένο μαλλί και τη φανέλα που του αγόρασε όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έπαιρνε 50% και ο Στάθης Ψάλτης έκανε πειρατείες στα ερτζιανά.
Για σεξ, ούτε λόγος, γιατί πέραν των τεχνικών προβλημάτων, που πες, παραβλέπονται, θα παίζει είτε πονοκέφαλος, είτε ο Παναθηναϊκός. Άντε πες μου εσύ, αν δεν κεράτωνες τον αντίστοιχο Μήτσο ή Ουρανία με άνθρωπο απαλλαγμένο από το σύνδρομο δεσίματος του γαϊδάρου.
Αυτή βέβαια είναι και η πιο ακίνδυνη περίπτωση. Γιατί, ναι, υπάρχουν και χειρότερα. Άνθρωποι που εγκλωβίζουν τους άλλους σε σχέσεις και γάμους, φορώντας το προσωπείο του Μίστερ ή Μίσιζ Successful, κορδώνονται στο κοινωνικό σύνολο ως παραδείγματα προς μίμηση συναισθηματικής σταθερότητας, ενώ όταν η πόρτα του σπιτιού κλείνει σκέφτονται την αυριανή μηχανορραφία για κρατήσουν τον αρσενικού η θηλυκού γένους σύντροφο άλλη μια εβδομάδα. Τα ‘χει πει όμως εκτενέστερα η Βούλα μας αυτά.
Όσο περισσότερο πασχίζεις να δείξεις προς τα έξω τη βιτρίνα μιας κατά τα άλλα πεθαμένης σχέσης, τόσο περισσότερο θα καταπιέσεις τον «άνθρωπό» σου και τόσο περισσότερο θα βρωμίσει το πτώμα όταν ο θάνατός του αποκαλυφθεί. Και, πίστεψέ με, όσο κι αν με νύχια και με δόντια προσπαθήσεις να αποτρέψεις το κέρατο, τόσο θα μεγαλώνει στο κεφάλι σου και θα σου αξίζει.
Φυσικά και κάποιος θα προτιμήσει τη σεξουαλική -και συναισθηματική του –ενίοτε– ευημερία σε κάτι άλλο, εφ’ όσον καλύπτει κενά τα οποία υποδεικνύουν προβλήματα σε μια σχέση ή ένα γάμο που αδυνατούν να λυθούν λόγω συνθηκών.
Κανείς δε «φτιάχνεται» έχοντας δίπλα του ανθρώπους μίζερους και ρουφηγμένους, που βγάζουν το ξύγκι από τη μύγα και τσιγκουνεύονται τα συναισθήματα, τη συζήτηση και εν δυνάμει τη ζωή.
Δεν είναι ηθικά σωστό, αλλά, μεταξύ μας, το λες και διέξοδο.
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
