Τη μισή ζωή κάθε γυναίκας πρέπει να την έχει φάει το «πώς να γίνει γυναίκα για σπίτι». Σε πολλές για την ακρίβεια, τη ροκανίζει ακόμα. Είναι κι οι άλλες όμως οι μανάτες, που θαρρείς πως γεννήθηκαν για να είναι διακοσμητικές… –ε, συγγνώμη–, γυναίκες για σπίτι ήθελα να πω. Είναι εκείνα τα ήσυχα κοριτσάκια, που στις επισκέψεις στα φιλικά σπίτια δε θέλουν τίποτα. Ομολογουμένως, απαιτεί εκπαίδευση στρατιωτικού Βορείου Κορέας να είσαι πεντάχρονο και να αντισταθείς στη νουαζέτα.
Είναι εκείνες οι φοιτητριούλες που δε χάνουν μάθημα, κυκλοφορούν από τα δεκαοχτώ με μπαλαρίνα και τσάντα λουστρίνι με μεταλλική αγκράφα, πίνουν μόνο σοκολάτα και με την πρώτη βροχή κλείνονται σπίτι τους, μην τυχόν και λιώσουν, γιατί εκτός των άλλων, είναι φτιαγμένες από ζάχαρη.
Είναι εκείνες οι wannabe μελλοντικές σύζυγοι που έχουν όλο το πακέτο. Δε θα τις δεις ποτέ να υποπέσουν στο αμάρτημα του άβαφου και άφτιαχτου νυχιού, της πεταχτής τρίχας και του μισοβγαλμένου φρυδιού. Όπως επίσης και δε θα τις δεις ποτέ να εκφέρουν γνώμη σε μια παρέα. Να κάνουν αστεία, να παρεκτρέπονται από θυμό ή γέλια. Να κουνηθεί το κεφάλι πάνω από 30 μοίρες; Τι λες καλέ!
Είναι εκείνες που ακολουθούν φανατικά την πατροπαράδοτη συνταγή του «στον άντρα πρέπει να το παίζεις και λίγο χαζή». Εδώ όμως πλέον μιλάμε για κατάσταση φυτού. Ενός όμορφου, καλλωπιστικού φυτού, εσωτερικού χώρου κατά προτίμηση.
Ποιος άλλωστε δε θέλει μια τέτοια γυναίκα-όνειρο; Έναν τέτοιο φίκο;
Που η απάντησή της στο αν πετάει ο γάιδαρος είναι πως βρίσκεται στα δέκα χιλιάδες πόδια για να μη δυσαρεστήσει τον αντρούλη.
Που όχι απλά προτίθεται, αλλά έχει εκπαιδευτεί να βγάζει το σκασμό προκειμένου να γίνει μια επάξια σύζυγος. Που η μοναδική της έγνοια είναι οι από κοινού εμφανίσεις κι αυτές καταχρηστικά, μέχρι να διαιωνιστεί το είδος. Που ακόμη κι αν παραπονεθεί, θα είναι την ώρα του καφέ με τις λοιπές ομοιοπαθούσες.
Πάθος, συζήτηση, έμπνευση, από κοινού αποφάσεις; Ποιος νοιάστηκε για όλα αυτά; Κι ο μελλοντικός σύζυγος το κεφάλι του ήσυχο θέλει να ‘χει. Τα έψαχνε κάποτε κι αυτός, μα πάντα χαλούσε το γλυκό. Γιατί λοιπόν να μην πιάσει την εύκολη λύση;
Αφήνει το φίκο στο σαλόνι αφού του πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες πως πάει να δει μπάλα με τα παιδιά και πρόσω ολοταχώς για φίκι-φίκ» με τον έρωτα που δε φτούρησε, γιατί πολύ απλά εκείνη δεν ήταν γυναίκα για σπίτι μιας και δεν είχε τα χαρακτηριστικά της «αγαπημένης» του γυναικούλας.
Είναι μεγάλη πρόκληση να πετύχει μακροπρόθεσμα μια σχέση όταν και οι δύο πλευρές έχουν προσωπικότητα. Έτσι ο καθένας, βολεύει το «εγώ» του σε ισόβια βαλτωμένα δεσμά, στα οποία όμως είναι κυρίαρχος. Γι’ αυτό δεν παντρευόμαστε τα μεγάλα μας πάθη. Δεν είναι καμιά γκαντεμιά του σύμπαντος, καμιά κακή τύχη, τίποτα δεν κάνουμε στραβά. Είναι απλά πιο βολική η μόνιμη μετριότητα με μικρά διαλειμματάκια απιστίας, έτσι δεν είναι;
Ούτως ή άλλως, ο φίκος, ποτέ δε θα τις μυριστεί. Θα ‘ναι απασχολημένος με τα συζυγικά καθήκοντα. Τέτοιες γυναίκες άβουλες, γίνονται καλές μάνες. Αφιερωμένες εξ’ ολοκλήρου σε αυτό το σκοπό. Πού να την εμπιστευτείς τώρα την άλλη την ξεσυλλόιαστη, που μιλάει για τη δουλειά και για τα χόμπι της, που πετάγεται σε πολιτικές συζητήσεις, που έχει αντίληψη, να μεγαλώσει παιδί; Μακριά.
Έτσι λοιπόν, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άντρες που ερωτεύονται και επιλέγουν εκείνες που φοράνε άλλοτε φορέματα κι άλλοτε φόρμες, παθιάζονται σε συζητήσεις και άμα λάχει κλέβουν και μια δεύτερη νουαζέτα απ’ τη σοκολατιέρα.
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
