Όταν ακούς τη φράση «σπίτι με τη συγκάτοικο», το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ένα κουκλόσπιτο. Φυσικά κι όχι με την έννοια των πενήντα αποχρώσεων του ροζ και του μπορδοροδοκόκκινου, μιας κι αυτή η φάση πέρασε κάπου στα δέκα κι άλλες δεν τις έπιασε και ποτέ. Αλλά οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό ένα διαμέρισμα καθαρό και στην εντέλεια, οπού δύο υπάρξεις ζουν αρμονικά, φρόνιμα κι ήσυχα, διαβάζοντας για τη σχολή τους και πίνοντας τσαγάκι σε ασορτί φλιτζάνια και βλέποντας σειρές.
Για να μην παρεξηγούμαστε, η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Για να είμαστε σωστότεροι, είναι κάποιες φορές. Όμως η συμβίωση με το συγκατοικίδιο δεν είναι πάντα ένας όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν πληκτικό μέχρι αηδίας.
Ναι, υπάρχουν χρονικές περίοδοι που κι οι γυναίκες, τα υπέροχα αυτά πλάσματα βαριούνται οικτρά. Ως αποτέλεσμα, το σπίτι θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο και δε νοιάζει καμιά σας. Το αντίθετο μάλιστα, το απολαμβάνετε. Ε και τι έγινε άμα το σουτιέν έμεινε πεταμένο στο πορτατίφ; Κάνει ωραία σκιά στον απέναντι τοίχο τη νύχτα!
Η ακαταστασία δε σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Ξέρετε πού βρίσκονται τα πράγματα κι αυτό έχει σημασία. Τι κι αν το βερνίκι νυχιών είναι μέσα στο μποτάκι που δεν έχει ταίρι γιατί το άλλο ξέμεινε στη βεράντα; Σημασία έχει πως αν το χρειαστείτε, ξέρετε πού θα το βρείτε. Κι εκείνη η κάλτσα η πουά, ριγμένη πάνω στο σύνθετο, δεν είναι υπέροχη εικαστική παρέμβαση;
Μαγείρεμα; Καλέ τι πράγματα είναι αυτά; Μόνο παραγγελία! Αν ο ντελιβεράς ήταν ο ίδιος, θα τον καλούσατε και για καφέ, αλλά δε ζεις μόνο με σουβλάκια, θες και μια ποικιλία. Μια πίτσα, ένα σούσι κι εδώ που τα λέμε, το πολίτικο εστιατόριο στη γωνία κάνει καταπληκτικά σουτζουκάκια. Η μόνη διαδρομή προς την κουζίνα γίνεται για να πεταχτούν οι παλιές συσκευασίες του φαγητού και να αλλάξουν τα ποτήρια του κρασιού. Σαφώς και το ανοιχτήρι βρίσκεται πάντα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ποτέ κάτω. Είναι το μόνο αντικείμενο που αποτελεί παγκόσμια σταθερά μέσα στο σπίτι.
Έχουν κι οι γυναίκες το δικό τους «bro code». Και ναι, αυτό μεταφράζεται σε βραδιές με μάσκα προσώπου, κρασί, σουφλέ σοκολάτας, ψυχανάλυση κι όλες τις εναλλαγές ειδών μουσικής, πάντα πάνω από το οργανωμένο χάος του διαμερίσματος. Με ή χωρίς αφορμή. Με ή χωρίς υποχρεώσεις.
Πλανάστε πλάνην οικτράν αν νομίζετε πως οι στιγμές συγκέντρωσης για εξεταστική ή κάποια προθεσμία στη δουλειά βρίσκουν καθεμία στο δωμάτιό της και στον κάμπο να βασιλεύει άκρα του τάφου σιωπή. Είναι μια απλή επανάληψη της προηγούμενης σκηνής, με μπόνους δυο λάπτοπ και μια στοίβα χαρτιά.
Κι όσοι πιστεύουν το αντίθετο, μάλλον δεν είχαν ποτέ το πρέπον συγκατοικίδιο.
Επιμέλεια Κειμένου Τίνας Μπαρμπάτσαλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
