Σήμερα θα δώσουμε μαθήματα γαστρονομίας και σεξ.
Μη χαίρεστε, δε θα δείτε αιθέρια ύπαρξη φορώντας μόνο την ποδιά της να λικνίζεται ρυθμικά στο ρυθμό του «Give me a reason» των Portishead, καθώς με περίσσια χάρη ψιλοκόβει το καροτάκι σε ροδέλες και το εναποθέτει κομματάκι-κομματάκι στην κατσαρόλα. Μεταξύ μας, άμα θέλετε, φανταστείτε το κιόλας!
Το ζουμί της υπόθεσης περιφέρεται γύρω από τα ορεκτικά. Αυτά τα απλά μεζεδάκια που μπορεί να κατακρημνίσουν ή να απογειώσουν την πορεία ενός γεύματος.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη φέτα, που είναι κομμάτι της Μεσογειακής διατροφής και δε λείπει σχεδόν ποτέ απ’ το τραπέζι. Σκέτη, ψιλοκομμένη με λαδορίγανη, ή τηγανιτή, τυλιγμένη σε φύλλο κρούστας, περιχυμένη με μέλι και μαύρο σουσάμι;
Δίλημμα, έτσι;
Αυτό είναι και το αιώνιο πρόβλημα με οποιασδήποτε μορφής ορεκτικό. Δυσκολεύεσαι απίστευτα να διαλέξεις μεταξύ του κλασικού και της υπερπαραγωγής. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται και τα προκαταρκτικά, που μπορεί ισοπίθανα να φέρουν την κορύφωση ή την ολική καταστροφή.
Η φέτα γκουρμέ σε προκαλεί, με συνδυασμούς γεύσεων που δεν έχεις δοκιμάσει, να λαιμαργήσεις. Με τον κίνδυνο πάντα να φουσκώσεις και να μην έχεις χώρο, ούτε δύναμη να συνεχίσεις στο κυρίως γεύμα.
Με τον ίδιο τρόπο, δεν αποκλείεται να κορεστείς από ένα εντυπωσιακό foreplay, που μπορεί να τραβήξει πολύ χρονικά και να σε κουράσει. Από την άλλη, δεν αποκλείεται να ξυπνήσει μέσα σου την απληστία και να θέλεις κι άλλο.
Το κλασικό κι αγαπημένο όμως, έχει κι αυτό τη γοητεία του. Όσο μπορεί μια διαδικασία χιλιοδοκιμασμένη και περιορισμένη στα ελάχιστα να φτάνει τα επίπεδα της φαντασίας υπό του μηδενός, τόσο το «βουρ στο ψητό» θα εκτιμηθεί δεόντως.
Ας μην κρυβόμαστε σαν τον ελέφαντα πίσω από κερασιά. Τη ζημιά στην πιάτσα έχουν κάνει οι πουριτανοί των άκρων, όπως πάντα. Από τη μια, παρθενοπιπίτσες –χωρίς απαραίτητα το πρώτο συνθετικό-, που, ξερνώντας ψεύτικο καθωσπρεπισμό, διατυμπανίζουν πώς «ο άντρας που δε θέλει προκαταρκτικά σε βλέπει σαν κομμάτι κρέατος και δε σε σέβεται».
Το θέμα είναι πως την άποψη αυτή ουδέποτε την κράτησαν για τον εαυτό τους. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται εκπρόσωποι και των δύο φύλων, υπέρμαχοι του «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε». Το λες βιασύνη, βαρεμάρα, ανειλημμένες υποχρεώσεις, υπερφόρτωση ερωτικών συντρόφων, βρε αδερφέ.
Ας μην ξεχνάμε πως, καμιά φορά, τα προκαταρκτικά δεν είναι ιδεολογία, αλλά λειτουργικό ζήτημα.
Ψέματα θα λέει κανείς ,αν ισχυριστεί ότι καμία φορά στα χρονικά δεν είχε πρόβλημα στη μίζα. Ούτε η στάση απέναντι στα προκαταρκτικά είναι πολιτικό «πιστεύω» για να παραμείνει αμετάβλητη.
Στο σεξ οι κωλοτούμπες επιβάλλονται, δεν επιτρέπονται απλά. Όπως και η αλλαγή παραστάσεων, η σαντιγί, οι φράουλες, τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα, τα λιπαντικά και άλλα βοηθήματα.
Μην ξεχνάτε πως τα προκαταρκτικά είναι απλά ένα ορεκτικό. Μένουν ακόμα το κυρίως γεύμα και το επιδόρπιο.
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
