Ο μικρός Τιτανικός που ονομάσατε σχέση

Τι έφταιγε και βυθίστηκε ο τιτανικός; Ήταν όντως ζήτημα το παγόβουνο, ή μήπως έφταιγε ο καπετάνιος που δεν ήξερε ότι το παγόβουνο ήταν εκεί για να χαράξει διαφορετική πορεία; Μήπως απλώς αν τρέχανε λιγότερο, να μη θρηνούσαμε ζωές; Πολλές οι θεωρίες, σαν και τις σχέσεις, ένα πράγμα. Που βυθίζονται βίαια εν μια νυκτί και μένεις εσύ να κοιτάς και να σκέφτεσαι, πώς στο καλό δεν είδες το τεράστιο παγόβουνο να έρχεται κατά πάνω σας.

Η ιδανική σχέση που νόμιζες πως είχες -ξέρεις εκείνη χωρίς εντάσεις, χωρίς αντιθέσεις που όλα κυλάνε ομαλά- κάποτε σου φαινόταν αδιάβλητη. Λες και δεν μπορεί τίποτα να την πληγώσει, να της χαλάσει την πορεία. Μέχρι που τελικά αντιλαμβάνεσαι πως μόνο αυτή δεν είναι η πραγματικότητα. Πως όταν όλα να είναι ένα χρώμα, μια μελωδία κι ένα μοτίβο που προσομοιάζει το μικρό σπίτι στο λιβάδι, περισσότερο μοιάζει με παραίσθηση παρά με ρεαλιστική σχέση. Γιατί κι η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα, λίγη ποικιλία βρε αδερφέ! Όταν όλα μοιάζουν ρόδινα στα όρια του ιδεατού, τότε το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι ο ένας έχει μάθει να σιωπά και να συμβιβάζεται κι ο άλλος έχει μάθει ν’ αδιαφορεί. Ο ένας έχει μάθει ν’ ανέχεται κι ο άλλος να κάνει τα δικά του. Και πολλές φορές, δεν είναι καν φανερό ότι υπάρχει αυτό το μοτίβο, καθώς κι οι δυο αισθάνονται πως όλα βαίνουν τέλεια περνώντας ξυστά τα παγόβουνα.

Όσο λοιπόν είσαι σε πλήρη άρνηση να δεις και τις δύσκολες στιγμές μιας σχέσης και να τις αντιμετωπίσεις, θέματα που καιρό κρύβονται κάτω από το χαλί κι έχεις μάθει να πείθεις όλους πως δεν υφίστανται, θα σκάνε μπροστά σου σαν παγόβουνα που όμως δεν είναι κανένας κοντά για να μπορέσει να τα δει. Κι όταν φτάνει το τέλος πια -γιατί πόσο καιρό να εθελοτυφλείς- μοιάζεις να κοπανιέσαι ξανά και ξανά σε τεράστιους παγωμένους όγκους, χωρίς καμία ελπίδα ν’ αλλάξεις πια πορεία. Ό,τι είναι μπροστά σου, είναι και μια αφορμή για να διαλύσει αυτό που υπήρχε.

Κι αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, ξέρεις πολύ καλά πως οι ευκαιρίες ήταν πολλές και θα μπορούσες ν’ αλλάξεις πορεία, αν απλώς ζούσες στην πραγματικότητα κι όχι μια φαντασίωση σχέσης. Θα μπορούσες να προστατέψεις αυτό που έχεις και που τώρα βλέπεις να χάνεται μπροστά στα μάτια σου σπασμένο στα δύο. Τίποτα δε γίνεται ξαφνικά και τίποτα δεν έρχεται χωρίς προειδοποίηση, πέρα από τον θάνατο. Εσύ επέλεξες συνειδητά ή όχι τις αιτίες να κρύψεις τα άβολα, ν’ αγνοήσεις τα δύσκολα, να μην αντιμετωπίσεις με ρεαλισμό τα όχι και τόσο εύπεπτα. Επέλεξες τη σιωπή κι όχι την επικοινωνία κι αυτό μάτια μου κοστίζει σε ναυάγια.

Επέμενες να κρατήσεις την πορεία έτσι όπως την είχες στο κεφάλι σου κι ό,τι και να ερχόταν στον δρόμο σου, προαποφάσισες πως δε θα σε κούναγε ούτε χιλιοστό. Αδιαλλακτος στη στάση σου, επέμενες να κρατάς κάτι που ήξερες καλά πως αποκτούσε με τον χρόνο ρωγμές και δεν έπιανες δουλειά για να το φτιάξεις. Κι έτσι, ήρθε το τελειωτικό χτύπημα κι έμπασε νερά.

Το θέμα είναι να μάθεις να μην είσαι καπετάνιος μόνος σου σ’ ένα καράβι, μα να έχεις κι έναν συγκυβερνήτη άξιο στο πλευρό σου, να συναποφασίζετε τις ταχύτητές σας και τις πορείες σας. Ήρθε η ώρα πια, να μάθετε να επικοινωνείτε. Ν’ ακούτε ο ένας τον άλλον, όχι να φωνάζετε βοήθεια αφού σας πάρει σβάρνα ο πάγος το βαπόρι στη μέση του ωκεανού. Ο τιτανικός τελικά βυθίστηκε για την έπαρση του κυβερνήτη του να φτάσει μια μέρα νωρίτερα, γιατί η περιοχή που έπλεε δεν ήταν χαρτογραφημένη κι έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, οπότε όταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο παγόβουνο δεν έπιασαν τα φρένα κι έφερε τη συντριβή. Έτσι κι η σχέση τελείωσε γιατί τρεχάτε, γιατί δεν αλλάξατε τους χάρτες σας, γιατί επιλέξατε μια ανόητη επίδειξη δύναμης, αντί για μια συνεργασία ζωής.