4 ερωτικά τραγούδια για όσους κάποτε αγάπησαν μια Άννα

Δεκέμβρης, ο πρώτος μήνας του χειμώνα. Να νιώσουμε λίγο κρύο, να φάμε κανένα μελομακάρονο, να βολτάρουμε σε στολισμένες βιτρίνες (γιατί πού λεφτά για να μπούμε μέσα). Το κυριότερο όμως, του μήνα αυτού, είναι πως φέρνει γιορτές άρα και τους ανθρώπους που αγαπάς κοντά. Κάθε μέρα σχεδόν μέσα σε 31 μέρες, κάποιος γιορτάζει, οπότε κάθε τρεις και λίγο θα πούμε ένα χρόνια πολλά, θα δώσουμε μια ευχή. 9 Δεκέμβρη λοιπόν σήμερα, κι η ημέρα είναι αφιερωμένη στην Άννα. Ένα όνομα μικρό, απλό, χωρίς πολλά στολίδια κι εύκολο να το θυμάσαι. Γένους θηλυκού, μόνο. Οι σημερινές λέξεις είναι αφιερωμένες στην Άννα κι όσους μια Άννα κάποτε ενέπνευσε.

Το όνομα αυτό κουβαλάει μια γλυκιά μελαγχολία, ένα ανεκπλήρωτο, μια δύναμη, μια επανάσταση. Κι είναι πολλοί οι δημιουργοί που βρήκαν έμπνευση μέσα από μια Άννα, όμως τα τραγούδια που θα βρεις αν ψάξεις για το όνομα αυτό δε θα είναι ιδιαίτερα χαρούμενα. Τα περισσότερα θα είναι ποτισμένα με ερωτική χροιά, σίγουρα, μα μελαγχολικά, για ανεκπλήρωτους έρωτες και χαμένες ευκαιρίες.

«Είδα την Άννα κάποτε», Σαββόπουλος

Πρώτος λοιπόν ήταν ο Σαββόπουλος που μέσα από τους στίχους και τη μελωδία του μιλούσε για την Άννα, τη συμμαθήτριά του. Μια Άννα που «στα μάτια της τα δυο, λησμονημένες πόλεις είδε και ναυάγια στον βυθό». Μας ρωτάει μήπως κι εμείς την ξέρουμε, Άννα το μικρό της, η παιδική του φίλη, που είδε ξαφνικά κι έπειτα χάθηκε, σαν όλους εκείνους τους αγαπημένους μας ανθρώπους που πια δε βρίσκονται στη ζωή μας.

«Αεροπλάνα», Καζούλης

Πόσοι δεν έχουμε ταξιδέψει άραγε με τον Βασίλη Καζούλη. Κι εκείνος σε μια Άννα δηλώνει πως ήταν για άλλα πράγματα «δεν ήτανε αυτός γι’ αεροπλάνα». Και κάπως έτσι πετάει τα ρούχα της αεροπορίας και τη φιλοσοφία του στρατού και της δηλώνει πως φεύγει από την πόλη, αφού «κάτω απ’ την πλαγιά ο δρόμος φωτεινός του δείχνει την πορεία».

«Μάρκος κι Άννα», Κατσιμιχαίοι

Τ’ αδέρφια Κάτσιμιχα κατέγραψαν μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια Άννα, όμορφη Άννα που έχει “όνειρα μεγάλα για το Αμέρικα” μα στον δρόμο της βρίσκει τον Μάρκο κι όλα αλλάζουν κάτω από ένα φεγγάρι. Κι ας ήταν όλα εναντίον τους εκείνοι «κοιτάζονται, μιλάνε, γελάνε, μιλάνε με τα χέρια κι αρχίζουν να πετάνε». Γιατί καμιά φορά όσα όνειρα κι αν έχουμε, είναι μικρότερα από εκείνα που μπορούμε να κάνουμε μαζί με κάποιον που αγαπάμε.

«Άννα», Γιαννόπουλος

Όταν ακούσεις τον Λαυρέντη να τραγουδάει με την κιθάρα για την Άννα, λυγίζεις. Μ’ αυτό το ροκ, το θυμωμένο και συνάμα πληγωμένο εγώ του, εκφράζει τον έρωτά του για εκείνη, αναρωτιέται πού βρίσκεται γιατί «η αγάπη μιας στιγμής στο λυκόφως χάνεται». Κι ας την έχει χάσει, όμως, το αρώμά της και τη σκιά της μέσα του τα κουβαλάει. Της θυμώνει και της ζητά να τον κοιτάξει, της τραγουδά πως όπου και να πάει θα την ακολουθεί, με λόγια ενός πληγωμένου ανθρώπου που δεν ανταποκρίθηκαν στον έρωτά του.

Όνομα μικρό και ταπεινό λοιπόν αυτό της Άννας αλλά μη σε ξεγελά που δεν κουβαλά στολίδια και φανφάρες, γιατί έτσι ακριβώς καταφέρνει και μένει αξέχαστη. Η μελαγχολία που κουβαλάει, η ένταση, το πάθος, η δύναμη, χωράνε μέσα σε τέσσερα μονάχα γράμματα. Γι’ αυτό αν έχει περάσει μια Άννα από τη ζωή σου τη θυμάσαι, έστω κι αν δεν την έχεις πια. Πες λοιπόν ένα “χρόνια πολλά” σε όποια είσαι τυχερός να έχεις στη ζωή σου, χάρισέ της έναν στίχο, ένα τραγούδι. Γιατί το όνομά της είναι μικρό, αλλά όλα εκείνα μου μια Άννα μπορεί να χαρίσει είναι τεράστια. Για την Άννα, λοιπόν.