Αγκαλιές∙ τα καταφύγιά μας

«Έλα να σου δώσω μια αγκαλιά» ακούς από αγαπημένα σου πρόσωπα. «Μωρό μου, αγκαλιά δεν έχει σήμερα;» θα πει το ταίρι, και κάπως έτσι ανοίγουν τα χέρια να σε κλείσουν εκεί μέσα.

Η αγκαλιά είναι η πρώτη κίνηση κι εικόνα που ‘χει η μάνα, η πρώτη φορά που ολοκληρώνει το δέσιμο που θα συνεχίσει να υφίσταται εφόρου ζωής. Η πράξη αυτή –τα χέρια που κλειδώνουν μέσα τους εμένα, εσένα κι οποιοδήποτε πλάσμα σε αυτό πλανήτη– έχει μια μαγική ιδιότητα να δίνει και να λέει τόσα πολλά, που όλες οι λέξεις μοιάζουν ανίκανες να τα εκφράσουν.

Οι ομορφότερες αγκαλιές έχουν δοθεί σε ΚΤΕΛ, λιμάνια κι αεροδρόμια, λένε. Σίγουρα. Μα δεν πάνε πίσω κι εκείνες που δόθηκαν σε δωμάτια σπιτιού, εξώπορτες και διαδρόμους σουπερμάρκετ. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το να χάσεις –για λίγο ή πολύ, σημασία δεν έχει– τον άνθρωπό σου, το μόνο που θες και μπορείς εκείνη τη στιγμή είναι να ανοίξεις τα χέρια σου, να τρυπώσει ο άλλος στην αγκαλιά σου, κι εσύ να κρατήσεις λίγο παραπάνω την κοινή στιγμή σας, να ‘ναι δικός σου έστω και για μερικά παραπάνω δευτερόλεπτα. Μα δεν αγκαλιάζεις μόνο όσους φεύγουν. Κι αυτοί που έρχονται, αυτοί που φτάνουν κάπου –ιδανικά σε μας– καλωσορίζονται με μια σφιχτή, ανακουφιστική, αγκαλιά, κι ας έλειψαν μονάχα λίγες ώρες.

Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνες οι αγκαλιές που κρατάνε μονάχα κάτι φευγαλέα δευτερόλεπτα κι αυτά μοιάζουν ψεύτικα, γιατί όντως είναι. Όλοι μας έχουμε νιώσει πώς είναι μια τυπική αγκαλιά, που ‘ρχεται να κρύψει απ’ το θύτη κίνητρα ή, απλά, προσπαθεί αποτυχημένα να καλύψει αδιαφορίες. Μα η αλήθεια πάντα φαίνεται και δε χρειάζεται καν λέξεις για να φανερωθεί.

Ακόμα κι αν ο πομπός θέλει να μας ξεγελάσει, το σώμα και τα χέρια που μας κρατάνε αγκαλιά δεν μπορούν να πουν ψέματα, γιατί σ’ αυτήν τη πράξη το συναίσθημα είναι η κινητήριός της δύναμη κι όταν η λογική μπει για να ντύσει ένα ψέμα, κάνει θόρυβο από μακριά. Γι’ αυτό κι η αντίδρασή θα ‘ναι αυτόματη, ένα τράβηγμα, ένα μειδίαμα, ένα ειρωνικό ίσως χαμόγελο. Αν κάποιος κράταγε μια φωτογραφική μηχανή να αποτυπώσει τη στιγμή, θα έβλεπες πώς χαμογελά το πρόσωπό του όταν ένα ψέμα αποκαλύπτεται.

Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με τα ψεύτικα, εξάλλου, όλοι μας το αληθινό ψάχνουμε. Κι οι πιο ωραίες αλήθειες συνοδεύτηκαν από μια αγκαλιά. Όπως το πρώτο «σ’ αγαπώ» που το φυλακίζουμε στη μνήμη μας με την εικόνα ενός φιλιού, μα συχνά ξεχνάμε εκείνη την ασφαλή αγκαλιά που ακολούθησε. Όταν αισθάνεσαι ευάλωτος και ψάχνεις καταφύγιο ψιθυρίζοντας δειλά τα συναισθήματά σου.  Κι είναι και τόσα άλλα «σ’ αγαπώ» που δεν τα είπαμε καν με λέξεις αλλά με αγκαλιές, κι αυτά ίσως να ‘ταν και τα πιο ειλικρινή μας.

Ευεργετικές οι αγκαλιές, για το σώμα και την ψυχή μας. Κι όλοι μας έχουμε μία πιο αγαπημένη, μία που ξεχωρίσαμε απ’ τις πολλές. Οι λόγοι διαφέρουν και μοιάζουν ανούσιοι για τους άλλους, αλλά είναι τόσο προσωπική υπόθεση που δεν αφορά αυστηρά κανέναν πέρα από ‘κείνους τους δύο που τη μοιράστηκαν.

Η δική μου αγκαλιά που μου λείπει πια είναι αυτή που αναζητώ τόσο στις μαύρες μου, όσο κι όταν θέλω να μοιραστώ τα πιο ευχάριστα νέα. Τότε που το μόνο που θέλω είναι να κλειστώ σ’ αυτήν, να χαθούν όλα γύρω μου, να με λυτρώσει, να με γαληνέψει στις φουρτούνες και να με κάνει να λάμψω κι άλλο στις λιακάδες, είναι εκείνη της γιαγιάς μου.

Οι ομορφότερες αναμνήσεις κρύβουν μια αγκαλιά. Δάκρυα και γέλια που κάπου βρίσκουν καταφύγιό τους.

Υ.Γ.1: Αυτές τις σκέψεις θέλω να τις αφιερώσω σε εκείνη τη μία, ξεχωριστή για μένα, αγκαλιά. Για σένα, γιαγιά μου.

Υ.Γ.2: Μην ξεχνάτε να αγκαλιάζετε τα πρόσωπα που αγαπάτε, γιατί μια αγκαλιά γιατρεύει και πληγές. Υπέροχο γιατρικό που συνιστάται καθημερινά.