Τα πάντα έχουν ταμπέλες στη ζωή κι αν όχι είναι γιατί ακόμη δεν τα ανακαλύψαμε. Μας αρέσει να δίνουμε όνομα κι έννοια σε ό,τι συναντούμε, στους ανθρώπους, στις σχέσεις σχεδόν σε όλα. Δε μας αρέσει το άγνωστο, μας φοβίζει και τρέχουμε να το ονομάσουμε. Κι όμως, κάποιες φορές βάζουμε τις λάθος ταμπέλες, μικρά ή μεγαλύτερα ταμπελάκια για να μη μας ρωτάνε τι είναι αυτό που έχουμε και να πάψει η ανάκριση, αδικώντας πολλές φορές το ίδιο μας το συναίσθημα.
Οι άνθρωποι στη ζωή μας φέρουν κι από έναν ορισμό, μια ιδιότητα που είτε τη δώσαμε εμείς, είτε την πήραν από μόνοι τους. Φίλοι, εραστές, οικογένεια, οι κατηγορίες ποικίλες και οι σχέσεις που τις δένουν πολλές. Βέβαια, βάσει λογικής η ταμπέλα μας πρέπει να αποτυπώνει και τη σχέση, σωστά; Έλα μου όμως που δεν είναι πάντα έτσι, γιατί πολύ απλά ο κόσμος δεν είναι ιδανικά πλασμένος ή απόλυτα ξεκάθαρος και σίγουρα όχι κι εμείς. Ανακοινώσεις βαριές τότε μπορεί να γίνουν, σε μια προσπάθεια να πεις ότι ονόμασες τη σχέση, μήπως και καταλάβεις καλύτερα το περιεχόμενό της. Μα ίσως τελικά να λες ψέματα στον εαυτό σου. Ίσως πάλι και να το ξέρεις αυτό καλά.
Είναι εκείνες οι σχέσεις που όσο και να ορκίζεσαι κι εσύ και η άλλη μεριά πως δεν τρέχει τίποτα, όσο και να μην το παραδέχεσαι εν τέλει τρέχει και μάλιστα εκατοστάρι. Γιατί είναι τόσα άλλα που σας προδίδουν, έκδηλα σε όλους εκτός από εσάς. Οι λέξεις δε λένε τίποτα όταν οι πράξεις φωνάζουν, όταν τα βλέμματα ουρλιάζουν και τα αγγίγματα καραδοκούν. Την τρυφερότητα δεν μπορείς να την κρύψεις, πόσο μάλλον τη χημεία που βγάζει μάτι και γεμίζει όλη την ατμόσφαιρα ανάμεσά σας.
Εκείνα τα πονηρά χαμόγελα, που δείχνουν πως ξέρεις τον άλλον καλύτερα κι από τον ίδιο σου τον εαυτό ίσως να είναι το καλύτερο δείγμα πως ο άνθρωπός σου είναι τελικά το φιλαράκι που τού φόρεσες την ταμπελίτσα. «Δεν παίζει τίποτα, φίλοι είμαστε» θα πεις και κατά βάθος θα απολαμβάνεις την προσπάθεια των γύρω σου να σε πείσουν πώς δε βλέπεις τι γίνεται. Γιατί βλέπεις μια χαρά, απλώς δεν το παραδέχεσαι. Κι ίσως και να μη στο πει ποτέ κι άλλη πλευρά, σκεπτόμενο το άτομο με τον ίδιο ανόητο τρόπο με εσένα, προσπαθώντας να αποδείξει πως η γη είναι επίπεδη.
Τα λόγια μπορείς να τα μαγειρέψεις, να τα μεταμφιέσεις, μα ο ορίζοντας θα κάνει και πάλι την καμπύλη του. Είναι απόφαση του ενός αν όχι και των δύο να μην το πάτε παρακάτω, για να μείνει το μεταξύ σας καθαρό, να μη χαλάσει η σύνδεση· αυτό φοβόμαστε όλοι. Τρέμεις να διαλέξεις τον δρόμο που δεν ξέρεις αν είναι αδιέξοδος. Γιατί τους εραστές τους χάνεις στο πέρασμα του χρόνου, τους φίλους σου όχι. Κι είναι πολύ σημαντικός αυτός ο άνθρωπος για να ρισκάρεις έστω και να παραδεχθείς κάτι παραπάνω. Μα το να μην το λες, δε σημαίνει ότι δε συμβαίνει ήδη, αυτό το ξέχασες;
Όσοι και να έρθουν, στην προσπάθειά σου αυτή, να είσαι σίγουρος πως θα δουν αυτό που δεν παραδέχεσαι. Να είσαι έτοιμος γι’ αυτό κι αν θες να βρεις δικαιολογίες έχει καλώς, μα ίσως είναι η ώρα να πεις και μια αλήθεια. Ίσως ήρθε η ώρα για τους δυο σας να αφήσετε τα ψέματα και τις υπεκφυγές διεκδικώντας το κάτι παραπάνω που ούτως ή άλλως έχετε. Τι λες, είσαι έτοιμος να αλλάξεις εκείνη την ταμπέλα;
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
