Αν δεν μπλέξεις και λίγο σε μπελάδες τι νόημα έχει;

Μπελάδες, αν μπορούσες να τους παρομοιάσεις με κάτι σίγουρα αυτό θα ήταν με κάτι μικρά παιδιά με ένα βλέμμα γεμάτο πονηριά, έτοιμα για σκανδαλιές. Μα αυτό είναι που θυμόμαστε τελικά λίγο-πολύ, τα όχι και τόσο σωστά, τα λίγο αστεία, τα λίγο όχι και τόσο σοβαρά. Κάποιοι από εμάς είμαστε λίγο πιο επιρρεπείς στους μπελάδες κι ο λόγος είναι λίγο πιο απλός από ό, τι οι άλλοι νομίζουν. Βαριόμαστε τη ρουτίνα. Γουστάρουμε λίγο το δράμα στη ζωή μας, λίγο να ανακατεύουμε τα χαρτιά, λίγο να σπάσουμε αυτή τη ριμάδα την κανονικότητα και αυτό το συναίσθημα που σέρνει μαζί της.

Τα σημάδια είναι πάντα εκεί, άλλες φορές ξεκάθαρα, κάποιες ίσως όχι και τόσο μα επιλέγεις συνειδητά να μην τα δεις, να τα αγνοήσεις κι επιδεικτικά να κάνεις το δικό σου. Πολλοί είναι εκείνοι που θα σε μαλώνουν, θα προσπαθήσουν να σε προστατέψουν, να σου βάλουν μυαλό και να σε αποτρέψουν να μην κάνεις ακόμα ένα λάθος. Τα λάθη κοστίζουν, γιατί να κάνεις ακόμα ένα, γιατί να χρεωθείς με ένα ακόμα στο λογαριασμό της ζωής σου; Με πείσμα απαντάς πως δικιά σου είναι η ζωή και δικός σου ο λογαριασμός, εσύ στο κάτω κάτω είσαι αυτός που θα πληρώσει, σωστά; Όλες αυτές οι σκέψεις περνάνε και με την ξεροκεφαλιά οδηγό πας στον γκρεμό και ίσως να βλέπεις πού θα καταλήξει, έλα μου όμως πως με τίποτα δεν κάνεις πίσω.

Φίλοι, γνωστοί, μοιάζουν να έχουν απελπιστεί και λίγο μαζί σου, έχουν αρχίσει να σε αποκαλούν, άμυαλο, ανόητο, ριψοκίνδυνο, και πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα που θετικά δε μοιάζουν να είναι. Είναι εκείνοι που έχουν επιλέξει να ζουν τη ζωή τους σε ένα “safe mode”, χωρίς ρίσκα και ανακατωσούρες, χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα, ασφαλείς επιλογές, ασφαλείς ανθρώπους και συμπεριφορές. Ανήκουν στην κατηγορία των normal και είναι ήσυχοι, ήρεμοι χωρίς καμία φλόγα να τους καίει· τουλάχιστον έτσι θέλουν να δείχνουν.

Έτσι ήσουν κι εσύ, ίσως για λίγο καιρό στη ζωή σου, ίσως και για περισσότερο, μα κάπου κάτι μέσα σαν να άλλαξε κι αγαπημένη σου επιλογή έγινε ό, τι μπορεί να σε βγάλει από τη ρουτίνα σου, ό, τι μπορεί να δημιουργήσει ένα έντονο συναίσθημα, μια σπίθα στα σωθικά σου. Στους άλλους μοιάζεις με ένα καζάνι που σιγοβράζει, μα μη σε νοιάζει γιατί εσύ έχεις επιλέξει να υπάρχει φωτιά στη ζωή σου σε αντίθεση με εκείνους που το χλιαρό και νορμάλ αγάπησαν.

Οι μπελάδες λοιπόν, τα ρίσκα, οποίο όνομα κι αν τους δώσεις, δίνουν απλόχερα αδρεναλίνη κι εμπειρίες που αν καθόσουν στα αυγά σου, το πολύ να έφτιαχνες καμιά ομελέτα. Μα τώρα είσαι γεμάτος εμπειρίες, αναμνήσεις, γρατσουνιές και πληγές, και τι καλύτερο, από ένα σώμα κι ένα μυαλό που από μόνα τους αποτελούν έναν χάρτη εμπειριών. Σίγουρα θα χάσεις κάτι για να τα αποκτήσεις όλα αυτά μα είναι πολύ καλύτερο από το να είσαι μονίμως ένα καλό παιδί, γιατί τα καλά παιδιά πολύ και πολλοί τα αγαπούν, μα εκείνους που σε έβγαλαν από τη ζώνη άνεσής σου είναι που δεν ξεχνάς ποτέ. Οπότε πού και πού να διαλέγεις την ακαταστασία, το μικρό χάος μιας ζωής που δε θα υπακούει πάντα σε κανόνες. Γιατί κι η ίδια η φύση μας, δεν υπήρξε ποτέ σε τάξη, αλλιώς δε θα μαθαίναμε τίποτα ποτέ για τον κόσμο.