Άραγμα με φίλους στο σπίτι, τι καλύτερο;

Ζούμε σε μια χώρα γεμάτη λιακάδες, λατρεύουμε τον ήλιο και τις βόλτες στις παραλίες, του καφέδες και να περνάμε απολαμβάνοντας ώρες κουβέντας σε εξόδους. Ο καλός καιρός ίσως αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσουμε καλά με τους φίλους, συντρόφους και την οικογένειά μας. Μέχρι τις πρώτες βροχές.

Πόσες φορές έχουμε ακυρώσει πλάνα για εξόδους με το που σκάσουν οι πρώτες ψιχάλες και το φθινόπωρο κάνει την εμφάνισή του. Γιατί όμως προτιμούμε να μελαγχολούμε μόνοι κοιτάζοντας τη βροχή ή να σπαταλάμε ώρες σε ένα καναπέ χαζεύοντας ένα χαζοκούτι. Ή μάλλον καλύτερα, γιατί να θέλει κανείς κάτι τέτοιο, εφόσον υπάρχει κι άλλη εναλλακτική.

Τι κι αν η βροχή έκανε την εμφάνισή της, σκεφτείτε πως μέσα στο ψυγείο έχετε ένα καλό μπουκάλι κρασί και καιρό να αράξτε απλά χωρίς φανφάρες σε έναν καναπέ με φίλους. Οι μαζώξεις στο σπίτι χαρακτηρίζονται από τη χαλαρότητα και την ανεμελιά της παρέας. Το τηλέφωνο χτυπά και κανονίζεις να μαζευτείτε για ένα καφέ λίγοι και καλοί, δε θέλει απαραίτητα μεγάλο αριθμό, απλά τον κατάλληλο συνδυασμό. Έρχεται ο πρώτος της παρέας πάντα πιο νωρίς κι εσύ ούτε από το μπάνιο δεν έχεις βγει και με ανυπομονησία περιμένει στην πόρτα σου. Κι ας ξεκινήσατε με καφέ, ξαφνικά ο ένας πάει στο ψυγείο να φέρει μπίρες γιατί βράδιασε πια μα δε σας νοιάζει, γιατί πολύ απλά το τραπέζι και το μαγαζί είναι μόνο για εσάς απόψε.

Οι ιστορίες δίνουν και παίρνουν, αναπολείτε ακόμα και τα παιδικά σας χρόνια τότε που η μαμά φώναζε να πάτε για ύπνο. Η επόμενη πρόταση έρχεται για ταινία, είναι ήδη αργά αλλά και ποιος υπολογίζει, αφού πολύ απλά έχετε χάσει την αίσθηση του χρόνου, γιατί αυτό είναι το υπέροχο όταν μαζεύεστε σε ένα σπίτι, οι εναλλαγές πολλές κι οι αντιφάσεις ακόμη περισσότερες. Ξεκινάει η διαμάχη για το ποια ταινία θα δείτε και πάντα σχεδόν, ο ξεροκέφαλος θα κερδίσει γιατί όλοι έχουμε ή είμαστε εκείνοι σε μια παρέα. Κάνετε ώρες να αποφασίσετε και τελικά μόνο ένας είναι εκείνος που παρακολουθεί και η ταινία πάει άκλαφτη.

Μα πώς περνά έτσι ο χρόνος και το ρολόι δείχνει ήδη τρεις, τώρα είναι η ώρα που ο καψούρης της παρέας θα αρχίσει τις εξομολογήσεις με ένα κομμάτι στο ραδιόφωνο και πιο βαρύ ποτό στο ποτήρι. Ακούγεται ένα «όχι πάλι ρε Δημήτρη», και σκάτε όλοι στα γέλια μα το αδελφικό χτύπημα στον ώμο δηλώνει λίγο τη συμπαράσταση και λίγη αγανάκτηση για το τι θα ακούσουμε πάλι. Το ένα ποτό φέρνει το άλλο κι όλοι βρίσκονται να μιλούν για χαμένους έρωτες κι Ατλαντίδες. Όνειρα που έμειναν στο χαρτί και υποσχέσεις που ποτέ δεν ξεχάστηκαν γιατί τα λόγια πράξεις δεν έγιναν.

Περνάει η ώρα και τελικά σας βρίσκει όλους ξαπλωμένους και χυμένους με κάποιον τρόπο στο σαλόνι σου. Όλοι ξέρουμε ποιο είναι το επόμενο στάδιο, πιτζάμα πάρτι και τα παπλώματα-σεντόνια πέφτουν στους καναπέδες κάνοντας σαλόνι σου πια ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο.

Αυτή είναι μεγάλη διαφορά, πως έχουμε ξεχάσει πόσο ανάγκη έχουμε από αυτή τη χαλαρότητα κι αυτό το δέσιμο με τους φίλους μας που προσφέρει μια συγκέντρωση στο σπίτι. Γιατί αν βάλεις τις πιτζάμες σου τότε είναι ώρα να εκφράσεις και τα μεγαλύτερά σου όνειρα που είχες κρύψει στο μπουφάν που παίρνεις όταν βγαίνεις έξω.