Νύχτωσε κι απόψε, μόνο που αυτό το απόψε είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Υπάρχουν νύχτες σαν κι αυτή που κουβαλάνε πολλά παραπάνω από τις υπόλοιπες. Νιώθεις πως δε μιλάς όταν πρέπει, πως όσα συλλογίζεσαι μένουν μέσα σου και γίνονται άπειρες πιθανότητες που ποτέ δεν έγιναν δοκιμασμένες συνταγές. Πολλά σενάρια δημιουργούνται που παίζουν ξανά και ξανά, ανά διαστήματα, σαν κι απόψε. Οι καλύτερες ώρες προβολής είναι πάντα οι βραδινές. Γιατί πολύ απλά εσύ είσαι ο μόνος θεατής τους.
Μοιάζει σαν, το μόνο που θα σε ξελαφρώσει απ’ το βάρος που κουβαλούν αυτές οι βραδιές, να είναι ένα χαρτί μήπως και πάρουν μορφή οι σκέψεις σου. Όταν το μόνο που λαχταράς είναι μια φωνή να σου δώσει απαντήσεις κι η σιωπή έρχεται για να σε πνίξει. Έτσι και τώρα, που το βράδυ είναι ζόρικο, η ταινία των έντεκα παίζει τον χωρισμό σας.
Έχεις χωρίσει, το έχετε διαλέξει, το έχει διαλέξει η άλλη μεριά ή ακόμη είσαι εσύ αυτός που πάτησε τη σκανδάλη. Μια τέτοια βραδιά δεν έχει νόημα ποιος το αποφάσισε, ούτε το κάνει πιο εύκολο. Γιατί να είναι αυτή η νύχτα πιο δύσκολη από όλες τις προηγούμενες, τις λίγο πιο αδιάφορες, που έχεις περάσει; Γιατί απόψε είναι γιορτή. Γιατί στη χαρά και τις ξεχωριστές στιγμές μας, οι άνθρωποί μας είναι εκείνοι που μας γεμίζουν. Κι είναι γιορτή μόνο αν μοιράζεσαι την αίσθηση εκείνη που κουβαλάνε πάντα τα γενέθλια. Είναι γιορτή μόνο αν τη γιορτάζεις με όσους αγαπάς. Είναι η απόλυτη δικαιολογία να ξεχάσουμε έστω για μια μέρα τα δύσκολά μας και να ξεφαντώσουμε, να ερωτευθούμε έστω για λίγο όπως στην αρχή. Μέχρι που πια στη λίστα των καλεσμένων, εκείνο το όνομα που έμπαινε πρώτο, δεν υπάρχει πια.
Αυτό είναι που σε κρατάει ξάγρυπνο απόψε, αυτό είναι και που δε θες να παραδεχθείς. Ίσως και να είναι η αγάπη που σε βασανίζει, να είναι η μοναξιά που σου κλείνει το μάτι, αν και δεξιοτεχνικά της γυρνάς την πλάτη. Είναι βίαιο να μην μπορείς πια να γιορτάσεις με τον άνθρωπο που ήταν ο πιο σημαντικός λόγος για να το κάνεις. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να παρακολουθείς πια τη γιορτινή του μέρα από απόσταση, από ένα στόρι ή ένα ποστ, να βλέπεις τις ευχές να συμβαίνουν και να νιώθεις πως δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις κι εσύ ή αντίστοιχα, αν συμβούν, μόνο τυπικές μπορούν να είναι εκατέρωθεν. Απλές τυπικές ευχές, εσύ που κάποτε οργάνωνες εκπλήξεις, πάρτι και ξενύχτια. Αστείο σου φαίνεται, σχεδόν υποκριτικό.
Κι έτσι, απόψε, το βράδυ μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Τα σενάρια στο μυαλό σου κάνουν πάρτι, αν κι αλλού γίνεται το πραγματικό πάρτι. Πάρε λοιπόν εκείνο το χαρτί δίπλα από το ποτήρι με τη βότκα, πάρε και το στυλό και γράψε τις ευχές σου- γράψε ίσως μαζί κι όλα εκείνα που σε βασανίζουν. Δώσε σ’ όλο το μέσα σου μορφή, οι λέξεις θα σε βοηθήσουν και το χαρτί θα σε λυτρώσει. Γράψε λοιπόν όλα όσα θες να πεις, όλα όσα δεν είπες τότε. Κλείσε μ’ ένα χρόνια πολλά, υγεία κι ευτυχία. Κι ύστερα, αφού το διπλώσεις προσεκτικά, αφού το τσακίσεις στα σωστά σημεία και το τοποθετήσεις στον ατσαλάκωτο φάκελο, αφού το κλείσεις καλά και το σαλιώσεις, δώσ’ του μια στιγμή ζωής κι ύστερα βάλ’ του φωτιά και κάψ’ το.
Μπουρλότιασε όσα έγραψες, άσ’ τα να φύγουν από μέσα σου μια και καλή. Αντί για ένα μήνυμα που δε θα απαντηθεί ποτέ ή θα απαντηθεί με αμηχανία, καλύτερα αυτή η ιεροτελεστία. Καλύτερα ένας τρόπος, κι ας είναι συμβολικός, να φύγουν οι λέξεις από μέσα σου. Μέχρι αυτή η μέρα να είναι απλώς άλλη μια μέρα. Μέχρι η νύχτα αυτή να μην πονάει. Να μη λείπει κανείς.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
