«Αυτό το είπα για να σε πληγώσω»

Το πικάρισμα είναι ένας τρόπος να πληγώσεις κάποιον με το πρόσχημα του σοβαρού-αστείου και σίγουρα επιτηδευμένου. Μια πιο χοντροκομμένη πλάκα, ισχυρίζονται όσοι το χρησιμοποιούν σαν όπλο στη φαρέτρα τους. Θέλουν να σε δουν να ενοχλείσαι, να τσιτώνεσαι λιγάκι, να σε πειράξουν λίγο βρε αδερφέ εκεί που ξέρουν πως θα σε τσούξει για να κερδίσουν το επιχείρημα. Αμέσως μετά το λεγόμενο πικάρισμα μπορεί να σου ζητήσουν να χαλαρώσεις, να μην το παίρνεις και τόσο σοβαρά, δεν είναι και προσωπικό άλλωστε, οπότε μη θυμώνεις γιατί “δεν το εννοούσαν”. Ποτέ μα ποτέ, βέβαια, δε θα σου πουν ότι το είπαν ακριβώς για να σε πληγώσουν.

Το πικάρισμα λοιπόν είναι τα λόγια ή η συμπεριφορά που έχει σκοπό να γονατίσει τον αντίπαλο που άνετα κι εύκολα κερδίζει τη μάχη με χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Ηδονίζεται γιατί καταλαβαίνει ότι κατάφερε να μπει κάτω από το δέρμα σου. Δε σου είναι αδιάφορος και το μόνο που δε θέλουν οι άνθρωποι είναι να μας είναι αδιάφοροι. Ενδεχομένως να αισθανθεί πως κερδίζει και παραπάνω αξία, αφού κατάφερε να σ’ επηρεάσει τόσο, ασχέτως που το να κερδίζεις την ενόχληση του άλλου δε σου προσφέρει τίποτα επί της ουσίας, εκτός από το να δείξεις πόσο ώριμος δεν είσαι.

Πόσες φορές έχουμε πει κάτι λέγοντας μετά πως δεν το εννοούσαμε, ενώ μια χαρά το εννοούσαμε και θέλαμε να πληγώσουμε; Κι αλήθεια, καθησυχάστηκε ποτέ κανείς με το “δεν το εννοούσα”; Δύσκολα. Οι άνθρωποι έχουμε τα όριά μας κι όσο και να θες να κρύψεις αυτά κακόβουλα κι αστεία σχολιάκια πίσω από μια πλάκα ή μια αναχαίτιση με μερικά ψευτογλυκόλογα, ξέρεις πολύ καλά πως αυτή η κρυψώνα δεν είναι και τόσο καλή.

Και αν το έχεις σύστημα, να ξέρεις πως την ψυχολογία του θύματός σου θα τη χαλάσεις για 10 λεπτά, μια μέρα, άντε και λίγο παραπάνω. Διότι οι άνθρωποι κουραζόμαστε από την αρνητικότητα κι όσους την κουβαλάνε. Μια, δύο, τρεις φορές θ’ ανεχτούμε, θα δικαιολογήσουμε, θα το πάρουμε στην πλάκα. Όμως δε θα είναι αμέτρητες αυτές οι φορές. Κι όταν λήξουν οι ευκαιρίες που θεωρητικά έχεις, θα είσαι εσύ που θα δεις την έξοδο, χωρίς κανένα σχόλιο, χωρίς εξηγήσεις. Απλώς θα πεταχτείς στο επόμενο ξεσκαρτάρισμα.

Το να λες κάτι σε κάποιον επί τούτου για να τον πληγώσεις δηλώνει πως έχεις θυμό και μια αμηχανία απέναντί του. Μπορεί εσύ ο ίδιος να νιώθεις πως αδικήθηκες, μπορεί ξαφνικά να ένιωσες μια ζήλια και να θέλησες να τον υποβαθμίσεις. Είναι όλα ανθρώπινα -όχι και το καλύτερο χαρακτηριστικό μας βέβαια, αλλά ανθρώπινα. Το ζήτημα είναι αν οι ενοχές σου κι η συνείδησή σου αργότερα θα σε οδηγήσουν να εκφράσεις πως ο,τι είπες, το είπες εσκεμμένα για να πληγώσεις κι υπήρξες μικροπρεπής. Κι όσο κι αν θεωρείς πως δεν έχει αξία, έχει πολύ μεγαλύτερη από το “δεν το εννοούσα”. Γιατί δε συνεχίζεις να υποτιμάς τη νοημοσύνη του απέναντι κι αναλαμβάνεις την ευθύνη των λόγων σου.

Τελικά, το μόνο που καταφέρνει κανείς με το πικάρισμα, είναι να δείξει πόση ανασφάλεια κουβαλάει για τον εαυτό του. Και στην τελική, αυτός που πληγώνεται θα βρει κάποτε διέξοδο και θα πετάξει εκτός, όλα όσα τον υποβαθμίζουν. Αυτός που πληγώνει όμως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Άρα, σκέψου ποιος είναι αυτός που χάνει τελικά.