Mέχρι να φτάσεις στο «δεν πιστεύω πια στους ανθρώπους»

«Δεν πιστεύω πια στους ανθρώπους»

Φράση απόλυτη, μεγάλα λόγια που κρύβουν θυμό, μα κυρίως μια τεράστια απογοήτευση. Μια απογοήτευση που ακόμα κι αυτή η φράση δεν είναι ικανή να χωρέσει. Μια πεποίθηση-γόνος της πικρίας και της αγανάκτησης στο πάντρεμα λάθος κρίσεων κι επιλογών που εν τέλει καθρεφτίζουν περισσότερο αυτόν που τις κάνει.

Πολλά τα χαστούκια, πολλές οι ευκαιρίες που έδωσες και βγήκαν σκάρτες. Ήσουν αφελής; Ρομαντικός; Λιγάκι βλάκας; Ίσως απλώς ξεκάθαρος, περιμένοντας το ίδιο να κάνουν κι οι άλλοι. Κι έρχεται με τον καιρό η κυνικότητα και θρονιάζεται στο μέσα σου, ως η απομόνωση που γεννά η ψυχική κούραση. Κι είναι αλήθεια πως τα αποθέματα ενέργειας δύσκολα ανακτώνται, οπότε στερεύουν οι αποθήκες από το να εμπιστεύεσαι, να συγχωρείς, να έχεις προσδοκίες που μονίμως μένουν στο χαρτί. Σταματάς να περιμένεις κάποιον που δεν είναι ποτέ εκεί, σταματάς να πιστεύεις στις καλές προθέσεις. Και μαραζώνεις. Στάση πολύ γνώριμη απ’ όσους προδόθηκαν από την ίδια τη δική τους λάθος κρίση.

Κι η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή θα σιχτιρίσεις αν βρέθηκες να μοιράζεις ευκαιρίες λες κι ήταν σε προσφορά σε supermarket. Γιατί πάνω στο άγχος μας να μας αγαπήσουν, δε δίνουμε χρόνο έτσι ώστε να χτίσουμε σχέσεις αληθινές, μα αντιθέτως πασχίζουμε να κερδίσουμε περιστασιακά λίγο χρόνο και προσοχή, να δείξουμε το καλό μας εαυτό και να περιμένουμε να μας προσφέρουν τον δικό τους πίσω. Και μετά, αφού φάμε το ξύλο, γυρνάμε πάλι στα γνώριμα κι εκείνοι ξέρουν ότι θα έχουν κι άλλη ευκαιρία. Το έχουμε ξανακάνει και θα το ξανακάνουμε, για να αποδείξουμε πως διαλέξαμε σωστά, πως δεν κάναμε μια τρύπα στο νερό, πως όντως για εμάς θα αλλάξουν.

Θ’ ακούσεις μεγάλα λόγια, θα τα πεις κι ο ίδιος, παίζοντας ένα παιχνίδι με τελικό νικητή τη ματαίωση όσων δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Μέχρι -κι αυτό δε θα γίνει απότομα αλλά αργά σαν ξύλο που καίγεται αφού έχει σβήσει η φωτιά- να μοιάζουν όλοι οι άνθρωποι υποψήφιοι να σε αδικήσουν, να σε πληγώσουν, να σου φερθούν μπαμπέσικα. Και μαζί με σένα, που αισθάνεσαι πως μεγαλώνεις -μα δεν ωριμάζεις- μεγαλώνει κι η απογοήτευσή σου. Δεν εμπιστεύεσαι τους άλλους γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, τις επιλογές σου. Γιατί σε όποιον απολογισμό κι αν κάνεις, χαμένος βγαίνεις, ενώ μέσα στη ζάλη δεν ξέρεις ποιος έμεινε για να αναλάβει και καμιά ευθύνη. Όμως, εσένα δεν εμπιστεύεσαι πια, στ’ αλήθεια, γι’ αυτό διατυμπανίζεις πως έχεις τελειώσει με το ανθρώπινο είδος.

Αν αναρωτιέσαι τώρα αν υπάρχει επιστροφή απ’ αυτό, ναι, υπάρχει. Μα είναι απαραίτητο να σταματήσεις να τιμωρείς τον εαυτό σου και τις επιλογές σου για να μπορέσεις να δεις τον δρόμο που θα σε οδηγήσει σε πιο υγιείς σχέσεις. Λάθη θα γίνουν, τι να κάνουμε. Πρέπει όμως μετά απ’ αυτά ν’ αλλάξεις σελίδα. Οι άνθρωποι αξίζουν εμπιστοσύνη, μα όχι τυφλή- δεν είμαστε πια παιδιά. Να θυμάσαι επίσης πως, μερικές φορές, οι άνθρωποι που επιλέγουμε να μπουν στη ζωή μας, θα μας αγαπήσουν ή θα μας φερθούν με τον τρόπο που φερόμαστε εμείς σε μας. Οπότε ναι, εμπιστεύσου εσένα γι’ αρχή και την κρίση σου. Κι ίσως τότε, θα δεις πως αξίζουν κι οι άνθρωποι γύρω σου αυτό το προνόμιο.