Κάποια στιγμή, η ανάγκη για συντροφικότητα θα μας κάνει να αποζητήσουμε μια σχέση, ένα ταίρι, κάτι, κάποιον για να περάσουμε όμορφες στιγμές μαζί του. Τι μας οδηγεί να δέσουμε τη ζωή μας με κάποιον; Η ιδανική απάντηση είναι η έλξη, ο έρωτας αν θες να τον βαφτίσουμε έτσι· εδώ όμως ίσως να μην είναι αυτό το σενάριο. Γιατί με μεγάλα γράμματα απ’ έξω, το κεφάλαιο γράφει μοναξιά- αυτή η λέξη που πολλοί τη βλέπουν σαν ένα τέρας και θέλουν όπως-όπως να την αποφύγουν.
Σαν παραμύθι που οι ήρωες παλεύουν με τους κακούς για να βρουν την αιώνια ευτυχία, το «αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα» που λέμε. Κι έτσι, μιας κι οι μόνοι γίνονται πολλοί, φτάνουν και περισσεύουν και παίρνουν τη μορφή κομπάρσου, μιας και πρωταγωνιστές γίνονται άλλοι. Κανένας μας δεν αξίζει να είναι κομπάρσος όμως, στο έργο που λέμε έρωτα, μα να είναι εκείνος, εκείνη, που χωρίς αυτόν δεν μπορείς να ζήσεις και θα έχει τις πιο πολλές ατάκες, θα ζει τις πιο θρυλικές περιπέτειες. Όχι εκείνος που απλώς περιμένει τη μεγάλη ανατροπή και δυο ατάκες παραπάνω.
Γιατί να μην μπλέξεις, αναρωτιέσαι τελικά, μ’ εκείνο το πρόσωπο που κάθε φορά που σε βλέπει φωτίζεται η μέρα του; Γιατί να μη νιώσεις πως εσύ είσαι ο ήρωας που θα κάνουν τα πάντα για να σε κατακτήσουν και να σε σώσουν; Γιατί τελικά να μην είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής του έργου και το σενάριο να γυρίζει γύρω από εσένα μια φορά; Γιατί στην τελική, ρε γαμώτο, σκέφτεσαι, να μη νιώσεις κι εσύ πως κάποιος άλλος είναι που παλεύει για σένα; Πολλά τα γιατί κι ίσως να είναι τα ίδια που σε οδήγησαν στο «έλα, ας δώσω μια ευκαιρία» σε μια σχέση και μια εμπειρία που ίσως υπό άλλες συνθήκες δε θα έδινες. Και ποιος ξέρει, ο έρωτας θα έρθει στην πορεία ίσως. Ας διαλέξω μια φορά κι εγώ τον εύκολο τον δρόμο, που δε χρειάζεται να κοπιάζω εγώ. Ας διαλέξω τη σιγουριά από εκείνο το άγνωστο που φοβάμαι.
Η απογοήτευση που μπορεί να κουβαλάμε, εκείνες οι πληγές που φέρουμε που άλλοι τις έκαναν πάνω μας, όμως, κι όλες οι ερωτικές μας αποτυχίες και κάθε φιάσκο, δεν αποτελούν δικαιολογία. Όσο και κουρασμένος να είσαι να διεκδικείς τον έρωτα, όσο απογοητευμένος από αγάπες που δεν έζησαν με τη μορφή που τους έδωσες στο μυαλό σου, αν επιλέξεις εκείνη τη βαρετή για εσένα σιγουριά που δε σε συγκινεί, κάνεις τα λάθη που πολύ έχεις κατηγορήσει άλλους πως έκαναν εις βάρος σου. Θες να γίνεις εσύ ο θύτης αυτή τη φορά. Κι αν είναι απόφαση συνειδητή, να είσαι τότε κι απόλυτα ξεκάθαρος στο επερχόμενο θύμα σου.
Αν δε νιώσεις από την αρχή τη σπίθα, την έλξη, το πόθο, οι καλές προθέσεις του άλλου δύσκολα θα στο δώσουν αυτό. Αν σου αρκεί ένα μέτριο, ήρεμο βαφτισμένο ρομάντζο, από την άλλη, για να μοιράζεσαι μια βόλτα, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι, να είσαι σίγουρος πως τα πυροτεχνήματα δε θα έρθουν με τη συμπάθεια και το τσάι. Αν αντί για τη μοναξιά επιλέξεις απλώς δυο χέρια, σου εγγυώμαι πως η μοναξιά δε θα φύγει, όσο μακριά ήθελες να τη διώξεις. Έχει κρυφτεί λίγο για να σε ξεγελάσει. Να είσαι σίγουρος πως είναι εκεί και θα εμφανιστεί ξανά, με μεγαλύτερες δυνάμεις πάνω σου.
Και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία; Θα νιώθεις πιο μόνος από ποτέ κι ας βρίσκεσαι σε μια αγκαλιά τα βράδια καθώς κοιμάσαι. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι η σωστή.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
