Eίμαστε το παιδί που στα πάρτι κρύβεται δίπλα στα λουκανοπιτάκια

Καινούριοι στόχοι μπαίνουν σιγά-σιγά, Ιανουάριος γαρ, για να δημιουργήσουν τη λίστα που όλοι λίγο-πολύ φτιάχνουμε, με πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, χαρακτηριστικά μας που θέλουμε ν’ αλλάξουμε και ιδιότητες που θέλουμε να βελτιώσουμε. “It’s time for resolutions, 2020”, που λένε και οι φίλοι οι Αμερικανοί κι αν αυτό που θες για τη νέα χρονιά είναι να βγεις λίγο από το καβούκι σου, να χαμηλώσεις λίγο τους τοίχους που έχεις χτίσει γύρω από το κάστρο σου και να βγεις μια βόλτα και μιλήσεις λίγο, βρε αδερφέ, είναι ώρα γιατί η νέα χρονιά είναι η καλύτερη δικαιολογία που έχεις για νέα ξεκινήματα.

Όλοι μας έχουμε το γονίδιο της κοινωνικοποίησης, ωστόσο κάποιοι το έχουν εξελίξει τόσο πολύ που φέρονται σαν σταρ του σινεμά, ξέρετε, έχουν έναν αέρα που θα χαιρετήσουν όλο τον κόσμο μέσα σ’ ένα χώρο, ενώ οι άλλοι μισοί θα χαρούν τόσο που απλώς βρέθηκαν τα άτομα αυτά εκεί εκεί και θα πάνε αμέσως να χαιρετήσουν από μόνοι τους. Κάποιοι άλλοι, ίσως να ανήκεις εκεί (εγώ σίγουρα ναι) είναι στις ταινίες εκείνος ο χαρακτήρας που στα πάρτι κάθεται δίπλα στα λουκανικοπιτάκια. Μπροστά σε κόσμο χάνουν τα λόγια τους, όταν χρειάζεται να πουν ένα γεια ιδρώνουν ολόκληροι, μέχρι και καφέ που παραγγέλνουν ζορίζονται.

Οι λόγοι που μας κάνουν αντικοινωνικούς, περισσότερο ή όχι, είναι πολλοί αλλά ο ένας βασικός λόγος που λειτουργεί ανασταλτικά είναι ο φόβος γι’ απόρριψη. Το να εκτεθείς και το πόσο κι αν θα γίνεις αποδεκτός ή όχι. Κάποιους, έχει πάψει να τους νοιάζει είτε από συνειδητότητα είτε από πλήρη άρνηση, κάποιοι άλλοι ακόμα το παλεύουν και προσπαθούν.

Το να βελτιώσουμε λοιπόν το γονίδιο της κοινωνικοποίησης δεν είναι τόσο δύσκολο, όσο τρομαχτικό και να ακούγεται μπορεί να επιτευχθεί με απλές κινήσεις. Μια από αυτές είναι να ξεκινήσουμε ένα καινούριο χόμπι, ξεκινώντας μια καινούρια δραστηριότητα, ανοίγεται μπροστά μας ένας άγνωστος από πληροφορίες κόσμος κι ένας νέος κύκλος από ανθρώπους. Μιλώντας λοιπόν μαζί τους για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, προσπαθώντας να μάθουμε, γινόμαστε πιο κοινωνικοί, μιλάμε περισσότερο κι έτσι ίσως να κάνουμε και παρέα έξω από την αίθουσα που μαθαίνουμε κιθάρα.

Ένας άλλος τρόπος, απλός πολύ, είναι να χαμογελάμε περισσότερο. Κουλό; Κι όμως αυτό εμπνέει αυτοπεποίθηση που αποτελεί βοήθημα στο να γίνουμε πιο κοινωνικοί. Οι κοινωνικοί άνθρωποι δεν είναι μόνο εκείνοι που μιλάνε πολύ κι ακατάπαυστα, μην μπερδεύεσαι, είναι κι εκείνοι που μιλάνε λιγότερο μα χαμογελούν περισσότερο αποπνέοντας έτσι μια αύρα που σε κάνει να θέλεις να πλησιάσεις.

Ένας πιο αντισυμβατικός τρόπος είναι το να βάλεις τέλος στην αυτοσυγκράτηση. Δε χρειάζεται να φιλτράρεις κάθε σκέψη και λέξη που βγαίνει από το στόμα σου. Είναι αυτό που λέμε, μην το πολυ-σκέφτεσαι ορισμένες φορές. Κι αν πεις βλακεία, θα σκεφτείς, μα κι ο αυτοσαρκασμός χρειάζεται, ίσως γίνει η αρχή για ένα γέλιο που οδηγήσει σε κάτι παραπάνω.

Η βασική προϋπόθεση στο να γίνεις πιο κοινωνικός είναι μία και απλή, βγάλε από πάνω σου τον φόβο. Ο φόβος έκθεσης πάντα σε κρατάει πίσω και χάνεις από τη ζωή σου πράγματα κι οι άλλοι χάνουν τη μοναδική ευκαιρία να σε γνωρίσουν. Η απόρριψη και η ήττα είναι στο παιχνίδι, σίγουρα ναι, μα και νίκη επίσης. Το έχεις σκεφτεί αυτό;