«Εκτός τόπου και χρόνου» ή απλά ελεύθεροι;

Χρόνος∙ όλοι κυνηγάμε να τον προλάβουμε, να τρέξουμε, να ‘μαστε συνεπείς κι εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Παρέες φιλικές, συναντήσεις με συναδέρφους, αυτά τα καταραμένα deadlines στα projects. Όλοι τρέχουμε πίσω απ’ τον χρόνο, λες και θα τον προφτάσουμε. Μα υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που απλά δείχνουν ανακουφιστικά «εκτός τόπου και χρόνου». Και, αλήθεια, τους λατρεύω.

Πολλοί είναι εκείνοι που θα τους κατηγορήσουν ως ασυνεπές, μη επαγγελματίες, ίσως πως όλη αυτή η συμπεριφορά τους δείχνει μια αδιαφορία, μια ανωριμότητα κι αποστροφή απ’ την κοινωνία και την πραγματικότητα. Πόσο μα πόσο εύκολο είναι να κατηγορείς και να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους, χωρίς καν να μπεις στον κόπο να τους γνωρίσεις. Ξέρεις, όλοι το έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας -μην το αρνηθείτε. Έχουμε αγοράσει ένα βιβλίο μόνο απ’ καλοφτιαγμένο –με τους προσεγμένους χαρακτήρες και τα φανταχτερά χρώματα– εξώφυλλό του, μα στο τέλος το περιεχόμενό του μας κράτησε το ενδιαφέρον για μόλις τρεις σελίδες.

Η αδυναμία μου στους φερόμενους ως «εκτός τόπου και χρόνου» ανθρώπους ίσως να ‘χει να κάνει με τη διαπίστωση πως βρίσκω κάτι από εμένα σε αυτή την ιδιαίτερη και καθόλου βαρετή κατηγορία ατόμων. Αργούν σχεδόν πάντα στα ραντεβού τους, ποτέ εσκεμμένα, απλούστατα γιατί δεν κυνηγάνε τον χρόνο και, αλήθεια, πόση ελευθερία μπορεί να σου δώσει αυτό!

Στις συναντήσεις με την παρέα είναι κλασικές οι ατάκες που θα ακουστούν μόλις εμφανιστούν. «Μόνο είκοσι λεπτά; Έχασα το στοίχημα, κερνάω». Στη δουλειά και τις συνεργασίες τα σχόλια γίνονται λίγο πιο πικρόχολα, αλλά και πάλι δεν τους αφορά -όχι από ανευθυνότητα ή από αντίδραση κι αγένεια∙ είναι αυτή η παραπάνω δόση ξεγνοιασιάς που κουβαλούν στο DNA τους που δεν μπορεί να μεταφραστεί ως αδιαφορία.

Καλλιτεχνικές φύσεις σίγουρα, γιατί, όπου κι αν είναι, ο εγκέφαλός τους επεξεργάζεται εκατομμύρια πράγματα, μέχρι να βρει εκείνο το ένα και μοναδικό που θα τους ταξιδέψει. Είναι εκεί ως παρουσίες άλλα μερικές φορές η ψυχή τους και το μυαλό τους αρμενίζουν αλλού -σε μια ιδέα, σε ένα στίχο, σε έναν προορισμό ή σ’ ένα χαμόγελο.

Ένα κομμάτι μου βρίσκει καταφύγιο σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, γιατί είναι στιγμές που εκεί που βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι με παρέα, το μυαλό σου θέλει να δραπετεύσει και ψάχνει διέξοδο -ίσως την βρει σε έναν καμβά ή ένα μολύβι και μια λευκή κόλλα χαρτί.

Οι ωραίοι αυτοί τύποι, λοιπόν, εκείνοι που μισούν τον χρόνο και την καταπίεσή του, όσο κι αν δείχνουν να χάνουν επαφή, στην πραγματικότητα έχουν κερδίσει πολλά παραπάνω από όλους τους συμβατικούς –και συμβιβασμένους– ανθρώπους.

Η διαφορετικότητά τους ξεχωρίζει. Δεν είμαστε φωτοτυπίες από μηχάνημα, με τα ίδια χαρακτηριστικά, γραμματοσειρά, λέξεις, κενά κι ίδιο καρμπόν κείμενο. Όχι, κι αυτοί το έχουν καταλάβει, χωρίς να έχουν καν προσπαθήσει. Αυτοί οι διαρκώς αφηρημένοι είναι πάντα εκεί για σένα όταν τους χρειάζεσαι. Τώρα, αν αργήσουν λίγο, ήδη το ξέρεις ότι θα συμβεί και τους έχεις αγαπήσει ακόμα και γι’ αυτό τους το κουσούρι.

Δε χρειαζόμαστε στη ζωή μας άλλους τυποποιημένους ανθρώπους αλλά πλάσματα αληθινά, αυθεντικά, διαφορετικά από εμάς.

Υ. Γ.1 Προσπάθησε μία μέρα να μην κοιτάξεις καθόλου το ρολόι και θα δεις πώς θα νιώσεις.

Υ. Γ.2 Τα ταξίδια του μυαλού είναι ό,τι πιο κοντινό στην απόλυτη ελευθερία μας. Ίσως γι’ αυτό να δηλώνω, τελικά, fan αυτών των μοναδικών «εκτός τόπου και χρόνου» ανθρώπων. Γιατί έχουν πάντα διαθέσιμο ένα εισιτήριο, χωρίς επιστροφή.