Αν οι σκέψεις μας είχαν φωνή τότε θα ήμασταν χαμένοι από χέρι. Το γεγονός πως παραμένουν ιδιωτικές μέσα στο κεφάλι μας είναι το πιο σημαντικό φίλτρο που τις κρατάει προσωπικές. Βέβαια αν θελήσουμε εκούσια να ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου, τότε εκεί η βιολογία δεν έχει καμία ευθύνη. Είναι σημαντικό όμως να είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε ψύχραιμα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, για να μπορούμε να λειτουργούμε και ομαλά μέσα σε προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις. Το ότι δεν ταιριάζουμε με όλους είναι το μόνο σίγουρο, αλλά και μόνοι μας δεν μπορούμε να υπάρξουμε, καθώς ο άνθρωπος είναι από τη φύση του φτιαγμένος να αποτελεί μέρος μιας ομάδας, μιας κοινωνίας.
Ας φανταστούμε λοιπόν, πώς θα ήταν η ζωή μας αν οι σκέψεις μας ακούγονταν δυνατά την ώρα που τις κάναμε. Την ώρα που βρίζεις το αφεντικό σου που σου ζητάει να κάνεις πάλι υπερωρία, την ώρα που βρίζεις το φιλαράκι σου που σε έστησε για άλλη μια φορά στο ραντεβού, την ώρα που σκέφτεσαι πόσο πολύ βαριέσαι όταν η γειτόνισσα σου πιάσει την κουβέντα. Σε όλα αυτά, συνήθως αντιδρούμε με ένα χαμόγελο, είμαστε τυπικοί, απαντάμε με ευγένεια, για να διατηρήσουμε μια ηρεμία στην καθημερινότητά μας, αλλά και για να διατηρήσουμε τις κοινωνικές σχέσεις που επιθυμούμε ή που δεν επιθυμούμε να χαλάσουμε ή να μπούμε στη διαδικασία διαπληκτισμού. Σκεφτείτε να πρέπει να καβγαδίζουμε σε κάθε ανθρώπινη συναναστροφή μέσα στη μέρα, γιατί οι σκέψεις μας ήταν πάλι ανεξέλεγκτες μέσα στο κεφάλι μας και έθιξαν το συνομιλητή μας. Δεν ξέρω για εσάς, μα εγώ νιώθω ήδη εξουθενωμένη!
Ακόμα και οι πιο ειλικρινείς άνθρωποι, αυτοί που τάσσονται υπέρ της ειλικρίνειας κι ας γίνονται σκληροί, φιλτράρουν τις σκέψεις και τα λεγόμενά τους και δεν αραδιάζουν στον άλλον ό,τι τους κατέβει στο μυαλό εκείνη τη στιγμή. Ειλικρινείς θέλουν να είναι, όχι επιπόλαιοι. Γνωρίζουν τη δύναμη των λέξεων και τι μπορούν να προκαλέσουν. Και ναι, φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που κρύβονται πίσω από τον όρο της ειλικρίνειας για να γίνουν αγενείς και κακοπροαίρετοι. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι και η στάση τους αυτή είναι επιλογή τους. Γνωρίζουν τις συνέπειες στους ίδιους και στους άλλους, απλώς αδιαφορούν.
Βέβαια, για να το δούμε το πράγμα από μια χιουμοριστική ματιά, ίσως τελικά είχε και πλάκα να μπορούσαν να ακούγονται δυνατά και αυθόρμητα οι σκέψεις μας. Ό,τι σκεφτόμαστε δεν είναι πάντα κακοπροαίρετο και θίγει τους άλλους. Σκεφτόμαστε και βλακείες, κάνουμε τρελούς συνειρμούς κι ακούγονται τρομερές ατάκες μέσα στο κεφάλι μας κατά τη διάρκεια της ημέρας, των οποίων μόνο εμείς γινόμαστε μάρτυρες. Αν αυτά ήταν δυνατόν να ακουστούν, ίσως έδιναν και μια πιο χαρούμενη νότα στη μέρα μας και στη μέρα των άλλων. Και εκτός από αυτό, νομίζω όλοι θα θέλαμε να ακούμε τις σκέψεις που κάνει το ταίρι μας για εμάς. Και ας μη μείνουμε στα πιθανά αρνητικά αυτού, αλλά ας εστιάσουμε σε εκείνες τις γλυκές και τρυφερές σκέψεις. Πόσο όμορφο θα ήταν να μπορούμε να το ακούμε αυτό;
Όπως και να έχει, καλώς ή κακώς, οι σκέψεις μας, προς το παρόν παραμένουν ιδιωτικές και βουβές και είναι στο χέρι μας να τους δώσουμε φωνή και βήμα. Είναι ωραίο και απελευθερωτικό να είμαστε αυθόρμητοι, αλλά δεν είναι όλες οι ώρες κατάλληλες για κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς, έχουμε το σώμα και τα μάτια μας που μας προδίδουν και λένε πολλά για τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Ας υπάρχει και κάτι που θα κρατάμε μόνο για εμάς. Κάντε σκέψεις ελεύθερα λοιπόν, βρίστε, πείτε βλακείες και ασυναρτησίες, τραγουδήστε παιδικά τραγούδια, μετρήστε τα βήματά σας ένα ένα στη διαδρομή. Σκεφτείτε ό,τι αγαπάτε, ελεύθερα!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
