Εμπόδια∙ η τέλεια δικαιολογία για τη δειλία μας

«Γιατί δεν είμαστε μαζί;» αναρωτιέται, καθώς σβήνει ακόμα ένα τσιγάρο, και το τασάκι έχει γεμίσει από αποτσιγάρα και στάχτες, όνειρα κι ελπίδες. Τα εμπόδια συνήθως απογοητεύουν μα κάποτε γοητεύουν, δίνοντας αξία μοναδική σε ‘κείνους που τα βλέπουν σαν προκλήσεις και μάχες στο πόλεμο του έρωτα. Γιατί ένα τόσο δυνατό συναίσθημα δεν μπορεί να γεννηθεί εν ειρήνη κι εκείνοι σαν θαρραλέοι στρατηγοί διψούν να το κατακτήσουν, με τις όποιες δυσκολίες να λειτουργούν σαν ενέσεις αδρεναλίνης, κάνοντας τη λεηλασία και τη νίκη αυτοσκοπό τους.

Έχετε αναρωτηθεί πόσες φορές φαίνεται ελκυστικό αυτό που δεν μπορείτε να έχετε; Εκείνος ή εκείνη που ανήκει κάπου αλλού, ξαφνικά αποκτά μια λάμψη περίεργη στα μάτια σας. Η εύκολη επιλογή είναι πολλές φορές αδιάφορη κι ανιαρή, κάπως βαριόμαστε αν όλα είναι στρωμένα με ροδοπέταλα, όλα ήπια κι άκοπα ευτυχισμένα.

Κάπου μέσα μας κρύβουμε ένα σαδισμό προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Εκείνο το μικρό παιδί που βλέπουμε στον καθρέφτη της ψυχής μας το κάνουμε να πέφτει ξανά και ξανά μέχρι να ματώσει. Γιατί, όμως, πρέπει να πληγιάσει εκείνο το πιτσιρίκι που ψάχνει την αγάπη και δεν μπορεί ανέμελα να παίξει, χωρίς δεύτερες σκέψεις; Γιατί μονίμως να προσπαθεί να υπερπηδήσει εμπόδια που εμείς του βάζουμε;

Ίσως από μικρούς να μας γαλούχησαν με την πεποίθηση πως πρέπει να αποκτάμε διαρκώς το καλύτερο και κάπου στην πορεία και το αέναο κυνηγητό μας να ξεχάσαμε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε να ‘χουμε. Έτσι πια, ως μεγάλα παιδιά, στον έρωτα και την ευτυχία, θέλουμε κι αναζητάμε πάντα το καλύτερο κι ως τέτοιο έχουμε βαφτίσει αυτό που δεν μπορούμε να ‘χουμε, κάνοντάς το έτσι να φαντάζει μοναδικό. Μόνο που αυτό το μοναδικό για εμάς, εκείνο που θαρρούμε πως θα μας φέρει την ευτυχία που διψάμε να αποκτήσουμε, θα φέρει στον δρόμο της κατάκτησής του πολλά και δύσκολα εμπόδια να αντιμετωπίσουμε. Κι εμείς θα φορέσουμε τη στολή του πολεμιστή για να ακολουθήσουμε τις ίδιες μας τις εντολές, σ’ ένα μαζοχιστικό παιχνίδι διεκδίκησης μιας ουτοπικής ευτυχίας.

Έχεις ρωτήσει ποτέ τον εαυτό σου γιατί δεν μπορείς να νιώσεις ευτυχισμένος; Φταις εσύ, φταίνε οι άλλοι, φταίει η μοίρα; Κάποιος θα πρέπει να ‘ναι ο θύτης, σωστά; Σίγουρα όχι εσύ, γιατί εσύ είσαι ο πολεμιστής που παλεύει μπροστά σε όλα τα εμπόδια που βρίσκει. Θύμα κι η ψυχή σου που ενώ εσύ πολεμάς, τα εμπόδια σε νικούν. Σκέψου, όμως, κάτι, άναψε ένα τσιγάρο, αν θες, ή βάλε ένα ποτήρι κρασί, κάτσε στο μπαλκόνι και πες σε εσένα –ίσως δυνατά–, ρώτησε τον εαυτό σου αν αξίζεις να είσαι ευτυχισμένος. Η απάντηση είναι μία, πως, ναι, όλοι αξίζουμε μια ευτυχία σε αυτή τη ζωή. Σε δόσεις μεγάλες ή μικρές θα δείξει η πορεία αλλά όλοι έχουμε μερτικό στην πηγή της ευτυχίας.

Άναψα κι εγώ, λοιπόν, ένα τσιγάρο, έβαλα κι ένα ποτήρι κρασί και με ρώτησα. Για να μου απαντήσει το παιδί μέσα μου αυτό που φοβάμαι να μου παραδεχτώ. «Αξίζεις, εαυτέ μου, την ευτυχία, μα σταματά πια να ‘σαι αυτοκαταστροφικός.»

Πόσοι από εσάς μοιάζουν με εκείνον τον πρωταγωνιστή με τα αποτσιγάρα, που δεν μπορεί να σταματάει να αναρωτιέται ένα «γιατί»; «Γιατί δεν είμαι μαζί της;», «Γιατί δεν έχω τη δουλειά που θέλω;», «Γιατί δεν έχω καλύτερο σπίτι;» Όπου κι αν κοιτάξει, βλέπει εμπόδια, μόνο που –ξέρετε κάτι;– με τα χρόνια κατάλαβα πως τα εμπόδια είναι μεταμφιεσμένες δικαιολογίες, που εμείς οι ίδιοι τις μασκαρεύουμε σαν δυσκολίες. Ο λόγος απλός∙ γιατί η ευτυχία φοβίζει περισσότερο απ’ το να προσπαθείς να ‘σαι ευτυχισμένος. Γιατί έτσι θα πρέπει να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να παραδεχτείς πως για την ευτυχία σου ευθύνεσαι εσύ κι οι επιλογές σου.

Αν οι επιλογές σου μοιάζουν με ναρκοπέδιο σε οχυρό πολέμου, μην αναρωτιέσαι γιατί τα εμπόδια, που είναι οι βόμβες, κάποια στιγμή θα εκραγούν και θα σε πληγώσουν. Και τότε ο πολεμιστής, που σε έχεις ντύσει, θα συρθεί μέχρι να βρει ασφαλές μέρος να προστατευθεί, μέχρι την επόμενη μάχη, την επόμενη ανώφελη προσπάθεια για ευτυχία.