Ένα κομπλιμέντο τείνει περισσότερο προς την αλήθεια ή το ψέμα;

Πόσο μας νοιάζει άραγε το πώς μας βλέπουν οι άλλοι; Πόσο εξαρτάται η εικόνα μας κι αυτό που δείχνουμε προς τα έξω για να γινόμαστε κάθε φορά αποδεκτοί στο κοινωνικό σύνολο που είτε έχουμε επιλέξει να είμαστε είτε απλά έτυχε να ανήκουμε; Η εικόνα, σίγουρα, παίζει σημαντικό ρόλο κι ίσως πιο σημαντικό από όσο θα έπρεπε. Πασχίζουμε να δείχνουμε πάντα την καλύτερη εκδοχή μας και κάπου στην άκρη παραπετάμε κρύβοντας άτσαλα τα ελαττώματά μας. Να μη φανούν, να μην τα δείξουμε και φανούμε κάπως ελαττωματικοί. Κάπου ίσως και να έχουμε ξεχάσει πως και τα ελαττώματα είναι μέρος του εαυτού μας, αναπόσπαστο κι είναι αυτό που μας ολοκληρώνει.

Τα κοπλιμέντα πολλές φορές είναι ωραιοποιημένα ψέμματα -άκακα κυρίως- στολισμένα να μοιάζουν με αλήθειες για να μας κάνουν να νιώσουμε λίγο ωραιότερα για τον εαυτό μας. Γινόμαστε περισσότερο αποδεχτοί, αποκτούμε θαυμαστές κι αυτό, αν όχι πάντα, σίγουρα τις περισσότερες φορές κάνει το εγώ μας να ψηλώνει δύο πόντους παραπάνω. Το χαμόγελο έρχεται στα χείλη στο άκουσμα μιας καλής κουβέντας, γιατί πολύ απλά χαίρεσαι όταν η εικόνα που πασχίζεις να χτίσεις έχει αντίκρυσμα. Οι άλλοι σε βλέπουν θετικά, τους αρέσει κάτι από σένα· από το πιο μικρό που είναι τα μαλλιά σου, το χαμόγελό σου, μέχρι τα πράγματα εκείνα που έχουν να κάνουν με το μέσα σου, το μυαλό σου, όσα νιώθεις κι αυτό που είσαι.

Μα αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί αν έχουν καταφέρει να δουν ποιος αληθινά είσαι, τους έχεις αφήσει; Κι αν ναι, γνωρίζεις αν εκείνα τα τόσο όμορφα λόγια που άκουσες κι έφεραν το χαμόγελο, δεν έχουν αντίτιμο; Σχεδόν όλα σ’ αυτή τη ζωή έχουν ένα αντίτιμο. Τα κοπλιμέντα ζητούν, από ένα χαμόγελο, μια στιγμή μ’ εσένα, μέχρι μια χάρη που κάποτε θα γίνουν πολλές και θα βρεθείς να κάνεις συναλλαγές με κέρδος την αυτοπεποίθησή σου, αλλά και κόστος μαζί.

Υπάρχει κι η άλλη μεριά του νομίσματος που είναι οι σκληρές αλήθειες. Εκείνες οι αλήθειες που ούτε εσύ δε θες να παραδεχτείς πως υπάρχουν. Πως ναι, είσαι ξεροκέφαλος και κάπως απότομος κι ίσως και λίγο αγενής όταν έχεις νεύρα. Σε ρίχνουν από το βάθρο εκείνο το ψηλό που με τόσο κόπο προσπάθησες να βάλεις τον εαυτό σου, λίγο παραπάνω από όσο είναι απαραίτητο και κάπου έχεις χάσει τη μπάλα. Μα ίσως κι η μπάλα κάπου πρέπει να χαθεί για να αποκτήσει αξία όταν την ξαναέχεις στην κατοχή σου.

Μάθε λοιπόν να στολίζεις εσύ τον εαυτό σου με δικά σου στολίδια, να του φέρεσαι όμορφα να τον φροντίζεις, να του διαβάζεις, να του τραγουδάς και να του μάθεις τι είναι σημαντικό και τι αξίζει πραγματικά. Δωσ’ του αξίες που του ταιριάζουν κι ασ’ τον να δείχνει όλο του το είναι στον έξω κόσμο. Και ν’ αρέσεις σε εσένα, οι άλλοι κάπου στην πορεία θα έρθουν κι αν δεν έρθουν αυτοί θα χάσουν. Μη θαμπώνεσαι με κοπλιμέντα, ούτε να πέφτεις από σκληρές αλήθειες. Άλλωστε λόγια είναι τα μεν, λόγια και τα δε. Το θέμα είναι οι δικές σου πράξεις. Μην το ξεχάσεις αυτό.