Ένας μόνιμος φόβος για όσα δεν ξέρεις αν θα έρθουν

Το καλό έρχεται πάντα με το σταγονόμετρο, λένε κι είναι μια έκφραση που για κάποιους έχει γίνει τρόπος ζωής και το αποδέχονται στωικά. Για κάποιους άλλους πάλι, αποτελεί ένα βαρίδι που δεν μπορούν να συνηθίσουν. Εκεί που όλα πάνε καλά, εκεί που παίρνεις μια ανάσα, ένας νέος κόμπος σου δημιουργείται στο λαιμό που κουβαλάει τη σκέψη πως δε γίνεται να κρατήσει και πολύ, γιατί τα καλά δεν κρατάνε για πάντα.

Όταν όλα μάς πάνε καλά, όταν έρχονται όπως τα θέλουμε, όταν όλα έρχονται φυσικά, ανάλογα με τα βιώματά μας κάτι μάς κλοτσάει και κάπου έρχεται μια μικρή δόση φόβου που μάς κρατάει πίσω. Είναι αδιανόητο να πάνε όλα καλά αφού δικαιούμαστε μόνο μια σταγόνα άλλωστε, σωστά; Μα κι αν δούμε κι εκείνο το σενάριο που έχουμε γλυκαθεί από την επιτυχία, όσο μεγαλύτερη είναι τόσο πιο συχνά την ακολουθεί εκείνο το αίσθημα της αγωνίας  μήπως γκρεμιστεί όλος ο κόπος με μιας, ή μήπως τώρα είναι σημαντικό να βρεις νέο ταβάνι αφού κατέκτησες το προηγούμενο.

Παίρνεις μια ανάσα, νιώθεις να αναπνέεις ελεύθερα -που τόσο καιρό είχες να κάνεις- κι όταν φτάνει η στιγμή, το απολαμβάνεις τόσο που δε θες τίποτα να στο χαλάσει αυτό. Μα να που κάτι έρχεται κι είναι η τέλεια αφορμή για να αποφασίσεις πως όλα χάθηκαν, αυτό ήταν, όλη η χαρά τόσο ήταν να κρατήσει. Είναι το ξαφνικό των πραγμάτων που δεν μπορεί ο άνθρωπος καμιά φορά να διαχειριστεί, ή είναι ίσως η λογική που λέει πως η χαρά πάντα συνοδεύεται από φόβο. Κι όταν έρχεται και γεννάται ο φόβος αυτός είναι που πρέπει να αντιμετωπίσεις, όχι τόσο αυτό που ζεις, αλλά το πώς το φαντάζεσαι, το πόση διάσταση εσύ τού έχεις προσδώσει.

Το απρόοπτο είναι αυτό που καλούμαστε όλοι μας να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις διαχείρισης, ψάξε εσύ να βρεις σε ποια ανήκεις. Η πρώτη αφορά στους ανθρώπους που τρέμουν όταν κάτι αλλάζει από αυτά που έχουν ήδη γραφτεί στο πλάνο του μυαλού τους και η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνοι που το απρόοπτο το βλέπουν σαν μια περιπέτεια που πρέπει να ζήσεις, που την κυνηγάς και γεμίζεις εμπειρίες. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να τσαλακωθεί η τέλεια ευτυχία τους.

Οποίος πει πως δεν επηρεάζεται από το απρόοπτο, από το αναπάντεχο, σίγουρα λέει ψέμματα. Αν όχι στους άλλους, σίγουρα στον ίδιο του τον εαυτό. Η ψυχολογία σίγουρα αλλάζει, προς τα πού κυμαίνεται όμως πάντα εσύ το αποφασίζεις, αναλόγως με την ψυχραιμία και τη διορατικότητά σου. Στο πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, ένας μεγάλος παράγοντας είναι το πόση αυτοπεποίθηση έχουμε, πόσο πιστεύουμε στον εαυτό μας κι εάν τελικά μας αρέσει η ηρεμία ή μας τρέφει η τρικυμία της ζωής. Είναι το δράμα που μπορεί να θρέψει το συναισθηματικό μας κόσμο, είναι όμως και η χαλαρότητα και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι κάτι από τα δύο δεν το χρειαζόμαστε στιγμές-στιγμές.

Εσύ είσαι αυτός που θα επιλέξει ποιος θες να είσαι και πώς αντιμετωπίζεις το αναπάντεχο. Ένα είναι σίγουρο: πως περισσότερη ενέργεια σπαταλάμε για να αναμένουμε ένα γεγονός πάρα για το γεγονός το ίδιο. Είναι σαν τη θάλασσα λίγο πριν μπεις στην πρώτη σου βουτιά. Αρχίζεις και τρέμεις πριν καν τα πόδια σου αγγίξουν το νερό κι έχεις ήδη αποφασίσει πως θα παγώσεις. Αντί να πηγαίνεις λίγο-λίγο πάρε φόρα και βούτα με τη μία. Ίσως εκπλαγείς από τη θέρμη της τελικά. Ίσως πάλι κι όχι, μα θα έχεις πάρει την κρυάδα μια και καλή και μπορείς τώρα να αρχίσεις το κολύμπι σου.