Οι χωρισμοί έρχονται για να δηλώσουν το τέλος μιας σχέσης, μόνιμο ή προσωρινό. Κάποιος το θέλει περισσότερο, κάποιος λιγότερο αλλά η απόφαση είναι κοινή, αν και όχι πάντα αποδεκτή κι από τους δύο. Όταν φεύγει ο ένας σημαίνει πως κάποιος μένει πίσω και αυτός θεωρητικά το περνάει λίγο πιο δύσκολα. Οι ρολόι σίγουρα πρέπει να μοιραστούν, κάποιος να γίνει ο κακός και κάποιος άλλο ο καλός στο σενάριό μας, σωστά; Εδώ θα διαφωνήσω γιατί ξεχνάμε -ειδικά όταν πονάμε και ψάχνουμε να ρίξουμε το φταίξιμο- πως κανείς δεν είναι απόλυτα κακός ή καλός. Είμαστε άνθρωποι και αυτό σημαίνει πως έχουμε αδυναμίες, πως κάνουμε λάθη και πως έχουμε δικαίωμα να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε, να ζητήσουμε μια δεύτερη ευκαιρία βρε αδερφέ.
Αυτές τις δεύτερες ευκαιρίες κάποιοι από εμάς τις έχουν κάνει καραμέλα. Ντυμένες δικαιολογίες είναι οι δεύτερες ευκαιρίες γιατί σε πολλές από αυτές δεν είναι και τόσο ειλικρινείς οι προθέσεις. Πισωγύρισμα λοιπόν -για να το θέσουμε λίγο πιο κυνικά. Η δεύτερη ευκαιρία μεταμορφώνεται σε ελπίδα, σε υποσχέσεις πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα αλλάξουν, πως τα ελαττώματα έχουν φύγει, πως ό,τι προηγήθηκε θα το αφήσουμε έξω απ’ την πόρτα. Με μια συγνώμη θα διορθώσουμε αυτά που είπαμε, αυτά που κάναμε, όσα δεν κάναμε, τις φορές που λείπαμε ενώ έπρεπε να ήμασταν εκεί. Αυτή τη φορά δίνουμε υποσχέσεις πως όλα θα είναι διαφορετικά. Σου θυμίζουν κάτι αυτά που διαβάζεις; Τα έχεις ακούσει ή τα έχεις ξεστομίσει κι εσύ; Όσο κι αν θες να πιστέψεις πως είναι αλήθεια, πριν δοκιμάσεις ξανά με τον ίδιο άνθρωπο σκέψου αν είσαι σίγουρος.
Οι επιστροφές κρύβουν πολλά που δε θα σου πουν ποτέ. Είναι θέμα εγωισμού, είναι που χωρίς εσένα το πρώην ταίρι βγήκε στον πραγματικό κόσμο και δεν τα πήγε και τόσο καλά, δεν είχε τόσες κατακτήσεις, δεν ήταν τόσο εύκολα και οικεία, έπρεπε να παιδευτεί, να προσπαθήσει να δώσει περισσότερα για να καταφέρει να πάρει μια στάλα πίσω. Ο κόσμος των singles όσο ανέμελος κι αν μοιάζει είναι και μοναχικός. Δεν έχει στανταράκια να σε περιμένουν και να σε συγχωρούν. Στο πρώτο στραβοπάτημα, έφυγες. Τα βράδια είναι πιο άδεια, χωρίς πολύ συναίσθημα, χωρίς να σε ρωτήσει κάποιος πώς ήταν η μέρα σου και να σου χαμογελάσει χωρίς λόγο. Κάνεις ό,τι γουστάρεις, ό,τι θες, χωρίς να δίνεις εξηγήσεις σε κανέναν. Ιδανικό μοιάζει, μόνο που όταν έχεις μάθει να είσαι με κάποιον, μπορεί να καταλήξει κενό κι ανούσιο.
Έτσι γυρνάς πίσω, μα δε λες πως δεν πέρασες καλά εκεί έξω, πως δε σου άρεσαν και τόσο τα κενά βραδιά. Ξεστομίζεις λόγια μεγάλα, ρομαντικά και δίνεις υποσχέσεις. Το κάνεις για σένα κι όχι γιατί σου έλειψε το πρόσωπο. Σου έλειψε η σιγουριά, η βεβαιότητα και η επιβεβαίωση του εγωισμού, να ξέρεις πως για κάποιον είσαι σημαντικός, μοναδικός, ο ένας. Το εγώ σου θέλεις να δυναμώσεις που έχει τσαλαπατηθεί. Θες να κερδίσεις το πρώην ταίρι και να δεις αν η μπογιά σου περνάει ακόμα στα παλιά λημέρια. Θες να δεις πως το έχεις ακόμα, πως μπορείς με ένα κούνημα δαχτύλου και με ψεύτικες αγάπες να κάνεις τον άλλο να είναι ξανά απίκο. Μια νίκη χρειάζεσαι και τίποτα παραπάνω.
Μόνο ρομαντικά δε μοιάζουν τα λόγια αυτά, μόνο κυνικά σου ακούγονται, μα ας το παραδεχτούμε όλοι -κι εσύ, κι εγώ, κι εκείνος που χτύπησε πρόσφατα την πόρτα σου ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία, πως επιβεβαίωση χρειαζόταν και όχι εσένα. Ο λόγος απλός: αν ήθελε εσένα δε θα του έπαιρνε τόσο καιρό να το καταλάβει. Το πισωγύρισμα καμιά φορά δεν είναι όσο αγνό μοιάζει, μα σκέψου πως ο άνθρωπος έχει και σκοτεινές πλευρές που κάποιες φορές ντύνονται σαν επιστροφές.
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
