Λένε πως οι έρωτες μας στη ζωή μας θυμίζουν κι από μια εποχή. Είναι λες κι ο καθένας έχει τη δική του γεύση αναλόγως με το πότε γεννήθηκε, πώς καλλιεργήθηκε και τελικά πώς έζησε. Ξέρεις, μπορεί να είναι ένα αίσθημα ζεστό, φωτεινό, απρόσμενο, ξένοιαστο, ανέμελο, με καλοκαιρινή αύρα. Ή πάλι να έχει την υγρασία του Οκτώβρη με πρασινοκίτρινες υφές και λασπωμένες εισόδους. Ή να είναι λευκός και ψυχρός, σκοτεινός σαν Δεκεμβριανό βράδυ με αέρηδες. Αυτό που δεν ξέρεις ποτέ όμως, σε όποια εποχή κι αν ανήκει ο έρωτας που ζεις, είναι τι θα φέρει η επόμενη στιγμή κι αν το κλίμα θα αλλάξει κι από σαράντα βαθμούς θα σε πάει στους μείον δέκα μέσα σε ένα και μόνο βράδυ.
Σαν τις εποχές λοιπόν, κάθε έρωτας που θα συναντήσεις στη ζωή σου θα βγάζει κι ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού σου, που θα είναι το βασικό στοιχείο των όσων νιώθεις. Κάποιοι έρωτες θα βγάλουν το παιδί από μέσα σου και θα σε γεμίσουν αφέλεια, άλλοι τον έφηβο επαναστάτη εαυτό που δε σκέφτεται, μόνο νιώθει. Δε νιώθει κινδύνους και σαν ένας μικρός θεός έχει ένα αίσθημα αήττητης καρδιάς. Άλλοι πάλι θα σε βρουν κουρασμένο με βαριά κόκαλα κι ανάγκη για ξεκούραση, καθώς θα σε ταλαιπωρήσουν. Κι είναι κι εκείνοι που περνούν και δεν ακουμπούν, ίσα ίσα γρατσουνάνε λίγο τα γόνατά μας, σαν Τετάρτη πρωί στη δουλειά.
Καμία αίσθηση έρωτα δε μοιάζει με την προηγούμενη και δε θα είναι ποτέ ίδια με την επόμενη. Με αυτήν την απορία σε αφήνει πάντα αυτό το αίσθημα: πώς γίνεται κάθε φορά να σε εκπλήσσει. Δεν ξέρω αν είναι μαγεία, είναι σίγουρα κάτι απροσδιόριστο όμως αυτό που προκαλεί ο έρωτας κι αν είσαι τυχερός και τον νιώσεις, αλλάζει για λίγο κάθε κύτταρό σου, κάθε σου κομμάτι. Κάθε φιλί, μοιάζει να έχει γεννηθεί για να το δώσεις, κάθε συνεύρεση σαν να έχει ξετρυπώσει από τα ένστικτά σου. Ποτέ ίδια, ποτέ κοινά. Ακόμη και τα δύσκολα, είναι λες και πρέπει να συμβούν για να έχουν αξία τα πραγματικά σπουδαία.
Κι είτε χειμερινοί, είτε μέσα στον καύσωνα, οι έρωτες που ζούμε πάντα μας αλλάζουν, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Και δεν είναι ποτέ μα ποτέ για κακό. Αρκεί να μην τους στερηθούμε χάριν της αγωνίας μας γι’ ασφάλεια. Γιατί καλώς ή κακώς, όταν ερωτεύεσαι, αυτομάτως πετάς τη λογική σου από το παράθυρο, γιατί πολύ απλά δεν έχει καμία δουλειά σε ένα τέτοιου είδους αλισβερίσι. Κι όσο αθεράπευτα ρομαντικές ακούγονται αυτές οι λέξεις, σκέψου λιγάκι τους έρωτες που έχεις ζήσει. Πού ήταν άραγε η λογική σου;
Κι ας λένε πως όταν πάθεις μια φορά δε θα αφήσεις τον εαυτό σου να την ξαναπατήσει, μα αν δεν την πατήσεις τι νόημα έχει; Σαν τις εποχές κι εδώ, που ξέρεις ότι θα βγάλει κρύο το βράδυ του Σεπτέμβρη, μα δεν την παίρνεις τη ζακέτα γιατί «έλα μωρέ, καλοκαίρι είναι ακόμη». Σίγουρα κουβαλάμε έρωτες ντυμένους καλοκαίρια που μέσα τους είναι βαριοί και δύσκολοι χειμώνες, μα κι εκείνους αν δεν τους ζήσουμε, πώς θα καταλάβουμε τι σημαίνει θέρμη; Εποχή είναι ο έρωτας και πάντα θα αλλάζει. Κι όσο κι αν θέλεις να προστατευτείς πάντα κάτι θα ξεχνάς να πάρεις. Άλλωστε, δεν μπορείς να κουβαλάς πάντα κι ομπρέλα και μαγιό και παλτό μαζί, έτσι δεν είναι;
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
