Γιατί, αν δεν ποντάρεις τα πάντα στην αρχή, τι νόημα έχει;

Η αρχή είναι τόσο, μα τόσο γεμάτη με υποσχέσεις κι ελπίδα φορτωμένη. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει και τα σχέδια βροχή στο μυαλό σου που άρχισαν από μια σταγόνα και σε καταιγίδα έχουν μετατραπεί σε μια στιγμή. Σκεφτείτε πώς είναι όταν διοργανώνετε ένα ταξίδι, πόσα πράγματα μπαίνουν στη λίστα με για ν’ ανακαλύψεις τον καινούριο αυτό προορισμό.

Καινούριος προορισμός μοιάζει κι ο έρωτας όταν έρχεται και σου χτυπάει τη πόρτα. Σε βρίσκει ενήλικα και σε μετατρέπει σ’  έφηβο που όλα τα ζει για πρώτη φορά και θέλει να τα ζήσει έντονα, μοναδικά και πρωτόγνωρα. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας, κάθε φορά μοναδικός κι άγνωστος κι ας έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου πως αυτή τη φορά θα συγκρατηθείς , θα φερθείς ως ώριμος ενήλικας που είσαι και δε θα τα δώσεις όλα για να μείνεις στο τίποτα για ακόμα μια φορά. Γελιέσαι οικτρά και το ξέρεις κι εγώ κι εσύ κι όλοι μας, γιατί πολύ απλά ο έρωτας τα θέλει όλα. Στο ποντάρισμα δε δέχεται κάτι λιγότερο από τα πάντα, αν τολμήσεις να παίξεις εκ του ασφαλούς πολύ απλά θα μείνεις στον πάγκο.

Δε θα είσαι ανάμεσα στους παίχτες και το παιχνίδι, αχ αυτό το παιχνίδι, πρέπει να να το παίξεις και να το ζήσεις. Είναι σαν την αγαπημένη σου μουσική που, για να την απολαύσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να είναι στο τέρμα, να τη νιώθεις στα κύτταρά σου, να νιώθεις πως είσαι έτοιμος να κουφαθείς, μα κάπου εκεί να δυναμώνεις κι άλλο, όσο μπορείς. Γιατί πολύ απλά η εναλλακτική λύση μοιάζει με εκκωφαντική σιωπή και τις σιωπές κανένας δεν αγάπησε αν δεν ήταν επιλογή του κι οι περισσότεροι από εμάς ίσως και τις φοβόμαστε και λίγο όταν μας έρχονται απρόσκλητες.

Όταν νιώθεις κάτι για πρώτη φορά, εκείνο το άγγιγμα, εκείνο το βλέμμα που σε έχει καθηλώσει, όταν έρχεται τελικά εκείνο το πρώτο φιλί που θα σε λυτρώσει από την αγωνία, νιώθεις πως κάθε κύτταρό σου είναι σε έκσταση, η καρδιά σου κοντεύει και βγει από το στερνό σου. Κάπου εκεί λοιπόν συνειδητοποιείς πως την πάτησες κι όσο κι αν προσπαθείς να βάλεις όρια, είναι φυσικώς αδύνατο να μπορέσεις. Γιατί πολύ απλά το σώμα σου δεν το ελέγχεις εσύ πια, μα εκείνο το άλλο άτομο, τις σκέψεις σου πάλι ο συνήθης ύποπτος και τα συναισθήματα που σκάνε το ένα μετά το άλλο και δεν μπορείς να τα διαχειριστείς ανήκουν πάλι εκεί.

Η λύση είναι μία κι αυτή είναι να παραδοθείς σ’ αυτό που ήρθε στην πόρτα σου και να το ζήσεις με όλο σου το είναι. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Οι στιγμές που αξίζουν έχουν μέσα τους τα φιλιά, τα χάδια και τα συναισθήματα που θα κερδίζουμε όταν αφηνόμαστε. Ανθρώπους που θα μας χαρίσουν στιγμές και για λίγο ίσως, νιώσουμε πως κρατάμε ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια μας.

Ένα συναίσθημα που κανένας δε θα μπορέσει ποτέ μα ποτέ να στο πάρει γιατί είναι αποκλειστικά δικό σου. Οι αναμνήσεις σου ανήκουν κι ο πόνος επίσης. Γιατί, όταν τα ποντάρεις όλα, μην ξεχνάς πως υπάρχει ο κίνδυνος να μείνεις ρέστος. Μα τι νόημα έχει αν έχεις ένα τσουβάλι με μάρκες χωρίς να ποντάρεις γιατί φοβάσαι· έχεις ήδη χάσει. Τα πάτα, αυτή είναι η απάντηση στο «πόσα;» και να νιώθεις στο αίμα σου την αδρεναλίνη που σου χαρίζει ένας έρωτας γιατί τίποτα άλλο δε θα μπορέσει να στο δώσει αυτό, όσες μάρκες κι αν έχεις να σε ένα τσουβάλι που ποτέ δεν ανοίγεις. Ζήσ’ το στο τέρμα. Καλά κέρδη!