Η λέξη βοήθεια είναι απαγορευμένος καρπός για κάποιους, ενώ κάποιοι άλλοι την έχουν για ψωμοτύρι, που λέμε και στο χωριό μου. Σίγουρα έχεις γνωρίσει στη ζωή σου ανθρώπους που μοιάζουν να είναι πάντα δυνατοί, που δείχνουν πως τα έχουν όλα υπό έλεγχο και ταυτοχρόνως θα είναι κι εκείνοι που θα τρέξεις να ζητήσεις βοήθεια με την πρώτη στραβή, πάντα διαθέσιμοι, πάντα ψύχραιμοι. Δε θυμάσαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που τους άκουσες να ζητούν βοήθεια, που έδειξαν ότι δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά μόνοι τους και θέλουν ένα χέρι, που τέλοσπάντων κάτι δεν πήγε καλά και λύγισαν για λίγο. Όσο κι αν τρέξεις πίσω στη μνήμη σου, αδυνατείς ν’ ανακαλέσεις μια τέτοια αδύναμη στιγμή τους.
Για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ δύσκολο, ίσως και ανθρωπίνως αδύνατο, να ξεστομίσουν τη λέξη αυτή. Πολλοί θα τους χαρακτηρίσουν εγωιστές, άλλοι σκληρούς, κάποιοι και ψευτοπερήφανους. Οι χαρακτηρισμοί ποικίλουν, μα η αλήθεια δεν ανήκει σε τίποτα από τα παραπάνω. Γιατί, εν τέλει, δεν το κάνεις γιατί νιώθεις πως δεν έχεις το δικαίωμα, πως δε σ’ αφήνει μια αόρατη δύναμη να ζητήσεις βοήθεια και πως τελικά, δεν την αξίζεις. Κατακλύζουν το μυαλό σου σκέψεις που ουρλιάζουν πως αν σε βοηθήσουν τότε αυτό αυτομάτως σημαίνει πως είσαι ανίκανος να βοηθήσεις εσύ, πρώτα εσένα και μετά εκείνους.
Kι έτσι θεωρούν μονόδρομο το να τα καταφέρουν μόνοι τους. Προσπαθούν να ξεπεράσουν τα μικρά, τα μεγάλα τους, ακόμη κι εκείνα που δε λύνονται χωρίς παρέα ή ομάδα. Γιατί στο δικό τους το κεφάλι είναι μόνο δικά τους, άρα αφορούν μόνο εκείνους και κανένας δε χρειάζεται να τους δει αγχωμένους, αβοήθητους, νικημένους. Ένα αρρωστημένο στοίχημα που έχουν βάλει με τον εαυτό τους και δεν επιτρέπεται να το χάσουν. Κι αυτή τη δύναμη που δείχνουν προς τα έξω την έχουν πληρώσει ακριβά για εκατό ζωές.
Άσε που αν ζητήσεις βοήθεια, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για την απόρριψη. Και καμιά φορά η άρνηση της βοήθειας δεν έρχεται ξεκάθαρα και με αγένεια, μα με κρυμμένα νοήματα. Εκείνη είναι που πονάει και περισσότερο, γιατί πρέπει να αποδεχθείς πως δε θα λάβεις ούτε ώμο μα ούτε και ξεκαθάρισμα. Ο καλός, ο δυνατός της υπόθεσης κι αυτός που οι άλλοι βλέπουν σαν ψυχολόγο άλλωστε, πώς γίνεται να χρειάζεται βοήθεια; Σίγουρα δεν την έχει ανάγκη, σίγουρα απλώς χαϊδεύεται και θέλει προσοχή.
Κι όταν χρειάστηκε βοήθεια κι αποφάσισε να τη ζητήσει, όλοι ήταν απασχολημένοι με τις ζωές τους. Δε θεώρησαν τις δικές του πληγές σημαντικές και προχώρησαν παρακάτω στον επόμενο που ήταν σε θέση πιο αδύναμη. Κι όταν μένεις με το χέρι απλωμένο να κοιτάει το κενό, υπόσχεσαι στον εαυτό σου να μην το ξαναπλώσεις, παρά μόνο αν είναι να κρατηθεί κάποιος άλλος από σένα. Ένα στοίχημα που παλεύεις να κρατάς σε εφαρμογή, ένας νόμος με τεράστιο κόστος που μόνος έχεις μάθει να υπακούς τυφλά χωρίς να το μάθει κανείς.
Εκείνου που δε ζητά ποτέ βοήθεια, του ταιριάζει καλύτερα η ταμπέλα του εγωιστή πάρα του φοβισμένου. Του ταιριάζει περισσότερο να είναι ψυχρός παρά αποδυναμωμένος. Και ναι, το προτιμά κι ας είναι ένα μεγάλο, ξεκάθαρο ψέμα. Γιατί στην τελική, είναι καλύτερο να νομίζουν πως είσαι καλά, παρά να ξέρουν πως δεν είσαι και να μην μπορούν ή θέλουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
