Η αδρεναλίνη του να προλαβαίνεις κάτι στο παρά πέντε

Ένα από τα μειονεκτήματα που λατρεύουμε να μισούμε είναι η αναβλητικότητα κι αυτό γιατί τη βλέπουμε μονόπλευρα. Μένουμε στην έκφανσή της που αφορά το να τεμπελιάζεις και μένουμε εκεί. Υπάρχει όμως και το να περιμένεις μέχρι τελευταία στιγμή για να ολοκληρώσεις μια εκκρεμότητα, δουλειά, αγγαρεία όπως θες πες το, δώσε όποιο όνομα εσύ θες. Το βλέπουν οι αναβλητικοί σαν μάχη με το χρόνο και θέλουν να νικήσουν, στην κόψη του ξυραφιού να βγουν νικητές.

Καινούριος χρόνος μόλις ξεκινά και σημαίνει καινούρια αρχή κι ας έμειναν πολλά πράγματα πίσω. Γι’ αυτά θα μιλήσουμε λιγάκι, για όλα εκείνα που υπάρχουν σε μια λίστα υποχρεώσεων λίγο πιο τυπικών, που η προθεσμία σε κυνηγά. Ένα αδιάκοπο κυνήγι με τον χρόνο. Κι ας έχουν μάθει οι αναβλητικοί καιρό την ημερομηνία έναρξης και λήξη υποβολής κι ας ξέρουν τον χρόνο και τον κόπο που απαιτείται, είναι ικανοί να αγχωθούν μέχρι αηδίας, μα μια ακόμη αναβολή χωράει πάντα δίπλα στην προηγούμενη.

Δε θα τους δεις ποτέ να παίρνουν χαρτί και στυλό και να ξεκινούν πρώτοι, θα είναι εκείνοι που ατενίζουν, λίγο πιο αφηρημένοι και σκεπτικοί. Στο σχολείο είναι εκείνοι που θα μπουν τελευταίοι για μάθημα κι ας έχουν ακούσει το κουδούνι, στη δουλειά αυτό θα τους ακολουθεί, κάθε προθεσμία, κάθε ανάθεση, κάθε μικρό και μεγαλύτερο όριο είναι μια θηλιά που ψάχνουν να διώξουν από πάνω τους και να πάει για μια μέρα μετά.

Σαφώς, ίσως θα ήταν εύκολο να βγάλουμε ένα συμπέρασμα κάπως βιαστικό και να πούμε πως επειδή αναβάλουν μονίμως κάτι δεν το θέλουν ή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Υπάρχει όμως και η ανάγκη του να βρίσκονται σε πρόκληση. Θέλουν να είναι σε έναν αγώνα, γιατί γι’ αυτούς όλα είναι ένα πεδίο μάχης και σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι ο χρόνος ο αντίπαλος που τους δίνει μια ικανοποίηση, καθώς κυλά εναντίον τους κι αυτοί τον αγνοούν, μέχρι στο παρά πέντε να τον προσπεράσουν, δίνοντάς τα όλα πριν την τελική ευθεία.

Θα είναι πιο δημιουργικοί, θα βάλουν όλο τους είναι, γιατί πολύ απλά τους αρέσει να είναι νικητές, όσο κι αν φημολογείται ότι δεν τους αφορά μια νίκη. Η αλήθεια είναι πως βαριούνται την ηρεμία που φέρει ο προγραμματισμός και η έλλειψη αυτού είναι και η κινητήριος δύναμή τους. Δεν εγκαταλείπουν ποτέ όμως, δε θα αφήσουν ποτέ κάτι μισό, απλώς θα επιλέξουν να το κάνουν στο παρά πέντε, πότε-πότε στο και πέντε, μα συχνά, λίγο πριν σφυρίξει ο χρόνος τον μηδέν του, εκεί θα είναι και θα κόβουν την κορδέλα. Θα λαμβάνουν την ικανοποίηση πως προλάβανε κι ίσως θα κοκορεύονται ελαφρώς πως δεν ήταν ανάγκη να ξεκινήσουν νωρίτερα, αφού κι έτσι τα κατάφεραν επάξια. Λίγο υπερόπτες φαίνονται φορές-φορές και σίγουρα πολλοί θα τους κατηγορήσουν για έπαρση, μα εκείνοι έχουν μάθει να μην ακούν την άποψη των άλλων γιατί έχουν καταλήξει από παλιά πως ο χρόνος είναι σχετικός και το ίδιο και οι απόψεις.

Εκείνοι πάντα γκαζώνουν τελευταία στιγμή κυνηγώντας αυτό που τους δίνει μια φλόγα, έναν ενθουσιασμό. Παλεύουν, έστω κι αργά και ξέρουν πως αυτή η δύναμη μέσα τους θα τους βγάλει στο παρά ένα νικητές.

ΥΓ.: Αφιερωμένο στις τελευταίες στιγμές που βγήκαμε νικητές κόβοντας το νήμα.