Η τελειότητα άργησε μια μέρα

Τα λάθη είναι μια λέξη που όλοι μας έχουμε μάθει να φοβόμαστε και ν’ αποφεύγουμε καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια. Προσπαθώντας να τα κάνουμε όλα σωστά, μας πιάνει μια εμμονή για τελειότητα κι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι και μόνο με την ιδέα του λάθους ένας μικρός πανικός μας πιάνει. Δεν επιτρέπεται το λάθος σε μια εποχή που όλα πρέπει να γίνονται «σωστά».

Όλο αυτό το δικαστήριο που υποβάλουμε τους εαυτούς μας έχει μόνο σκοπό να μη χρειαστεί να ξαναμετανιώσουμε για κάτι και για να επιτευχθεί αυτό γινόμαστε προσεκτικοί, επιφυλακτικοί και πολύ καχύποπτοι. Από παιδιά μας έχουν γαλουχήσει στο να σκεφτόμαστε δίπλα και τριπλά πριν κάνουμε ή πούμε κάτι, να είμαστε συνετοί τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους.

Μα κάπου εδώ υπάρχει μια μεγάλη παγίδα στην ιστορία· όταν είσαι προσεκτικός παύεις δυστυχώς να είσαι αυθόρμητος, γιατί έχεις σκεφτεί, έχεις υπολογίσει προσεκτικά τις κινήσεις σου και χάνεις την ομορφιά της στιγμής. Τι εννοώ μ’ αυτό; Πως η ομορφιά βρίσκεται εκεί που είναι όλα αβίαστα κι έρχονται από μόνα τους. Εκείνο το χαμόγελο που σκάει στα χείλη σου χωρίς δεύτερες σκέψεις είναι και το πιο αληθινό και πίστεψέ με, υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά σ’ ένα χαμόγελο φυσικό από εκείνο το μηχανικό κι επιτηδευμένο.

Τα λάθη αποδυναμώνουν την αυτοπεποίθησή μας, σαν ήρωας σε video game, που με τα χτυπήματα βλέπεις την ενέργειά του να μειώνεται και κάπου ψάχνει το μαγικό φίλτρο που θα του δώσει παραπάνω ζωή. Κάποια λάθη τα προκαλείς εσύ στον εαυτό σου και κάποια άλλα δεν είναι στο χέρι σου, μα σε επηρεάζουν άμεσα. Αξίζει να πάψεις πάψεις να φορτώνεις με κατηγορίες τον εαυτό σου, πως έπρεπε να ξέρεις καλύτερα για να μη βρεθείς σ’ αυτή τη θέση.

Ναι, έχεις κάνει λάθη, κάποια απ’ αυτά τα σε κυνηγούν ακόμα και σ’ άλλαξαν πολύ γιατί ήρθες αντιμέτωπος με τις πράξεις σου κι αυτό είναι πάντα το πιο δύσκολο κομμάτι. Να πάρεις ευθύνες. Κι αυτό που τρέμεις κι εσύ κι εγώ και όλοι μας είναι ποιος στην πορεία του παιχνιδιού θα μείνει χωρίς άλλες ζωές για να παίξει. Σκέφτεσαι πολύ πριν πράξεις και συνεχώς πιάνεις τον εαυτό σου να διστάζει να δοκιμάσει, γιατί έτσι νιώθει πιο ασφαλής. Αν δεν υπάρξει δράση, δε θα υπάρξει αντίδραση, άρα αν δεν προσπαθήσεις δε θα κάνεις και λάθος.

Μα κάθε λάθος σου αποτελεί αυτό που είσαι, είναι κομμάτι σου, μέρος από εσένα. Να σ’ αγαπάς λιγάκι παραπάνω γιατί στο τέλος, όταν όλα τα φώτα θα κλείσουν, μόνο με τον εαυτό σου θα μείνεις, γι’ αυτό κάνε και λίγο τα στραβά μάτια στα λάθη σου κι αντί για κήρυγμα δωσ’ του μια αγκαλιά και πες πως γίνοντ’ αυτά και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.

Αν δε εμπιστευτείς τη σοφία της ζωής, δε θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις γιατί και τα λάθη είναι απαραίτητο να συμβαίνουν και ξαφνικά, μια τυχαία μέρα που όλα θα σου μοιάζουν αποστειρωμένα και τέλεια, θ’ αντικρίσεις ένα είδωλο στον καθρέφτη σου, ένα παιδί που ποτέ δεν το άφησες να παίξει για να μη χτυπήσει και κάπως έτσι ξέχασε πώς παίζεται το παιχνίδι.