Καλύτερο ένα ψέμα από μια μισή αλήθεια

«Πες μου το καλύτερο ψέμα», κάπως έτσι αρχίζει ο στίχος από το ρεφρέν αγαπημένου τραγουδιού. Ψέμματα και αλήθειες, μια μάχη ανά τους αιώνες μεταξύ τους. Τα ψέμματα λατρεύουμε να τα μισούμε, είναι πιο γλυκά από την αλήθεια -τις περισσότερες φορές- γι’ αυτό και τα επιλέγουν όσοι τα χρησιμοποιούν. Μπορείς να τα ντύσεις και να φτιάξεις εσύ το σενάριο, τα σκηνικά και να διαλέξεις τους ηθοποιούς για το casting σου έτσι ώστε να ανεβάσεις το έργο σου. Μια παράσταση είναι ένα ψέμα, μια παράσταση που χρειάζεται κοινό και σκηνοθέτη εσένα. Εσένα, εμένα ή τον εκάστοτε σκηνοθέτη που επιλέγει να ανεβάσει τη παράσταση.

Γιατί επιλέγουμε να πούμε ψέμματα; Η απάντηση νομίζω ξεκάθαρη μόνο νομίζω πως είναι. Μα για να κερδίσουμε κάτι φυσικά. Χρόνο, θέση, υπόσταση, ανθρώπους, καταστάσεις, ονόμασέ το και θα το έχεις. Γιατί να μην κάνεις χρήση της αλήθειας; Μα γιατί η αλήθεια σε εκθέτει, είναι διαφανής, μπορείς να δεις μέσα της και είναι γεγονός που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει και να την ωραιοποιήσει. Η γυμνή αλήθεια είναι ως έχει, δε δέχεται επεξεργασία, ντυσίματα, ρόλους και σκηνές. Είναι αυτή και μετά μπαίνει μια τελεία.

Αυτή την τέλεια είναι που φοβούνται όσοι χρησιμοποιούν το ψέμα, γιατί κάτι που επιθυμούν είναι επιτακτική ανάγκη για εκείνους να κρατήσεις λίγο ακόμα, μια στιγμή ίσως και δε σκέφτονται τι έχουν να χάσουν. Γιατί το ψέμα ίσως σου δώσει αυτό που έχεις ποθήσει, μα να ξέρεις πως η θέση από το θρόνο που κατέκτησες είναι προσωρινή και η αποπομπή καθόλου ομαλή έχω να σου πω.

Ίσως να υπάρχει και κάτι χειρότερο -για κάποιους ακόμα κι από το ψέμα- κι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Έχεις σκεφτεί τι μπορεί να σημαίνει μισή αλήθεια, ίσως να το παρομοιάσεις με κάτι αληθοφανές. Όχι. Η μισή αλήθεια έρχεται να δώσει το ρόλο του ήρωα. Πάντα στη χρήση της υπάρχει ο καλός και κακός και πάντα σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια ο καλός είναι αυτός που τη χρησιμοποιεί. Ο ήρωας λοιπόν δεν έχει πει ολόκληρη την ιστορία γιατί ξέρει πολύ καλά πως αν την πει, στο τέλος της ιστορίας δε θα είναι ο καλός της υπόθεσης αλλά μια αμφιλεγόμενη φιγούρα, ίσως και κακή. Και σε κανέναν δεν αρέσει να είναι ο κακός.

Τι σε κάνει όμως να οδηγηθηθείς στο να μη χρησιμοποιήσεις την αλήθεια, μα ο φόβος φυσικά και η ανασφάλεια. Ανασφάλεια που θες να κρύψεις να ντύσεις και να μεταμφιέσεις σε κάτι πιο φανταχτερό κι αποδεκτό από τον τον αποδέκτη του φυσικά.

Κάνουμε λάθος και εσύ και και εγώ και όλοι μας, η ανασφάλεια είναι ανθρώπινη αδυναμία που προσπαθούμε να τη ντύσουμε σαν δύναμη. Σκέψου πως η καλύτερη δυνατή επιλογή είναι το αληθινό, δε θα σου πω ότι θα είναι όμορφο, ίσως και όχι, δε θα σου πω ότι είναι εύκολο, σίγουρα όχι, μα είναι ο μοναδικός τρόπος για να αναγνωρίζεις εσένα. Γιατί δε σου είπαν πως με παγίδα τα ψέμματα και τις μισές αλήθειες, με τόσες παραστάσεις, μάσκες και μεταμφιέσεις δε θα αναγνωρίσεις εσένα. Εκείνο το είδωλο θα πρέπει να το ντύσεις και να το μεταμφιέσεις κι αυτό; Κουραστικό, απαιτητικό και καταναλώνει όλη την ενέργειά σου, δε νομίζεις;