Κανείς να μην πλησιάσει, γιατί έτσι κανείς δε θα φύγει

Φλερτ. Μια διαδικασία που αγαπάμε πολύ κι ανυπομονούμε τη στιγμή που θα τα δώσουμε όλα για να δείξουμε σ’ εκείνο το ένα άτομο πως μας ενδιαφέρει. Μα νομίζω πως πια λίγο-πολύ έχουμε ξεχάσει να φλερτάρουμε κι αν με ρωτάτε, δυστυχώς δεχόμαστε με κάποια μικρή είτε μεγάλη καχυποψία το ενδιαφέρον όταν είμαστε οι παραλήπτες εμείς.

Σενάριο κινηματογραφικό, νούμερο ένα και καλό. Έρχεται η στιγμή που όταν πας να πάρεις τον καφέ σου το πρωί, το άτομο πίσω από το πάσο θυμάται την παραγγελία σου και πριν ακόμα καταλήξεις εκεί, ο καφές είναι έτοιμος κι αντί να δώσεις παραγγελία λαμβάνεις ένα μεγάλο χαμόγελο και μια καλημέρα. Κι η δράση αυτή σε παραξενεύει, σου είναι λίγο πολύ άγνωστη, κάπου έχεις ξεχάσει ν’ απολαμβάνεις χαμόγελα με παραλήπτη εσένα. Το πιο όμορφο πράγμα το βλέπουμε με μεγάλη καχυποψία κι όταν το χαμόγελο εξελιχθεί σ’ ένα «Γεια σου. Τι κάνεις;», ένας μικρός πανικός σε πιάνει για το αν η συνέχεια φέρει ένα κομπλιμέντο που σου εμφανίζεται κι ο κρύος ιδρώτας.

Έχουμε μάθει να βλέπουμε τους ανθρώπους καχύποπτα, να είναι ένοχοι για πράγματα που ούτε καν έχουν διαπράξει ή έστω έχουν σκεφτεί να κάνουν. Είναι πιο εύκολο να έχει κάνει κάποιος κάτι λάθος πάρα κάτι σωστό. Γιατί έτσι δε θα χρειαστεί να του δώσεις μια ευκαιρία, να δεχτείς το χαμόγελό του, το κομπλιμέντο του και μπεις σε μια νέα περιπέτεια. Έχεις ξεχάσει πως είναι οι περιπέτειες πια. Προτιμάς μια λευκή, ασφαλή χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα ζωή παρά εκείνο που θα σε βγάλει από τα νερά σου.

Λείπει αυτή η άγνοια κινδύνου που είχαμε όλοι στην αρχή του παιχνιδιού που λέγεται έρωτας. Λείπει τι θάρρος, το θράσος, η προσπάθεια κι η εμπιστοσύνη, κυρίως αυτή. Όταν όλοι ξεκινήσαμε να έχουμε εκείνα τα πρώτα σκιρτήματα, σ’ εκείνα τα πρώτα χαμόγελα, ένα νεύμα ήταν ικανό να μας κάνει να φανταζόμαστε τις πρώτες κοινές διακοπές μαζί. Τώρα ένα χαμόγελο μπορεί να μην το προσέξεις για μέρες, μήνες ή και χρόνια. Το χαμόγελο πια φέρνει μια ταραχή γιατί πολύ απλά κάπου ενδόμυχα, σε κάνει να θυμάσαι πράγματα που θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πολύ απλά κάποτε αγκαλιάσαμε εκείνο το χαμόγελο, φιλήσαμε εκείνα τα χείλη, πήγαμε εκείνες τις διακοπές και ζήσαμε το όνειρο. Μα το όνειρο τελείωσε και κάπου προτιμήσαμε να βάλουμε ένα προστατευτικό πλέγμα, να χτίσουμε ένα κάστρο και να υψώσουμε πελώρια τείχη γύρω.

Κάπως έτσι πήραμε την απόφαση να βγούμε εντελώς απ’ το παιχνίδι κι από το γήπεδο που παίζεται, μη σου πω. Έτσι είναι πιο ασφαλές, τώρα είσαι σίγουρος πως τίποτα δε θα σε πειράξει, ούτε θα σε πληγώσει. Εάν δεν παίξεις δεν μπορείς και να χάσεις, σωστά; Μπα, μέγα λάθος γιατί αν δεν παίξεις τότε είναι που δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσεις. Εκείνες οι όμορφες στιγμές δε χτίζονται με τείχη κι επιδέσμους, μα με χαμόγελα και κοινές στιγμές, με όνειρα που θα τα κάνεις πραγματικότητα. Ρίξε τα τείχη και σ’ εκείνο το χαμόγελο, η απάντησή σου να είναι ένα μεγαλύτερο χαμόγελο. Και κάπως έτσι, με δυο απλές καμπύλες των χειλιών, γεννιούνται οι έρωτες οι μεγαλύτεροι. Τι λες, χαμογελάμε;