Σχέσεις και καβατζες: αιώνιο θέμα αντιπαράθεσης στον κόσμο των σχέσεων, τα δύο άκρα θα έλεγε κανείς. Ή μάλλον το ίδιο πράγμα όταν υπάρχει ερωτικό παιχνίδι και στις δύο, αλλά συναίσθημα μόνο στη μία. Δεν είναι οι άνθρωποι καβάτζες θα ισχυριστούν οι ρομαντικοί και οι σχεσάκηδες μα όπως κάθε νόμισμα έτσι και οι σχέσεις έχουν δύο όψεις κι ίσως το προφανές, να μην είναι πάντα και το σύνηθες.
Οι άνθρωποι δεν είναι καβατζες, εδώ συμφωνούμε όλοι γιατί κανένας μας δε θέλει να είναι δεδομένος, κανένας μας δε θέλει να τον καλούν μόνο για ένα κρεβάτι, εκτός κι αν είναι εξαιρετικά καλό. Όλοι μας κατά καιρούς, έστω κι ενδόμυχα, ζητάμε την επικοινωνία, την τρυφερότητα και το δέσιμο που προκύπτει μέσα από μια σχέση σωστά; Σωστά, η θεωρία πάντα τα εξηγεί καλά κι όλοι μας είμαστε φανατικοί στο να την ανακαλούμε όταν είναι απαραίτητο. Τι γίνεται όταν αυτή η νόρμα της σχέσης, που συμπληρώνει όλα τα κουτάκια κι είναι κοινωνικά αποδεκτή, παύει να έχει την ουσία που χρειάζεται για να διατηρηθεί ως έχει;
Αν θεωρήσουμε ως καβάτζα τη συναναστροφή εκείνη που εξ αρχής είχε αυτή τη μορφή, τότε καμία σύνδεση δεν υφίσταται με τα παραπάνω πέραν του ότι μιλάμε για δυο ανθρώπους που βρίσκονται ερωτικά. Άλλωστε, δεν είναι ότι δεν έχει υπάρξει αυτό το μοτίβο πολλάκις και για πολλούς λόγους. Είτε ανεβάσαμε τείχη για να μη νιώσουμε, είτε κάποιος άλλος τα σήκωσε για εμάς κι αρκεστήκαμε σε αυτές τις στιγμές που απολαύσαμε σε ένα κρεβάτι. Οι δεσμεύσεις όμως που χτίζουμε, ο άνθρωπος που έχουμε επιλέξει να είναι στη ζωή μας κι έχουμε συμφωνήσει πως το μέλλον θα είναι κοινό κι οι στιγμές μας επίσης, περνάνε στην κατηγορία της επένδυσης κι έτσι δύσκολα βγαίνουν από αυτή χωρίς ευτράπελα. Θεωρείται ως κι υποβιβασμός να αλλάξει η κατηγορία, καθώς, εφόσον έχεις πετύχει την «κανονική» σχέση, είναι λίγο το να το γυρίσεις σε ό,τι άλλο.
Κι όμως, μια σχέση που είστε μαζί αλλά είναι σαν να μην είστε, μια σχέση με αμοιβαία κέρατα, ή και μονομερή, μια σχέση που φοράει τη δέσμευση χαλκά αλλά δεν την τιμά, μια σχέση που μοιάζει με εργασιακή ρουτίνα, μια σχέση που κοιμάστε στις άκρες του κρεβατιού κάθε βράδυ, τι είναι;
Η «κανονική» σχέση αυτή, δεν είναι παρά καβατζα. Είναι γιατί πολύ απλά μπορείς να ζήσεις άνετα χωρίς αυτή κι έχεις μάθει να ζεις από ό,τι φαίνεται. Τα γέλια έχουν μειωθεί αισθητά, οι κοινές σας στιγμές είναι μετρημένες, η τρυφερότητα, το φλερτ, η διεκδίκηση, η περιπέτεια, έχουν φύγει από την κυρία έξοδο του σπιτιού κι απλώς έχει μείνει μια ταμπέλα που έχετε φορέσει στη σχέση σας. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την κακή καβάτζα. Την πολύ κακή.
Οι λόγοι πολλοί: εγωισμός, φόβος, συνήθεια, διάλεξε έναν και πάρε. Κι ίσως να είναι οι καβάτζες τελικά εκείνες που θα πρέπει να θιχτούν με αυτόν τον παραλληλισμό, καθώς τουλάχιστον εκείνες, ποτέ δεν προσποιήθηκαν κάτι που δεν είναι. Γιατί οι καβάτζες, που τόσοι και τόσοι κατηγορούν, είναι εκείνες οι συνδέσεις των ανθρώπων που δίνουν περισσότερες και πιο αληθινές στιγμές από ό,τι εκείνες οι σοβαρές σχέσεις που το παίζουν ανώτερες μέσα στη μιζέρια τους. Κι αν είναι να φορεθεί η ταμπέλα, ας είναι τουλάχιστον ειλικρινές το πόρισμα. Ίσως τελικά η διαφορά να μην είναι το συναίσθημα. Ίσως να είναι το ψέμα που κρύψαμε από την αγωνία μας να έχουμε έναν άνθρωπο δικό μας. Κι αυτό είναι κάτι που μια καβάτζα δε χρειάστηκε ποτέ.
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
