Ξέρεις ότι έπρεπε να χωρίσεις όταν αντί για λύπη νιώθεις ανακούφιση

Ο χωρισμός αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο σε μια σχέση κι ας αποτελεί το τέλος αυτής. Σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε πότε να χωρίσουμε, πώς να τελειώσουμε αυτήn την κατάσταση, πώς να αφήσουμε κάτι για το οποίο παλέψαμε πολύ και συχνά γεμίζουμε αμφιβολίες για το αν είναι η σωστή απόφαση. Σωστό ή λάθος, συνήθως είναι κάτι που θα το ορίσει ο χρόνος. Υπάρχει όμως κάτι που λειτουργεί σαν αναγνωριστικός παράγοντας κι αυτό δεν είναι άλλο παρά το συναίσθημα που έχεις αμέσως μετά τον χωρισμό.

Συναίσθημα, μεγάλη παγίδα, καθώς εύκολα παραπλανεί. Πώς λοιπόν μπορείς να το εμπιστευτείς όταν αυτό βρίσκεται στο ζενίθ του; Όταν όλα είναι υπερβολικά και χτυπάνε κόκκινο στην έντασή τους- κάποιες φορές, πολύ παραπάνω από αυτό που μπορείς κι εσύ ο ίδιος να αντέξεις; Σε έναν χωρισμό, όταν η λήξη πλησιάζει στο να σημάνει, σίγουρα τίποτα δε μοιάζει ειδυλλιακό. Κάτι έχει χαθεί, σαν να θόλωσε η σχέση, σαν να έφυγε το χρώμα σε φωτογραφία που έμεινε πολύ στο ήλιο. Δε θέλουμε να δούμε πως οι συμπεριφορές έχουν αλλάξει, πως η αγκαλιά έχει χαθεί και πήρε όψη τυπική από καιρό. Πως το φιλί περισσότερο φιλικό μοιάζει πάρα εκείνο που κάποτε έκανε την καρδιά να πεταρίζει και τις τρίχες να σηκώνονται. Χωρίς να έχει έρθει το τέλος ακόμη, έχει έρθει από καιρό.

Μεγάλο κεφάλαιο ανοίγει όταν κάποιος πρέπει να βάλει την τέλεια, όταν πασχίζουν να βγουν από το στόμα του οι λέξεις που δηλώνουν πως το τέλος έχει φτάσει καιρό τώρα και πως η δήλωση είναι εκείνη που έχει απομείνει για επισφραγισθεί το γεγονός. Σαφέστατα εκείνη την ώρα δεν το βλέπεις, γιατί εκείνη την ώρα κάπως πονά που βλέπεις τη σχέση να κατεδαφίζεται κι ας είσαι εσύ αυτός που πάτησε το κουμπί· όταν βλέπεις τα συντρίμμια άλλωστε πάντα αμφιβάλλεις.

Κι όμως παρατηρώντας το τέλος, όσο κι αν πονάς το πρώτο που νιώθεις είναι μια ανακούφιση, μια λύτρωση. Κι αυτό είναι το πιο ισχυρό σου δείγμα, ότι ο χωρισμός ήταν σωστή απόφαση. Μη βιαστείς και θεωρήσεις τον εαυτό σου τον κακό της υπόθεσης κι ενοχικά πιστέψεις πως αφού δεν πονάς σημαίνει και πως δεν αγάπησες. Ο πόλεμος επιτέλους τελείωσε. Γιατί τόσο καιρό σε πόλεμο βρισκόσασταν και τελικά καταλήξατε να πληγώνετε τον έρωτά σας κάθε μέρα και λίγο περισσότερο.

Η ανακούφιση που νιώθεις, σαν το νερό μετά από ένα καλό τρέξιμο, είναι γιατί σηκώθηκε το βάρος από πάνω σου. Όλη η πίεση του να πετύχει κάτι που απέτυχε, ήταν ανυπόφορη κι ας μην μπορούσες να το δεις. Θα σού λείψουν όλα, θα τα ψάξεις και κάποια βράδια με μανία, ίσως και να γυρίσεις πίσω σε κάτι αναμνήσεις ονειρικά πλασμένες που έχεις μέσα σου για να τις ξανακάνεις δικές σου. Μα ξέρεις πως όσες φορές και να γυρίσεις να φτιάξεις τις ίδιες αναμνήσεις, ένα φθηνό αντίγραφο θα είναι, ένα τσιρότο νικοτίνης.

Μέσα σ’ όλη αυτή τη θλίψη που τώρα νιώθεις κι ίσως για καιρό ακόμη, ψάξε να βρεις τη λύτρωση που φέρνει ένας πόλεμος που έφτασε στο τέλος του. Πια δεν υπάρχει κάτι για να πολεμάς, κράτα σαν λάβαρα τις στιγμές σας, τα μαθήματα που πήρατε κι οι δυο και εκείνα τα χαμογελά που σμιλεύατε κάτι δειλινά.  Θυμήσου και μη λυπάσαι, πως μετά από έναν πόλεμο έρχεται η ειρήνη κι εσύ την περίμενες καιρό, έτσι δεν είναι;