«Δε με νοιάζει τι θα πουν» είχες πει τότε στην αρχή. Πάντα κάπως έτσι ξεκινάει μια δράση, μια απόφαση, μια ιδέα. Μέχρι που σε νοιάζει. Οι αρχές βέβαια, σχεδόν πάντα μοιάζουν ιδανικές κι υπόσχονται πολλά περισσότερα από όσα μπορούν να δώσουν. Υποσχόμαστε κι εμείς ακόμα περισσότερα από αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε. Τι φταίει άραγε, που ο ενθουσιασμός που κουβαλάει ο έρωτας είναι πάντα σε μεγάλες δόσεις; Σε δόσεις που ούτε εσύ ο ίδιος μπορείς να διαχειριστείς, ενώ σαν μαγικός ζωμός σε κάνει να νιώθεις υπερήρωας ενώ είσαι ένας ταπεινός κοινός θνητός.
Υπάρχει πάντα κι ένας παράγοντας κρυφός, αφανής, που εν μέρει ξέχασες ότι εσύ ο ίδιος καταχώνιασες για να μην του δώσεις και πολλή σημασία. Αφορά τους δικούς σου άλλους, εκείνους που κατά καιρούς τους έχεις δώσει εσύ την εξουσία να κάνουν μεγαλύτερο ή μικρότερο κουμάντο στη ζωή σου και τις επιλογές σου λέγοντας την άποψή σου κατά πόσο συμφωνούν με αυτές και πώς τις βρίσκουν. Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα που πάντα κρίνουμε, ειδικά όταν αφορά τους άλλους και με το πρόσχημα, ή και την αιτία, του ενδιαφέροντος, επιλέγουμε κι αναφέρουμε τι είναι σωστό και τι όχι με τρόπο ανάλογο της οικειότητας που έχουμε. Κι έτσι, αυτούς τους άλλους αρχίζεις να τους ακούς, αρχίζεις να τους παραχωρείς δύναμη, κάθε μέρα και λίγο παραπάνω. Εσύ που όταν είδες τον έρωτα ένιωθες άτρωτος και νόμιζες πως δε θα σε νοιάζει τι θα πουν, τώρα βλέπεις πως και πάλι σε νοιάζει.
Κι έτσι, αφήνουμε να μπουν στη σχέση τη δική μας και να την ορίσουν. Γιατί σαφώς κι υπάρχει και η ανάγκη για να γιορτάσεις τον έρωτά σου, αλλά κι ανάγκη να αποδεχτούν οι δικοί σου άνθρωποι τον έρωτά σου. Κι έτσι μπλέκεις δυο κόσμους που ο ένας καταφέρνει βήμα βήμα να αποχρωματίσει τον άλλον, γιατί καμιά φορά δε μας ανοίγουν τα μάτια οι δικοί μας άνθρωποι, παρά τα κλείνουν περισσότερο. Και λένε πολλά, που κάποτε ισχυριζόσουν πως δε θα τα ακούς, μα να τα ακούς και τα υπολογίζεις.
Μέχρι που βήμα-βήμα κι εφόσον πια στη σχέση δεν είστε δύο αλλά δώδεκα, φτάνεις να αναρωτιέσαι τι έγινε κι άλλαξε τόσο η ποιότητα της σχέσης μεταξύ σας. Τι άλλαξε, έφυγε ο έρωτας κι ήρθε η καθημερινότητα, έφυγε το συναίσθημα κι ήρθε η λογική; Αναρωτιέσαι τελικά τι έγινε κι όλα πια μοιάζουν τόσο πεζά. Δε νιώθεις πια ο superman αλά περισσότερο klark Kent. Τι να σου κάνει και αυτό το έρμο το συναίσθημα, πόσο να δώσει αν δεν πάρει κάτι πίσω για να φουντώσει; Πόση πίστη να κρατήσει ο έρωτας στους δυο σας, όταν δεν είστε πια δύο; Κι εν τέλει, όσο ανθρώπινη είναι η ανάγκη να μας αποδέχονται και να λένε τη γνώμη τους για εμάς οι δικοί μας άνθρωποι, είναι ταυτόχρονα και πάντα έξυπνο να το ζητάμε;
Εν τέλει εμείς είμαστε υπεύθυνοι σε ποιον δίνουμε εισιτήρια εισόδου, ποιον θα αφήσουμε στον εξώστη και ποιον θα ανεβάσουμε στη σκηνή. Γι’ αυτό λοιπόν όταν θα βρεις τον έρωτα και τον ανεβάσεις στην σκηνή, πρόσεξε σε ποιον άλλο έχεις δώσει εισιτήρια. Γιατί οι θεατές είναι εκεί να κρίνουν, είτε το είχες ζητήσει είτε όχι. Εφόσον μπουν στην αίθουσα και τους παραχωρήσεις πρόσβαση, θα συμβεί. Φρόντισε τουλάχιστον να μην τους έχεις πρώτη σειρά. Ακόμη και τους VIP σου.
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
