«Μην έρθεις απόψε, όχι απόψε είναι δύσκολη νύχτα.» Ξέρεις ότι έφτασαν τα μεγάλα ζόρια μόλις ξεστομίσεις αυτήν τη φράση, που πάντα με δυσκολία βγαίνει από τα χείλη. Στα πολύ δύσκολά σου, εκεί που θέλεις για λίγο να παγώσεις, να σταματήσεις να νιώθεις κρύο, ζέστη, πείνα, τον χρόνο, γιατί νομίζεις ότι οποιοδήποτε συναίσθημά σου θα καταφέρει να σε σπάσει. Έτσι κι οποιαδήποτε επικοινωνία, είναι μια αφορμή για να λυγίσεις. Όχι απόψε λοιπόν.
Όχι πολλές φορές, μα σίγουρα εκείνες τις λίγες, μοναδικές στη ζωή κάθε ανθρώπου, ένιωσε τα μποφόρ να προσπαθούν να τον σπάσουν στα δύο. Στα δύσκολα, στα απάλευτα, εκείνα που θέλουμε ένα διάλειμμα κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάθε σκέψη, κάθε συζήτηση, ακόμα κι ένα τραγούδι, ένα ποτό ή ένα τσιγάρο, μια κίνηση και ματιά, μπορούν να είναι η σταγόνα που θα σημάνουν την απόλυτη κατάρρευση. Δεν αντέχεται για πολύ να είσαι εσύ ο ίδιος που βάζεις τη ζωή σου σε πάγο όταν αυτά που νιώθεις είναι περισσότερα απ’ όσα μπορείς να διαχειριστείς. Δεν είναι ποτέ εύκολο να διώχνεις μακριά εκείνους που θες δίπλα, γιατί δεν ξέρεις τι στο καλό να κάνεις για να μην πληγώνεσαι. Κι έτσι, απόψε επιλέγεις την απόσταση.
Βάζεις μικρούς επιδέσμους που ίσως να θεωρείς πως θα καλύψουν το ανικανοποίητο. Προσποιείσαι πως μια νύχτα χρειάζεσαι κι από αύριο θα είσαι και πάλι σ’ ετοιμότητα να παίξεις το παιχνίδι. Μα αν μια ψυχή δεν την αφήσεις να ξεκουραστεί, αν δεν της δώσεις τον χρόνο, τον πραγματικά απαραίτητο για να ηρεμήσει, θα χυθεί στο χάος και δε θα μπορέσει να σου σταθεί όταν χρειαστεί να είσαι γενναίος. Θα μείνει λίγη, γιατί δεν τη φρόντισες όταν το θέλησε και τώρα όλα σου φαίνονται πολύ μεγάλα για να τα ζήσεις.
Πάρε τον χρόνο σου απόψε λοιπόν. Μη δώσεις χώρο σε άλλους, αν αυτό βγαίνει από μέσα σου. Ας δώσεις μια νύχτα στον εαυτό σου. Για λίγο πάρε την ανάσα που χρειάζεσαι κι ας είναι μόνο μια παύση, λίγο πριν φανούν όσα θα έχεις να αντιμετωπίσεις. Γιατί θα έρθουν κι αυτά, μαζί με το πρωί που θα ξημερώσει, μετά τις ώρες που ζήτησες ή άρπαξες με το ζόρι. Οι ουλές θα μείνουν, τα σημάδια θα είναι εκεί, θα περιμένουν κι αύριο ν’ ασχοληθείς μαζί τους. Μα, δε θα ‘ταν άσχημο να μάθεις κάποτε να τα φροντίζεις στην ώρα τους και να μην αφήνεις τους γύρω να ρίχνουν αλάτια.
Όχι απόψε λοιπόν. Απόψε είσαι εσύ κι ο εαυτός σου σ’ αυτό το ραντεβού. Υπάρχουν παγίδες στην απομόνωση. Η αναβλητικότητα έχει το τίμημά της. Η λύση δεν είναι να είσαι πάντα μόνος όταν τα δύσκολα έρχονται. Δε σημαίνει πως δε θα πονάς αν κλειστείς σε μια φούσκα κι ότι πάντα φταίνε οι άλλοι. Ας πούμε πως προσωρινά έχεις ανάγκη μια στιγμή απόλυτης σίγασης, μα ν’ αναγνωρίζεις πως στην ουσία της δεν υφίσταται ποτέ. Στον θόρυβο πάντα θα φαίνονται οι δυνατοί παίκτες. Σε συνθήκες ρεαλιστικές. Οπότε, κράτα τη νύχτα αυτή για σένα, μα δώσε το επόμενο πρωί στη ζωή σου. Στάσου με πλάτη όρθια κι όρισε όσα αποφεύγεις. Δεν είναι στο χέρι τους να λυθούν μα είναι στο δικό σου να τα λύσεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
