Να αγαπιέστε κι άσε τα πεθερικά να λένε

Όλοι μας κουβαλάμε τις καταβολές και το παρελθόν μας κι αναζητούμε πώς να χτίσουμε το μέλλον μας. Η εύρεση της αγάπης δε θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό. Τα κριτήρια πολλά και διαφορετικά κάθε φορά στην επιλογή του συντρόφου, αλλά ένα μένει αναλλοίωτο σχεδόν κάθε φορά κι αυτό είναι το συναίσθημα. Επιλέγουμε συντρόφους κυρίως με βάση την αίσθηση που δημιουργείται μεταξύ μας με μια λαχτάρα να δυναμώνει παρά τις δυσκολίες.

Έχοντας λοιπόν συνάψει μια σχέση με τον εκάστοτε σύντροφο, μετά τα πρώτα μέλια, μετά από τις ατέλειωτες ώρες που περνάτε μαζί σ’ έναν κόσμο που ζείτε μόνο εσείς οι δύο και δε σας καίγεται καρφάκι για το το τι συμβαίνει στη πραγματική ζωή, έρχονται λοιπόν οι φίλοι και οι γνωστοί με τα καθιερωμένα για την εποχή παράπονα με πρώτη και καλύτερη ερώτηση το «πού έχεις χαθεί» κι αν ξέρουν το πού, δεν έχουν γνωρίσει το με ποιον. Η οικογένεια είναι είναι εκείνη που ανησυχεί ακόμα περισσότερο για την άγνωστη ταυτότητα που ξαφνικά καταναλώνει όλη την ενέργεια και το χρόνο σου.

Όταν λοιπόν είναι η ώρα εκείνη που θα βγείτε στον πραγματικό κόσμο, όπου θα πρέπει να περάσετε να τεστ αποδοχής του περιβάλλοντός σας, σημαίνει πως η σχέση έχει φτάσει στο επίπεδο όπου είστε σίγουροι πως αυτό που έχετε θέλετε να το κρατήσετε και δεν είναι κάτι περιστασιακό. Όλα βαίνουν καλώς, οι φίλοι δείχνουν την αποδοχή τους και γίνεστε μια παρέα- ξέρεις από εκείνες τις λίγες που όλοι ταιριάζουν μεταξύ τους και σκέφτεστε πως, ναι τελικά αυτό περίμενα και πως όλα άρχισαν να δένουν ξαφνικά.

Επόμενο επίπεδο στο παιχνίδι της κοινωνικής αποδοχής, η πρώτη γνωριμία με την οικογένεια. Το άγχος τόσο μεγάλο, οι παλμοί και η καρδιά σου ετοιμάζονται να βγουν από το κορμί σου. Κι ο φόβος είναι αποτυπωμένος στην έκφρασή σου στο κορμί ακόμα και στη χειραψία εκείνη την πρώτη. Τι κι αν σου έχει δώσει συμβουλές και πλήρες βιογραφικό για εκείνους, όλα ξεχνιούνται με το που θα περάσεις το κατώφλι της πόρτας. Σαν αρπακτικά εκείνοι μυρίζονται το φόβο σου, κάτι πάνω σου δεν τους αρέσει· από τον πρώτο κιόλας χαιρετισμό νιώθεις το δωμάτιο να πιάνει θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Και κάπου μέσα στο κεφάλι σου ακούς τον Ντίνο Ηλιόπουλο να λέει «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».

Προσπαθείς να ξεπεράσεις όλα εκείνα τα εμπόδια που βρίσκεις μπροστά σου, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι στο κεφάλι σου και ότι δεν έχουν κάτι με σένα οι άνθρωποι. Πολλά τα ίσως και ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να γεμίζει αμφιβολίες κι ανασφάλειες. Πράγματα που είχες κι ακόμα προσπαθείς να αποδεχθείς και να αγαπήσεις σε εσένα, τα έχεις καταφέρει, οπότε μην μπαίνεις στην παγίδα που σου στήνουν και πέσεις μέσα.

Σταμάτα λοιπόν να νοιάζεσαι αν σε συμπαθούν οι δικοί του, το θέμα είναι ο σύντροφός σου τι θα κάνει. Εκείνον έχεις επιλέξει να είναι στη ζωή σου για το μαζί, μαζί οι δύο σας έχετε ξεκινήσει ένα μαραθώνιο κι εύχεσαι να είναι δίπλα σου κι όχι απέναντί σου. Κι αν έχεις διαλέξει σωστά θα είναι εκεί δίπλα σου, θα είναι μαζί σου για όσα δεν είναι αποδεκτά από την οικογένειά του. Το αν είσαι κατάλληλος ή όχι το αποφασίζει η σχέση σου, όχι άλλοι, τρίτοι. Κανένας και τίποτα, μόνο οι δυο σας κι ας έρχονται σε σύγκρουση οι κόσμοι σας, θα προσπαθήσετε με νύχια και με δόντια να προστατέψετε το δικό σας.

Οπότε εσύ τι θα κάνεις; Καιρός είναι να αγαπήσεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου κι αν οι δικοί του δε σε αποδέχονται, εσύ απλά φορά το χαμόγελό σου, εκείνο το μεγάλο που έχεις εξαιτίας του και την επόμενη φορά που θα τους συναντήσεις άσε τα χέρια σας να μπλεχτούν σε μια αγκαλιά. Αυτό που ήθελες το έχεις ήδη κερδίσει. Τα άλλα περισσεύουν.