Να φεύγεις αν δεν είσαι προτεραιότητα

«Η φυγή είναι η εύκολη λύση», λένε. Τι πιο εύκολο από το να φύγεις από κάπου χωρίς αντίο, χωρίς εξηγήσεις; Είναι σίγουρο βέβαια, πως θα κατηγορηθείς για αδιαφορία, αχαριστία, ασυνειδησία, δειλία και πολλά άλλα κοσμιτικά επίθετα θα στολίσουν το όνομά σου. Στην δική σου ιστορία είσαι το θύμα που δραπέτευσε και στη δική τους είσαι ο θύτης που πλήγωσε και εγκατέλειψε.

Τίποτα όμως δε συμβαίνει στα ξαφνικά και πάντοτε υπάρχουν σημάδια, ενδείξεις που σε προειδοποιούν πως τα πράγματα είναι άσχημα, πως πρέπει να λάβεις δράση. Μα εσύ τείνεις να αδιαφορείς, να κάνεις πως δεν βλέπεις, δεν ακούς και δεν αισθάνεσαι. Μα όλα είναι εκεί μπροστά σου και σου φωνάζουν «Αδιέξοδο». Έχεις κουραστεί να είσαι η δεύτερη επιλογή, η τρίτη, μη σου πω, και η τελευταία, αλλά δε θέλω να με πεις και κακιά. Κάπως έτσι όμως έχουν συνήθως τα πράγματα κι οι άλλοι θέλουν να δίνεις άνευ όρων και ορίων, χωρίς να παίρνεις τίποτα. Ίσως, σου πετάξουν λίγα ψίχουλα ενδιαφέροντος και προσοχής, αλλά είναι ψήγματα, ανεπαίσθητα, παροδικά. Το άτομο απέναντί σου θέλει το σιγουράκι του, την πηγή ανατροφοδότησής του, είτε αυτό αφορά την αυτοπεποίθηση, τον εγωισμό ή τις ανασφάλειές του. Όλοι κάτι θέλουν να καλύψουν και μόνο ζητάνε, ζητάνε ασταμάτητα.

Μα μάτια μου, καιρό τώρα έχεις κουραστεί, έχεις μπουχτίσει να δίνεις, να κανονίζεις το πρόγραμμά σου σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των άλλων. Καλά κατάλαβες, αυτή δεν είναι η δική σου ζωή, είναι των άλλων ή του άλλου που επέλεξες να βάλεις πάνω από τον εαυτό σου, πάνω από το εγώ σου, πάνω από όλα. Μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγές; Μήπως το εργάκι αυτό έχει πλέον κουράσει; Μήπως δεν σου έμεινε και τίποτα άλλο να δώσεις; Δεν έχεις βαρεθεί να μην είσαι η προτεραιότητα κανενός; Να είσαι εκκρεμότητα και υποχρέωση; Υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από αυτό; Δεν σου έχει μαυρίσει την ψυχή σου, που πριν χαμογελούσε;

Να φεύγεις λοιπόν από τη σχέση που δεν είσαι το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας, να φεύγεις αν δεν ακούς εσύ την πρώτη καλημέρα και αν οι αγκαλιές και τα φιλιά έχουν γίνει αγγαρεία. Να φύγεις για εσένα, για την αξιοπρέπειά σου, για να μην ξεθωριάσει άλλο η εικόνα του εαυτού που ήσουν πριν, για να μην απομείνεις με το τίποτα. Η ψυχή λιμοκτονεί για αγάπη, για έρωτα, για δυνατές εμπειρίες. Εσύ γιατί βολεύεσαι με τα ψίχουλα που σου πετάνε οι περαστικοί; Γιατί δεν διεκδικείς ό,τι σου αξίζει;

Τον εαυτό μας πρέπει να τον φροντίζουμε, να τον ταΐζουμε φροντίδα και νοιάξιμο, και αν δεν νοιαστείς πρώτα εσύ για εσένα, κάνεις δεν θα το κάνει. Εσύ πρέπει να θέσεις τα όρια, να θέσεις τον πήχη εκεί που εσύ νιώθεις καλά και όμορφα και όποιος θέλει και μπορεί ακολουθεί. Χωρίς φασαρίες, χωρίς κατηγορίες και φανφάρες, χωρίς πολλά πολλά. Εξηγήσεις δεν χρειάζονται κι ούτε είσαι υποχρεωμένος να λογοδοτήσεις σε κανέναν γι’ αυτά που αποζητάς ή απορρίπτεις. Τα λόγια είναι καλά, μα δε λένε και πολλά γιατί οι πράξεις έχουν δυνατότερη φωνή και δυναμική. Κι αν εδώ και καιρό νιώθεις πως η φυγή, είναι η καλύτερη λύση για εσένα τη δεδομένη στιγμή, τότε τη χρωστάς στον εαυτό σου

Εκείνη θα μιλήσει μόνη της στους άλλους. Θα πάρει ο παραλήπτης το μήνυμα και ας σε βρίσει που τον έτσουξε. Όχι, πως η φυγή είναι η πιο ώριμη και η προτεινόμενη λύση, μα είναι μια λύση και η επιλογή της είναι γούστο σου και καπέλο σου. Κι αν αυτή σου η πράξη, δηλώνει δική σου αδυναμία, τότε εσύ θα είσαι το άτομο που θα πρέπει να την αντιμετωπίσει και να τη νικήσει. Οι άλλοι, μόνο να πούνε τη γνώμη τους μπορούν και αυτό δε σημαίνει πως θα την ακούσεις κιόλας. Ώρα να φροντίσεις τον εαυτό σου, να κάνεις ταξίδια, να χτυπήσεις τατού, να φας ένα κουτί γλυκά, να βρίσεις ό,τι σε πονάει. Να ζήσεις όπως γουστάρεις βρε αδερφέ!

Ώρα να σταματήσεις να είσαι εκκρεμότητα και να γίνεις προτεραιότητα. Τώρα. Χθες.