Ο ακόρεστος πόθος για κάτι τέλειο

Έντονη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να τα κάνει όλα καλά, χωρίς λάθη με τα πάντα να αγγίζουν την τελειότητα. Τα λάθη είναι για τους άλλους όχι για εκείνον που ανήκει στην κατηγορία του τελειομανή, τα λάθη εκεί απορρίπτονται δια ροπάλου. Και το τέλειο πάντα έρχεται μετά από σκληρή δουλειά, μετά από προσπάθεια και μόνο εάν ο ίδιος είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση των πραγμάτων. Δεν μπορεί και δε θέλει να χάσει τον έλεγχο δίνοντας κάποιες αρμοδιότητες αλλού, ή ακόμη χειρότερα, -στο μυαλό του τουλάχιστον- ζητώντας βοήθεια.

Η αναζήτηση βοήθειας αποτελεί προσωπική ήττα για ένα τέτοιο άτομο και θεωρεί πως δεν ήταν ικανό να τα καταφέρει. Πρέπει πάντα το παραδοτέο αποτέλεσμα να είναι τέλειο, τίποτα λιγότερο, χωρίς κανένα ελάττωμα για να μπορεί να πάρει αυτό το 10 με τόνο που έχει γίνει πια αυτοσκοπός. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με την τελειομανία, το κυνήγια για μια άπιαστη αποδοχή, αφού υπάρχει η άποψη πως αν δεν είναι κάτι τέλειο δεν είναι κι αποδεκτό. Δε θα υπάρξει αγάπη, φιλία, ευτυχία, καριέρα εάν δεν υπάρξει πρώτα καθολική τελειότητα στα πάντα.

Λίγο πολύ όλους μας κατέχει μια τάση να αγγίξουμε κορυφή, αυτός είναι κι ο σκοπός άλλωστε, όλα να είναι καλά. Μα μια παγίδα σοβαρή είναι στη γωνία για τους τελειομανείς ανθρώπους· μένουν πάντα στο να προσπαθούν, δε ζουν, μονίμως είναι αυστηροί με τους άλλους, μα περισσότερο με τους ίδιους. Η καχυποψία τους γεμίζει την ψυχή και η  οποιαδήποτε έκκληση για βοήθεια τους μοιάζει μια παγίδα που πρέπει ευέλικτα να αποφύγουν. Μια μάχη συνεχόμενη και αδιάκοπη με τους πάντες και για τα πάντα, που κουράζει την ψυχή τόσο πολύ.

Υπάρχει λύση άραγε στο κυνήγι της τελειομανίας; Σαφώς και υπάρχει, αλλά υπάρχουν δύο βασικά βήματα πριν επιτευχθεί μια ισορροπία· το ένα είναι η παραδοχή πως υπάρχει το πρόβλημα, γιατί πολύ συχνά μια τέτοια λογική γίνεται τρόπος ζωής και μένει βαθιά χαραγμένος στον τρόπο λήψης κάθε απόφασης, από την επιλογή του τι θα φας μέχρι και πιο σοβαρά ζητήματα, όπως τα συναισθηματικά ή επαγγελματικά διλλήματα. Και το δεύτερο βήμα είναι η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Μη με παρεξηγείς δε λέω να είναι κανείς ανοιχτό βιβλίο πάντα και παντού, αλλά μια ευκαιρία, όλοι τη δικαιούνται, χωρίς να να πρέπει να περάσουν εισαγωγικές πρώτα.

Κι αν εσύ που διαβάζεις τώρα νιώθεις πως ίσως αναγνωρίζεις αντίστοιχες συμπεριφορές στον εαυτό σου και κατευθείαν ενεργοποιείς την άμυνά σου, δοκίμαζε να πεις μια φορά στον εαυτό σου πως το τέλειο που κυνηγάς δεν υπάρχει, οι ατέλειες είναι αυτές που αγαπάμε και δίνουν μια άλλη νότα στη ζωή κι αυτό είναι οκ, είναι υγιές, είναι όμορφο.  Η επιτυχία στον απόλυτο βαθμό της, είναι σαν ένα τρένο που μονίμως κυνηγάς να φτάσεις αλλά ποτέ δεν προλαβαίνεις να ανέβεις, γιατί βρίσκεσαι πάντα στον λάθος σταθμό. Όταν καταφέρνεις κάποιο στόχο, δώσε στον εαυτό σου πέντε λεπτά να ανασάνει, να απολαύσει και να χαμογελάσει με αυτό που κατάφερες. Κι αν είχες και βοήθεια, μαγκιά σου, απαγορεύεται θαρρείς; Μη βιάζεσαι για τον επόμενο σταθμό, ίσως σ’ αυτόν που βρέθηκες τώρα, να βρεις κάτι παραπάνω να εξερευνήσεις. Γιατί να τον προσπεράσεις έτσι απλά;