Ο πιο μεγάλος μύθος περί μοναξιάς

Η μοναξιά είναι μια έννοια που στη ζωή μας έχει υπάρξει συνώνυμο της απόρριψης και της μη επιλογής. Δεν επιλέγουμε τη μοναξιά, σύμφωνα με το κλισέ, μας επιλέγει εκείνη, αφήνοντάς μας να ζητάμε προσοχή ανθρώπων που δε μας κάνουν, για να γεμίζουν τα κενά. Έχει ντυθεί σαν ο απόλυτος εχθρός και όλοι παλεύουμε να την κρατάμε έξω από τις πύλες της ζωή μας. Μα γιατί να φοβάσαι τόσο πολύ τη μοναξιά έχεις άραγε σκεφτεί; Τι είναι αυτό που φοβάσαι και για την ακρίβεια τι είναι αυτό που ορίζεται ως μοναξιά για τον καθένα;

Αυτός ο αόρατος εχθρός λοιπόν που τόσο παλεύεις να κρατήσεις έξω, είναι αυτό που όλοι μας μεταφράζουμε ως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Είναι το κενό που δεν καλύπτεται όσο μπάλωμα κι αν βάλεις, γιατί μόνος σου συνεχίζεις και το ανοίγεις κάνοντας λάθος επιλογές. Για να μην είμαστε μόνοι πέφτουμε στην παγίδα του εαυτού μας, να είμαστε με ανθρώπους που προσφέρουν μια παρουσία εκεί, χωρίς όμως να επικοινωνεί με τη δική μας, λες και αποφασίζουμε, ερχόμενοι εκείνοι, να φύγουμε νοητά εμείς, διατηρώντας την απόσταση. Τελικά νιώθεις τόση μοναξιά σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους όντως, γιατί επιλέγεις να μην υφίστασαι σε αυτό, απλώς να περιφέρεσαι. Αυτό που αποφεύγεις, έχει μπαστακωθεί στο σαλόνι σου κι εσύ τελικά γέμισες τη ζωή με ανθρώπους που δε θέλεις ουσιαστικά να γνωρίσεις.

Κουράστηκε λοιπόν κι ο εαυτός σου να του γεμίζεις τη ζωή με κενές στιγμές, να προσπαθεί μονίμως να χαμογελάει ίσως και ψεύτικα για να κρατήσει ανθρώπους δεκανίκια κι αντέδρασε, χαρίζοντάς σου πίσω μια λύπη, μια αίσθηση πείνας συναισθηματικής. Κι ας φοβάσαι λοιπόν τόσο τη μοναξιά κι ας παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις για να μην την έχεις στη ζωή σου τι έχεις άραγε καταφέρει; Σου διέφυγε πως το μέγεθος του φόβου το ορίζουμε οι ίδιοι- ειδικά πάνω σ’ αυτό που οι ίδιοι κατασκευάσαμε κι εμείς είμαστε αυτοί που το μεγαλώνουμε αυξάνοντας έτσι την επιρροή του μέσα μας. Και τη μοναξιά, την τρέμουμε γιατί είναι ένα είδος απόρριψης και νιώθουμε πως όλοι μας έχουν απολύσει από τη ζωή τους. Είναι σαν να επιβεβαιώνεσαι στην εικασία που εσύ αρχικά έκανες, που δε σε ήθελε αρκετό για να αγαπηθείς. Μα γιατί διαλέγεις να χάσεις όταν παίζεις με αντίπαλο εσένα σε ένα παιχνίδι που τους κανόνες τους έχεις θέσει εσύ;

Ακόμα ένας λόγος που κάποιος μπορεί να τη φοβάται είναι γιατί δε θέλει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, γιατί δε θέλει να μάθει τα πιο φωτεινά και σκοτεινά του στοιχεία. Δε θα σε μάθεις ποτέ εάν δεν πάρεις αυτό το χρόνο που έτσι επιτακτικά εκείνη σου επιβάλει, εάν αρνείσαι να δεις το άτομο που κρύβεις μέσα σου και να του απαντήσεις ειλικρινά για όσα έχουν συμβεί και να το ακούσεις και να δεις πόσο αστείο είναι, πόσο έξυπνο, καυστικό, εγωιστικό, αυθάδες κάποιες φορές. Όταν δεν είναι ανάγκη να προσποιείται, όταν μείνετε οι δύο σας, τότε θα το μάθεις κι όταν το μάθεις θα το αγαπήσεις, όχι γιατί είναι το ιδανικά πλασμένο άτομο αλλά ακριβώς γιατί δεν είναι.

Η μοναξιά είναι ένα παιχνίδι μυαλού, ένα ψέμα που είπαμε στους εαυτούς μας για να μη μας πειράξει η ήττα. Επίλεξε, αντί να προσπαθήσεις να την πολεμήσεις με όπλα που είναι δεκανίκια, να τη χαμηλώσεις φτιάχνοντάς της μια γήινη μορφή, απομυθοποιώντας τη. Άλλωστε, η πιο σκληρή απόρριψη, γίνεται από εμάς για εμάς. Αν απλώς αλλάζαμε τα στάνταρτς μας, ίσως να μιλούσαμε με τελείως διαφορετικούς όρους. Τόσο απλό και τόσο δύσκολο. Τη μοναξιά σου όμως, εσύ τη φτιάχνεις κι όπως τη φτιάχνεις έτσι και τη συντηρείς. Θυμήσου το.