Ο πληθυντικός αριθμός έχει πολλά κρυφά πρόσωπα

Στο σχολείο, στα παιδικά μας χρόνια, στο σπίτι όλοι μας έμαθαν να είμαστε ευγενικοί και να μιλάμε στο πληθυντικό στους μεγαλύτερους. Πάντα μας μάλωναν αν μας ξέφευγε ένας ενικός, που συνοδεύονταν από ένα περίεργο βλέμμα από τη μητέρα σου που ακόμα και σήμερα το θυμάσαι και σε πιο βαριές περιπτώσεις από μια επίπληξη από τον πατέρα σου γιατί θεωρήθηκες αγενής. Αυτοί οι κανόνες μας ακολούθησαν σαν σκιά στην παιδική μας ζωή και μας έδωσαν τα εφόδια για να μπορούμε να υπάρχουμε στο κοινωνικό σύνολο. Το βιβλίο καλών τρόπων διαγωγής savoir vivre επιτάσσει διάφορους κανόνες για σταθούμε με ευπρέπεια και φυσικά να μην έχουμε ίχνος προσωπικότητας πάνω μας.

Έτσι λοιπόν μας έμαθαν ορθώς και με τον νόμο και λίγο πολύ ακολουθούμε αυτό ντον πληθυντικό αριθμό στην προσφώνηση των προσώπων από σεβασμό κι ευγένεια. Μόνο που ο πληθυντικός αριθμός δεν έχει ως προαπαιτούμενο μόνο την ηλικία, πολλές φορές έχει και την κοινωνική θέση, την εργασιακή ιεραρχία και τους τίτλους που φέρει ο καθένας. Οι ίδιοι που προσφέρουν ένα δέος και προσδίδουν έναν σεβασμό από τους «χαμηλότερους» στη διαφορετική κάθε φορά κλίμακα.

Έχετε όμως αναρωτηθεί αν ο πληθυντικός είναι μόνο ένα δείγμα σεβασμού ή μπορεί να σημαίνει και πολλά παραπάνω; Σκέψου γιατί ενώ ο προϊστάμενός σου στη δουλειά, που τον περνάς ηλικιακά, ωστόσο εσύ του μιλάς στον πληθυντικό -γιατί έτσι ορίζουν οι κανόνες αφού είναι ανώτερός σου- δε σε σταμάτησε κι ας έχουν περάσει 3 χρόνια τώρα. Ο λόγος απλός, είναι ένα μέσο για να μην ξεχνάς ποιος είναι ανώτερος στην κλίμακα, να μην ξεχνάς τη θέση σου και πολύ απλά να κρατηθεί εκείνη η απόσταση μεταξύ σας. Η σχέση αυτή να μένει αυστηρά εργασιακή κι αν με ρωτάς, δίνει και λίγη περισσότερη δύναμη σε εκείνον στον οποίο αναφέρεσαι. Επίσης προσδίδει φαινομενικό κύρος, γιατί ο πληθυντικός δε σημαίνει και πολλά πράγματα, μπορείς να είσαι υπερβολικά αγενής και χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό ευγενείας και μόνο σεβασμό να μην εκπέμπεις.

Δεν έχει πάντα σημασία τι αριθμό χρησιμοποιείς για να απευθυνθείς σε κάποιον, στο τέλος ο τόνος που του μιλάς και οι πράξεις σου είναι αυτές που θα καθορίσουν τον σεβασμό και την εκτίμησή σου. Μάθε λοιπόν, να μην κολλάς σε τυπικότητες και κανόνες, ίσως να είναι καιρός να ξεκινήσεις να συμπεριφέρεσαι λίγο πιο ανθρώπινα ανεξαρτήτως ρόλου, τίτλου, ηλικίας και status. Γιατί όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή αξία, αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον διάλογο, την αξία αυτού καθώς και την ευγένεια μιας προσφώνησης που καμία σχέση δεν έχει με τύπους. Στο τέλος το μόνο που θα έχεις είναι ένας ξερός, ψυχρός τίτλος· τι τον θες, απλά σκέψου αυτό.

Για να είμαστε ευγενικοί λοιπόν, χρειάζονται απλά ανοιχτές κεραίες και πηγαίος σεβασμός, κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό άλλωστε τόσες λέξεις, σελίδες, και βιβλία έχουν γραφτεί για να μας διδάξουν. Αλλά υπάρχει, ένα μεγάλο αλλά, η ευγένεια και ο σεβασμός δεν είναι ένας τίτλος, μια ηλικία, ή ό, τι άλλο του έχει δώσει η κοινωνία στερεοτυπικά και παλαιολιθικά. Λευκό χαρτί μοιάζει ο άνθρωπος. Μη με παρεξηγείς δεν εννοώ να πας να πεις στον παππού της γειτονιάς «επ, τι κάνεις ρε μεγάλε», ή στον εργοδότη σου «δωσ’ μου μια άδεια ρε συ». Αυτό που είναι το σημαντικό είναι πως ο πληθυντικός δεν προσδίδει αξία στον άλλον, αυτά που πράττει είναι εκείνα που μετράνε στην πραγματική ζυγαριά.