Οι εσωστρεφείς μιλούν με τα μάτια και τις πράξεις τους

Όλοι είμαστε διαφορετικοί, είτε με μεγάλες εμφανείς διαφορές βασισμένες στην εμφάνιση και στον χαρακτήρα είτε με μικρές διαφορές, που μας κάνουν ξεχωριστούς. Ένας κόσμος που απαρτίζεται από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, αυτό είναι που τον κάνει όμορφο, απρόβλεπτο και καθόλου μα καθόλου βαρετό.

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι, οι εξωστρεφείς, που με το που μπαίνουν σε ένα χώρο κάνουν έντονη την παρουσία τους, φωνάζοντας, γελώντας, χαιρετώντας το μισό μαγαζί, είναι από εκείνους που μόνο απαρατήρητοι δε θα περάσουν. Μπορεί να ευθύνεται η εμφάνισή τους αλλά κυρίως ο δυναμικός χαρακτήρας κι η κοινωνικότητά τους. Υπάρχει, όμως, μια μικρή παγίδα∙ η φασαριόζικη αυτή συμπεριφορά μπορεί να μην έχει να δηλώσει και πολλά. Ίσως να κρύβει ένα κενό που απλά προσπαθούν να το αναπληρώσουν με πολλά άδεια λόγια. Κενή κοινωνικότητα θα την χαρακτήριζα, κάπως σκληρά, κι ας ενοχλήσει κάποιους.

Κι είναι απέναντι απ’ αυτούς κι εκείνοι οι χαρακτήρες οι πιο κλειστοί. Εκείνοι που οι λέξεις δεν είναι και πολύ φίλες τους. Ο λόγος για τους εσωστρεφείς ανθρώπους, τους ήσυχους, αθόρυβους και κάπως κλειδωμένους. Μα μη θεωρήσεις τη σιωπή τους δειλία. Ποτέ μην κάνεις αυτό το λάθος.

Την επαφή με έναν άνθρωπο που δε θα σου χαϊδεύει μονίμως τα αφτιά με γλυκόλογα, αγαπούλες, και κραυγαλέες δηλώσεις ίσως την θεωρήσεις αδιαφορία, γεμίζοντάς σε, ίσως, με αμφιβολίες. «Γιατί δε μου λέει πόσο ωραίος είμαι σήμερα, γιατί δε μου λέει τι σκέφτεται.» Γιατί πρέπει να μάθεις να παρατηρείς τους ανθρώπους, ειδικά τους εσωστρεφείς, που δε δηλώνουν τίποτα σχεδόν, αλλά με μικρές πράξεις σου δείχνουν πάντα το ενδιαφέρον τους, την ενόχλησή τους, τα πάντα.

Λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί οι φανφάρες δε μου ταιριάζουν. Γιατί η αστερόσκονη εκείνων που ξοδεύουν τα λόγια τους αβέρτα, χάνονται στο αεράκι, και τι σου μένει μετά; Τίποτα, ένα κενό, άδεια λόγια και κενές υποσχέσεις, που τίποτα δεν είχαν να πουν. Για τους εσωστρεφείς ανθρώπους είναι επιλογή τους να μην ανοίγονται, να μη μιλούν όταν δεν έχουν κάτι σημαντικό, για τα δικά τους δεδομένα, να πουν. Οι λέξεις έχουν μεγάλη βαρύτητα και πρέπει, γι’ αυτούς, όσα λένε να συνοδεύονται από αντίστοιχες πράξεις.

Η σχέση, λοιπόν, μαζί τους είναι μια περιπέτεια, που μπορεί να μη σε πάει σε καταρράκτες και μεγάλα ύψη, αλλά μη βιαστείς να την κρίνεις βαρετή. Γιατί μόνο βαρετή δεν είναι. Το χιούμορ εκεί που δεν το περιμένεις, οι μικρές εκπλήξεις χωρίς λόγο κι αιτία, θα σ’ αιφνιδιάζουν. Ένα αινιγματικό χαμόγελο λέει πολλά, γιατί οι άνθρωποι που δε μιλούν πολύ με το στόμα, μιλούν τα μάτια και το άγγιγμά τους.

Δε θα αμφιβάλλεις ποτέ για το πώς νιώθει για σένα, γιατί θα στο δείχνει με κάθε μικρή και μεγάλη πράξη που κάνει για σένα. Κι αν θες να ‘σαι με έναν άνθρωπο αληθινό, θα καταλάβεις πως τα λόγια, από μόνα τους, δε λένε κάτι. Θα ψάχνεις, λοιπόν, τις σιωπές και θα μεταφράζεις βλέμματα. Αν μπορείς να το δεχτείς, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, εσύ θα χάσεις.

Δεν είναι ότι δε θ’ ακούσεις ποτέ αυτά που θες να χορτάσουν τα αφτιά και την ανασφάλειά σου. Όταν νιώσει την σιγουριά και την ανάγκη να εκφραστεί, θα τρομάξεις! Ένας τέτοιος άνθρωπος κρύβει τόση ορμή και πάθος, που όταν βρει τα λόγια να στο εκφράσει και να σου πει με λέξεις τι νιώθει, τι του αρέσει σε εσένα ,τι όχι, την οποιαδήποτε παραμικρή λεπτομέρεια που ξέρει για σένα, η ειλικρίνεια των συναισθημάτων του θα σε κολλήσει στον τοίχο.

Η εσωστρέφειά του είναι ήρεμη δύναμη, μην την υποτιμάς. Μάθε να αγαπάς και να μαθαίνεις κι απ’ τη σιωπή, αν αυτή ακολουθείται από ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα καθαρό κι ένα χάδι τρυφερό.

Υ.Γ. Τα πυροτεχνήματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις κι η ομορφιά τους σε θαμπώνει, όπως κι εκείνα τα λόγια που τόσο περίμενες να ειπωθούν, αλλά στα ‘χε ήδη δείξει με χίλιους άλλους τρόπους.