Όλα όσα μαρτυρούν πως μάλλον την έχεις πατήσει

Πότε καταλαβαίνεις άραγε ότι αρχίζεις να καψουρεύεσαι κάποιο πρόσωπο; Έχεις σκεφτεί ποτέ ποια είναι εκείνα τα σημάδια, τα τόσο μικρά και αθώα, που δείχνουν πως την έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα φίλε μου για τα καλά και μάλλον της έχεις κόψει και κομμάτι; Δεν είναι τα γλυκόλογα, τα «μωρό μου» και τα «αγάπη μου». Ούτε είναι οι όρκοι αν με ρωτάς. Είναι αυτά που συχνά δε λες, μα είναι οι μικρές κινήσεις που σε προδίδουν.

Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή και ίσως κάπου να αναγνωρίσεις τα σημάδια. Ίσως να δεις τα δικά σου «προσωπικά» red flags, που λίγο πολύ κοινά είναι για όλους. Πρώτο και βασικότερο, το άγγιγμα. Δε χάνεις ευκαιρία να αγγίζεις τον άλλον, είτε είναι για ένα τυχαίο «κάτι είχες στο χέρι σου» είτε για ένα χάδι που ξεχειλίζει τρυφερότητα, την οποία προσπαθείς να κρύψεις πίσω από αμήχανα χαμόγελα και άγαρμπα τραβήγματα.

Σημαντικό ακόμα, είναι το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου στην όψη εκείνου του ατόμου, ή ακόμα χειρότερα, στη σκέψη του, που είναι λες και σχεδιάστηκε με ανεξίτηλους μαρκαδόρους από τα χέρια ενός δίχρονου, που έβαλε όλη του την τέχνη και ανέβηκε λίγο πάνω από τα μάγουλα. Το σκέφτηκες; Ό,τι προκαλεί χαμόγελο δημιουργεί αυτήν τη γλυκιά ηδονή. Ό,τι προκαλεί χαμόγελο βρίσκει και τρόπο να σφηνώνει στη σκέψη μας, σαν καλά γεμισμένος φάκελος κάτω από πόρτα. Όταν είσαι ο εαυτός σου στο εκατό τοις εκατό του, με τις βλακείες σου, τα καλά σου, τα άσχημα σου, γενικότερα τα όλα σου, όταν έχεις αφήσει άμυνες όχι απλά να πέσουν, μα να γκρεμοτσακιστούν, τότε μήπως έχεις αρχίσει να καψουρεύεσαι;

Επαφή. Μεγάλο κεφάλαιο στο θέμα καψούρα, σωστά; Μην απαντάτε, μην το πολυσκέφτεστε καν, εννοείται πως είναι! Γιατί εκείνη είναι η ώρα που η καψούρα παίρνει μορφή, απελευθερώνοντας τα μυαλά μας παραπάνω κι από τα σώματά μας. Αν το κρεβάτι είναι καλό, αν είναι κάτι παραπάνω από καλό, αν μετά το τέλος μάς αφήνει το ηλίθιο χαμόγελο του Γκούφι στο πρόσωπο, τότε ναι φίλε μου την έχουμε πατήσει. Περαστικά σου θα σου πω, μα απόλαυσέ το με όλα σου τα κύτταρα, γιατί δε συμβαίνει κάθε μέρα η καψούρα να σκάσει μύτη απρόσκλητη στην πόρτα σου και να λέει πως ήρθε να κάτσει για καφέ. Μη σε νοιάζει λοιπόν, όχι τώρα, απλά να το ζήσεις πρέπει.

Τέλος, η μυρωδιά. Η μία αίσθηση που η καψούρα ποτέ δεν αφήνει παραπονεμένη, αφού έχουν την τάση οι ερωτευμένοι να την κρατάνε σε ένα αρχείο στο μυαλό τους και να την ανασύρουν κάθε που σκέφτονται το άλλο πρόσωπο. Σαν να έχουν ένα κομμάτι ο ένας του άλλου, να κρατάει πιο ζωντανές τις αναμνήσεις. Αναμνήσεις που ίσως κράτησαν στιγμές, ίσως ώρες, ίσως μέρες, ίσως και να κρατάνε ή να δημιουργούνται ακόμα. Και εκείνη γίνεται το εισιτήριο επιστροφής σε ένα μέρος που πάντα γουστάρεις να βρεθείς. Την κουβαλάς πάνω σου.

Η καψούρα θέλει δύο και όταν τα σημάδια είναι εκεί τα λόγια τριγυρίζουν αχρείαστα μα κυρίως άχρηστα. Γιατί από λόγια χορτάσαμε, ενώ από καψούρα όχι. Εκείνη ζητάει περίσσευμα από πράξεις, αγγίγματα και μυρωδιές, όλα στο μέγιστο και απόλυτο βαθμό. Γιατί αυτό σημαίνει η λέξη, «θέλω τώρα και τα θέλω όλα». Μισά δε δέχεται, και ούτε εσύ να δεχτείς, γιατί όταν νιώσεις ότι το έχεις τότε πρέπει να απαιτήσεις να το έχεις στο εκατό τοις εκατό, όχι με εκπτώσεις. Οι εκπτώσεις είναι για τα πολυκαταστήματα, όχι για τη ζωή μας.