Όταν ο έρωτας σού σκάει στα μούτρα

Είναι μια στιγμή που αισθάνεσαι ότι κάτι σημαντικό ξυπνάει μέσα σου. Η αλήθεια ξεπροβάλλει και σε βρίσκει αναίσθητο, εκεί όπου δεν το περίμενες. Μπορεί να είναι ένας μικρός κίνδυνος, ένα παρατηρητικό βλέμμα, μια αντίδραση που σε συγκλονίζει, η απάντηση σε μια ερώτηση που ίσως δεν είχες καν σκεφτεί, αλλά υπήρχε εκεί, περιμένοντας να εκραγεί σαν βόμβα συναισθηματικής αναταραχής. Και αν κοιτάξεις προσεκτικά, δεν είναι πάντα εύκολο να αντιληφθείς από την αρχή αν έχεις πέσει θύμα του έρωτα, αν έχεις αφήσει την καρδιά σου να είναι ανοιχτή για να στην κατακτήσει.

Μα πώς γίνεται να μην ξέρεις από την αρχή αν έχεις ερωτευτεί; Ο έρωτας σαν συναίσθημα είναι πέρα για πέρα ισοπεδωτικό, ώμο, τα θέλει όλα και τα παίρνει όλα, δε δέχεται διαπραγματεύσεις. Έτσι λοιπόν κι εσύ που λες πως δεν παίζει να την έχεις πατήσει γιατί «δε θα έμπλεκες ποτέ με έναν τέτοιον άνθρωπο», γιατί «σημασία τώρα έχει η καριέρα σου» ή γιατί «σε λίγο καιρό μετακομίζεις», ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις και να το δεις πριν σου σκάσει στα μούτρα ο έρωτας. Γιατί έτσι και στα σκάσει, θα δεις πως τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με το πώς τα ήξερες. Έχεις πέσει στα δίχτυα ενός δεινού κυνηγού και δεν το είχες καταλάβει.

Και πώς το καταλαβαίνεις, μου λες. Είναι διαφορετικό για τον καθένα, αλλά κάπου ίσως βρεις κοινές συντεταγμένες. Μια ματιά, χωρίς λόγια- τα λόγια δεν έχουν τίποτα να πουν άλλωστε, γιατί σε έχουν κουράσει. Μια ματιά, λοιπόν, σε κάνει να λες στον εαυτό σου ότι ναι -το παραδέχεσαι πια- έχεις ερωτευτεί. Το λες σε σένα όμως μόνο, γιατί στο άλλο πρόσωπο τρέμεις να το εκφράσεις. Και μπορεί να έχεις απορίες, να τονίζεις τις αντιφάσεις και να μένεις σε έναν ασαφή κόσμο σκέψεων, ίσως όμως αντί για όλα αυτά να πρέπει να σταματήσεις να κοιτάζεις τα πράγματα με λογική. Ο έρωτας δεν υπακούει στους κανόνες της λογικής.

Εκεί είναι η παγίδα. Έχουμε μάθει να φοβόμαστε τόσο να λέμε αυτά που νιώθουμε, έχουμε μάθει να τρέμουμε ακόμα και να τα παραδεχτούμε σε εμάς τους ίδιους. Ο λόγος είναι απλός: Έχουμε γεμίσει πληγές κι ίσως κάποιοι από εμάς να μην αντέχουν άλλες. Για αυτό κι υποβιβάζουμε τον έρωτα, τον λέμε «απλό φλερτ», «μια καψούρα», κάτι για να περνάμε την ώρα μας.

Όταν όμως πρόκειται για έρωτα, δε θέλει να τον υποβιβάζεις· θυμώνει, εκνευρίζεται και λιτά κι απέριττα τα θέλει όλα και θα τα έχει όλα, είτε θες, είτε όχι. Αν αφεθείς και τον ζήσεις βέβαια, τότε ίσως γεμίσεις με παράπονα, αναμνήσεις και πληγές, μα θα είναι εκεί για να σου θυμίσουν πως έπαιξες, πως προσπάθησες πως ήσουν μέσα στην αρένα.

Γι’ αυτό, όταν σε συγκλονίσει αυτή η τρομακτική στιγμή και συνειδητοποιήσεις ότι έχεις ερωτευτεί, μην τρέξεις να κρυφτείς. Μην εγκαταλείψεις το παιχνίδι και δραπετεύσεις στα αποδυτήρια. Βγες στον αγωνιστικό χώρο, παίξε με όλες σου τις δυνάμεις κι απλά κέρδισε. Γιατί αν αναγνωρίσεις κι εκφράσεις αυτό το συναίσθημα, το όνομά σου μπαίνει αυτόματα δίπλα σε μια μεγάλη νίκη, που ανήκει εξ ολοκλήρου σε σένα. Κι εδώ που τα λέμε, είναι κι ο μόνος τρόπος να κερδίσεις γιατί, μην ξεχνάς ποτέ ότι κανένας από εμάς δεν έχει γλυτώσει πραγματικά από τον έρωτα.