Σχεδόν· μια λέξη 6 γράμματα, εκατομμύρια σενάρια. Επίρρημα που δηλώνει «όχι με ακρίβεια». Στο περίπου δηλαδή. Είναι και δεν είναι, μαζί. Το πρόβλημα είναι πως, αν είναι περίπου, τότε σίγουρα δεν είναι ξεκάθαρο κι ως προς μια συναισθηματική κατάσταση, το τιμόνι παίρνει η φαντασία για να γεμίσει τα κενά που δημιουργεί η πραγματικότητα.
Πόσα σχεδόν έχεις ακούσει στην ενήλικη ερωτική σου ζωή. Πόσα ακόμα, έχεις ξεστομίσει εσύ ο ίδιος. Έμαθες πως οι θέσεις εύκολα αλλάζουν, από δράστης γίνεσαι θύμα κι από θύμα δε θέλει και πολύ να γίνεις εσύ ο θύτης αυτή τη φορά. Τα μόνιμα δεν έχουν την ίδια γλύκα, γεμίζουν πίεση, άγχος, υποχρεώση. Δε θέλεις άλλη, δεν μπορείς.
Μέσα σε μια κατάσταση που είναι σχεδόν, σου δίνεται ένα μεγάλο αβαντάζ κι αυτό είναι το να μη διαλέξεις. Μ’ ένα σχεδόν ξεμπέρδεψες λοιπόν. Έχεις την ελευθερία και τη συγκατάθεση να μπαινοβγαίνεις στις ζωές των άλλων όποτε νιώσεις πως θέλεις. Η πόρτα θα σε περιμένει πάντα μισάνοιχτη, ποτέ διάπλατα ανοιχτή, μα ούτε και κλειστή. Εκτός κι αν η μια πλευρά αποφασίσει το σχεδόν να το κάνει βέβαια, εντελώς κι ακριβώς. Και κάπως έτσι θα βρεθείτε να παίζετε σ’ έναν μεταξύ σας πόλεμο: Εσύ θες ανέμελα να μην κουβαλάς την ταμπέλα του συντρόφου και το άλλο πρόσωπο, ξέρεις, εκείνο που για καιρό έχεις standby, που χάνεσαι κι εμφανίζεσαι λες και δεν τρέχει τίποτα, θέλει ν’ ανήκεις εκεί.
Φωνάζεις πως ήσουν ξεκάθαρος από την αρχή -ήσουν όντως. Πως δεν είσαι για σύντροφος φτιαγμένος αυτή την εποχή, πως πού να μπλέκετε τώρα συναισθηματικά, καλά δεν είστε κι έτσι; Θες να περάσεις καλά χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις και νόμιζες πως όντας συγκεκριμένος εξ αρχής θα απέφευγες τις απαιτήσεις στη συνέχεια. Είδες, όμως, πως οι ρόλοι εύκολα αλλάζουν κι οι ηθοποιοί που καλούνται να τους παίξουν κάθε φορά βρίσκονται να υποδύονται μια τον δικαστή και μια τον κατηγορούμενο.
Αποφασίζεις να το παίξεις κάπου στη μέση. «Προς το παρόν» λες κι ελπίζεις να είναι χρόνος αόριστος το μέλλον. Φτιάχνεις τότε τη μεγαλύτερη προσδοκία που μπορεί να υπάρξει στο μυαλό ενός ερωτευμένου, γιατί νομίζει πως κερδίζει έδαφος. Από ξεκάθαρος έγινες συζητήσιμος. Αυτό θα πει στον εαυτό του για να μείνει. Για να περιμένει. Δεν είσαι τώρα έτοιμος, αλλά θα είσαι κάποια στιγμή.
Είναι συχνό φαινόμενο να παίρνουμε οι άνθρωποι μια πίστωση χρόνου όταν πιεζόμαστε, με την ελπίδα πως απλώς θα ξεχαστεί η αρχική συζήτηση, αίτημα, προθεσμία. Έτσι κι εδώ, κρυβόμαστε πια πίσω από τη δικαιολογία πως δε θέλουμε να πληγώσουμε τον άλλον, πως νιώθουμε πράγματα αλλά δεν είμαστε έτοιμοι, ακόμη. Δε λέμε πως απλώς δε θέλουμε να χάσουμε το στανταράκι που περιμένει στη γωνία. Πως, αντίθετα με τον ρόλο που μας βολεύει, είναι κάποιος άλλος η κάβατζα κι όχι εμείς.
Οι πόρτες που έχεις συνηθίσει να μπαινοβγαίνεις, που βρίσκεις να σε περιμένουν με το αντικλείδι κάτω από το πατάκι, κάποια στιγμή θα κλείσουν, όμως. Είναι οι ελπίδες του άλλου, οι προσδοκίες του, η καψούρα του, που θα κάνουν ρεύμα και θα τις σπρώξουν να κλειδώσουν. Μπορεί να σε ανακουφίσει αυτό, μπορεί όμως κι όχι. Όμως το σχεδόν, μην ξεχνάς πως, σίγουρα θα σε αφήσει απ’ έξω.
Έτσι, να θυμάσαι όταν θελήσεις να αλλάξεις ρόλο, να παίξεις λίγο πιο τίμια απ’ ό,τι έπαιξαν μαζί σου. Να θυμάσαι αυτόν που σε πλήγωσε, για να μην πληγώσεις με τον ίδιο τρόπο τον επόμενο άνθρωπο που θα έρθει στη ζωή σου. Να θυμάσαι πως όταν παίζεις με τον χρόνο, παίζεις και με τις καρδιές. Πως όταν σχεδόν αγαπάς, σχεδόν μένεις, σχεδόν δίνεσαι, σχεδόν ερωτεύεσαι, δε σημαίνει πως σχεδόν πληγώνεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
